سایه قوانین بی‌اثر؛ تداوم محرومیت زنان در روستاهای تونس
با وجود قانونی که بیش از شش سال است با خشونت علیه زنان مبارزه می‌کند، زنان روستایی در تونس همچنان در معرض خشونت و بهره‌کشی قرار دارند و برای تأمین معاش خانواده‌هایشان به کارهای سخت روی می‌آورند.
زهور المشرقی
تونس - هاجر القاسمی، فعال حقوق زنان، نگران فقیرسازی و به حاشیه راندن زنان تونسی است. او تأکید می‌کند که این ظلم با قوانینی که برای تأمین عدالت وضع شده‌اند، در تضاد است.
هاجر القاسمی، فعال حقوق زنان و رئیس شعبه محلی اتحادیه ملی در منطقه سجنان استان بنزرت در شمال تونس، همبستگی کامل خود را با تمام زنان ستمدیده در تونس و جهان اعلام کرد. او از هر جنبش رهایی‌بخش زنان که هدفش بهبود وضعیت آنها باشد حمایت می‌کند و معتقد است که فرآیند آزادسازی زنان نیازمند یک رویکرد فمینیستی و همبستگی گسترده است.
هاجر القاسمی خشم خود را از تداوم رنج زنان در مناطق روستایی و شهری برای کسب معاش ابراز کرد: «تا زمانی که زنان تونس مجبورند از کوه‌ها بالا بروند و در شرایط سخت و دشوار در تمام فصول برای تأمین غذا و حفظ کرامت خود کار کنند، وضعیت‌شان بهبود نخواهد یافت.»
او گفت که از دهه ١٩٩٠ شاهد دوره‌های سخت برای زنان تونسی بوده است. در آن زمان، دفتر اتحادیه در فقیرترین و حاشیه‌ای‌ترین منطقه، علی‌رغم موقعیت استراتژیک و ثروت طبیعی‌اش، به روی همه زنان باز بود. او یادآوری کرد که غارت دفتر در جریان انقلاب، زنان منطقه را از چندین فرصت محروم کرد: «پیش از انقلاب، صدها زن توانستند خواندن و نوشتن و یک صنعت دستی را فرا بگیرند که بعداً از طریق آن در خانه کار می‌کردند. متأسفانه با غارت دفتر اتحادیه، صدای زنان در منطقه خاموش شد. ما تنها و بدون حمایت محلی ماندیم، اما همچنان از طریق اتحادیه تلاش می‌کنیم به آنها کمک کنیم و از رنج و شرایط سخت‌شان آگاهیم.»
او تأکید کرد که تلاش‌ها برای بازگشایی دفتر اتحادیه زنان در منطقه ادامه دارد، زیرا نقشی کلیدی در بهبود وضعیت زنان سجنان دارد. این زنان از خشونت رنج می‌برند و صدایشان شنیده نمی‌شود، چرا که در منطقه‌ای روستایی با تفکر غالب مردسالارانه زندگی می‌کنند. این شرایط باعث می‌شود زنان از گزارش و افشای تجربیات خود بترسند.
هاجر القاسمی اشاره کرد که اکثر این زنان نان‌آور خانواده‌هایشان هستند: «روزها را در کارخانه می‌گذرانند و با دستمزد ناچیز، در شرایط حمل و نقل دشوار و ساعات کاری طولانی کار می‌کنند، البته اگر شانس داشته باشند. صدها زن از منطقه در مزارع با دستمزد روزانه کمتر از پنج دلار کار می‌کنند. علاوه بر این، ده‌ها نفر از آنها در کوه‌ها کار می‌کنند و گیاهان دارویی را از جنگل‌های صعب‌العبور و خطرناک جمع می‌کنند، با دستمزدی که حتی برای تأمین یک روز خانواده کافی نیست.»
او خاطرنشان کرد که این شرایط باعث بیماری‌های مزمن و گاه کشنده در آنها می‌شود. این نتیجه استفاده از مواد شیمیایی و قرار گرفتن طولانی مدت در معرض آفتاب و سرماست. علاوه بر این، آنها بدون پوشش اجتماعی و بهداشتی و بدون قراردادهایی که حقوق بازنشستگی‌شان را تضمین کند، کار می‌کنند: «این وضعیت ممکن است عادی به نظر برسد، اما تراژدی واقعی زنان در این منطقه فراموش شده را نشان می‌دهد. جایی که زنان برای بقا و زندگی با کرامت می‌جنگند. علی‌رغم تمام قوانین، واقعیت همچنان تلخ و دردناک است.»
او افزود: «ما بار سنگینی برای زنانی که برای ادامه زندگی تلاش می‌کنند، به دوش می‌کشیم. از دهه ١٩٩٠ در تلاش برای کمک به آنها هستیم. نمی‌توانیم آرام باشیم وقتی زنان روستایی برای زنده ماندن در کوه‌ها گیاه جمع می‌کنند.» او امیدوار است که وضعیت زنان روستایی بهبود یابد و مقامات با حمایت مالی و لجستیکی به آنها توجه کنند.
هاجر القاسمی گفت زنان در منطقه او حتی از حق سلامتی خود محروم هستند: «ما نگران سلامتی آنها هستیم زیرا برای کار به کوه می‌روند و در معرض مواد شیمیایی قرار می‌گیرند. علی‌رغم وجود قانونی از سال ٢٠١٧ برای مبارزه با خشونت علیه زنان، آنها همچنان قربانی خشونت هستند و آن را گزارش نمی‌دهند. ما نگران ادامه این وضعیت دشوار و نبود تضمین‌هایی برای بهبود آن هستیم.»