۴۰ سال پس از اعدام ۵۹ جوان مبارز در مهاباد؛ سرکوب و اعدام مبارزان ادامه دارد
چندین تشکل اجتماعی با انتشار بیانیهای مبنی تداوم سرکوب و اعدام مبارزان توسط جمهوری اسلامی اعلام کردند: خیابان سنگرمان است و خالیاش نمیکنیم، ما را تبار خونی گلها به زیستن متعهد کردە است.

مرکز خبر- در بیانیهای مشترک چندین تشکل اجتماعی با یادکردن از اعدام ۵۹ نفر از جوانان مبارز شهر مهاباد در سال ۱۳۶۲، اعلام کردند که جمهوری اسلامی همچنان به سرکوب و اعدام مبارزان ادامه داشتە و اعلام کردند که «ما تصمیم به سرنگونیتان گرفتهایم، خیابان سنگرمان است و خالیاش نمیکنیم».
متن بیانیه در زیر به صورت کامل آمده است:
«۴۰ سال پیش در ۱۲ خرداد سال ۱۳۶۲، جمهوری اسلامی ۵۹ نفر از جوانان مبارز شهر مهاباد را اعدام کرد. برخی از آنها کمتر از ۱۸ سال سن داشتند و برخی هم اتفاقی در خیابان دستگیر شده بودند. در دههی شصت که کوردستان هنوز یکی از کانونهای مهم مبارزه علیه جمهوری اسلامی بود، رژیم به منظور مرعوب کردن مبارزین و نیروهای انقلابی و همچنین انتقام کشته شدن کسانی که در اشغال کوردستان دست داشتند، این ۵۹ جوان و نوجوان انقلابی را به تبریز منتقل و به جوخههای اعدام سپرد.
در همان روزها ما مردم کوردستان با اعتصابی چند روزه به این جنایتکاری پاسخ دادیم و آن را محکوم کرده و گفتیم نمیتوانید با ریختن خون جوانانمان ما را مرعوب کنید، بلکه این خون ریخته شدهی آنهاست که ضرورت مبارزه را انکارناپذیر میکند. امروز که ۴۰ سال از آن جنایت میگذرد، رژیم سرمایهداری اسلامی نه تنها یک دم از هر نوع قتل، شکنجه، زندان، فقر و فلاکت روی گردانی نکرده است بلکه بر شدت آنها افزوده است.
بعد از قیام اخیر انقلابیمان، که خیابانهای سراسر ایران را به خون جوانان عزیزمان گلگون کرد، باز هم اعدام به مهمترین ابزار سرکوب جمهوری اسلامی بدل گشته، چرا که چارهای جز این ندارد. اعدامهای اخیر هفت همرزممان، حکمهای اعدام و زندانهای طولانی و شکنجههای فرای تصوری که در سیاهچالههای رژیم در جریان است اگرچه هزینههای سنگینی را بر روان و جانمان تحمیل کرده است اما در عین حال ما را به ادامهی مبارزه متعهدتر کرده است.
ما ضمن گرامیداشت یاد همهی آن کسانی که به هر دلیلی به دست جمهوری جنایتکار اسلامی به قتل رسیدهاند، با عزمی راسخ پیمان تازه میکنیم و اعلام میکنیم که اعدام، فقر و فلاکت، ستمگری، شکنجه، کور کردن، صفهای زندانیهای ملاقاتی، وثیقههای مالی، تبعید و.. دلایلی هستند که شما به ما دادهاید، ما از سر شکم سیری قدم در راه مبارزه نگذاشتهایم بلکه این ماهیت جنایتکاری شماست که راه زندان و سلول و خیابان را به ما نشان داده است.
این را بدانید نه با اعدام میتوانید ما مردم به جان آمده را به خانه بفرستید و نه دیگر سیاستهای فریب کارانهتان برای کسی قابل قبول است. میلیتاریزه کردن کوردستان و تهدید سپاه که گفته بود« به سراغتان میآییم این تازه آغاز ماجراست» ماهم می گوییم یادتان باشد ما بودیم که تا آخرین سنگر و آخرین فشنگ با شما مبارزه کردیم و در همین قیاممان، چنان هراسی به جانتان انداختیم که کابوس هر روزهتان شده که حکم پس از حکم صادر میکنید. میدانیم که میدانید ما تصمیم به سرنگونی تان گرفتهایم، خیابان سنگرمان است و خالی اش نمیکنیم، چرا که ما را تبار خونی گلها به زیستن متعهد کرده است، تبار خونی گلها میدانید!!»