بهاران لهیب

کابل- با گرفتن قدرت توسط طالبان، زنان را باز هم به حاشیه کشیدند و همه به اسارت خانگی محکوم نمودند با آن هم نتوانستند که زنان را محدود سازند. اگر طالبان همه درها را به روی زنان بستند، زنان در دیگری را باز نمودند تا از اجتماع حذف نشوند. بنا زنان و مردان آگاه راه‌های را انتخاب نمودند تا زنان از لحاظ اقتصادی متکی به خود شودند و در چرخش جامعه افغانستان نقش داشته باشند، به همین منظور عده‌ای سرمایه گذاری‌های را انجام دادند تا زمینه کار برای زنان مهیا گردد.

ما به کارگاه خیاطی مرمره رفتیم، که هفت ماه قبل در یکی از مناطق کابل تاسیس شده است، در کنار فراگیری هنر خیاطی، زنان در بخش تولید هم سهیم هستند. مسولان این کارگاه می‌گویند: «ما دو کارگاه داریم بخش زنانه و مردانه، اما تلاش ما این است تا در زمینه هنر خیاطی زنان بیشتر آموزش ببینند، تا در اقتصاد جامعه و خانواده‌ی خود نقش داشته باشند. آن عده از شاگردان که اینجا آموزش به شکل حرفه‌ای می‌بینند در آینده نزدیک افراد هستند که در کارگاه تولیدی ما کار می‌کنند و لباس‌های تولید شده زنان و مردان را در داخل و حتا خارج از افغانستان نیز به فروش می‌رسانیم.»

ما به صنف آموزشی زنان که حرفه خیاطی را فرامی‌گرفتند وارد شدیم. همه شرکت کننده‌گان باسواد بودند که از مکتب و پوهنتون(دانشگاه) باز مانده‌اند. در جمع با جملیه بارکزی برخوردیم که جز شاگران بود. قبلا در ولایت فراه در یکی از مکاتب تدریس می‌نمود. بنا به مشکلات که فراراهش ایجاد شد، یکجا با خانواده‌اش مجبور به ترک فراه شد و به کابل پناه آورد. نامبرده تلاش نموده تا در یکی از مکاتب کابل دوباره معلم شود.  برای پس گرفتن شغلش از وی پول هنگفتی تقاضا نموده‌اند به همین دلیل جمیله مجبور به ترک شغلش شد و در کنار سایر زنان در کارگاه مرمره به مدت ۵ ماه می‌شود که به آموزش خیاطی می‌پردازد.

جملیه چنین بیان داشت: «مدت ۱۶ سال من معلم بودم. من به کابل آمدم چندین جا مراجعه کردم مرا دوباره معلم نگرفتند درخواست پول نمودند. من توانایی تهیه این قدر پول را نداشتم. بنا مجبور شدم متقاعد شوم، مدت در خانه بودم، اما بعداً به کورس مرمره آمدم تا هنر خیاطی را آموزش ببینم.»

وی افزود: «من بعد فرا گرفتن آموزش خیاطی کوشش می‌کنم خودم تا کارگاهی را ایجاد نمایم تا زنان دیگر را من آموزش بدهم. آنان هم به هنر خیاطی دسترسی پیدا کنند و خانه نشین نباشند در کنار آن کورس سواد آموزی هم به خواهران خود ایجاد می‌کنم که از سواد هم به دور نمانند.»

جمیله در اخری سخنان خود به زنان دیگر پیام دارد: «من از تمام زنان و خواهران خود تقاضا دارم که در خانه نباشند بروند به کورس‌های آموزشی، کارگاه‌های ایجاد کنند که زنان و دختران دیگری را آموزش بدهند تا بتوانند مضدر خدمت به خود و جامعه خود شوند.»

فرشته صافی معلم خیاطی در کارگاه آموزشی مرمره می‌باشد وی برای ما توضیح داد: «مدت شش ماه می‌شود که در کنار کارگاه تولید صنف آموزشی را نیز ایجاد کردیم. تعدادی را می‌توانیم در بخش تولیدی کارگاه نیز بعد فراغت جذب نمایم.»

قابل یادآوری است در افغانستان طالبان تمام بخش‌های که زنان تحصیل می‌نمودند و یا کار می‌کردند بستند. فقط آموزش خیاطی و بعضی از بخش‌های طبی(قابله‌گی، نرسنگی و پروتیزم دندان) را اجازه می‌دهند که زنان در آن نقش داشته و آموزش ببیند. بنا تعداد زیاد زنان به آموزش این دو رشته رو آورده‌اند.

فرشته در کنار یاد داشت هنر خیاطی، از یکی از پوهنتون‌های کابل فارغ علوم اجتماعی می‌باشد و حالا پروتیزم دندان را در پوهنتونی شخصی آموزش می‌بیند. نامبرده افرزد: «چون من هم زن هستم بنا با شرایط و محدودیت‌های که ایجاد شده، هدف بزرگم اینست که زنان به خود کفایی برسند و متکی به خود شوند. فردی مفید برای خود، خانواده و جامعه شان باشند.»

فرشته سخنان خود را با پیام به سایر زنان افغانستان که در شرایط بد طالبی بسر می‌برند خاتمه می‌دهد: «خواهش من همین است که زنان در هر شرایط که هستند خود را از دست ندهد، در جریان چندین دهه در کنار جنگ‌ها، محدودیت‌ها در مقابل زنان زیاد بوده است.

لطفا روحیه خود را از دست ندهند. اگر اجازه تحصیل را ندارند می‌توانند هنرها و شغل‌های دیگر را فرا بگیرند، تا مضدر خدمت به خود، خانواده و جامعه شوند. اگر هنر خیاطی را آموش ببیند. می‌توانند در هر مکانی کار خود را پیش ببرند.»