بهاران لهیب

افغانستان- با ورد طالبان در تمام افغانستان اولین حمله‌شان باز هم بر زنان بود و سرکوب را آغاز نمودند. دختران بالاتر از صنف ششم را اجازه مکتب رفتن ندادند، دروازه‌های پوهتنون‌ها(دانشگاه) و کورس‌های آموزشی را بستند، حجاب را اجباری اعلام داشتندند، مانع کار زنان در بیرون از منزل شدند، برای تمام خبرنگاران زن اعلام کردند که زمانی در تلویزیون‌ها ظاهر می‌شوند باید ماسک سیاه بپوشند، هر روز یک قانون زن ستیزانه را ارایه می‌کنند که زنان را در منازل شان در اسارت بکشند، نهادهای که در رأس‌شان زنان بودند آنان را مجبور ساختند تا کنار بروند و مردی در رأس نهاد بگمارند، ازدواج اجبار، خشونت خانوادگی، قتل‌ها ستیماتیک زنان، نکاح به اجباری دختران نوجوان با طالبان به اوج خود رسیده است، از طرف دیگر فقر و بیکاری در افغانستان بیداد می‌کند. ولی اعم و غم دولت طالبانی را پوشش زنان می‌سازد که در این چند ماه اخیر دختران نوباله را به جرم بی‌حجابی دستگیر نمودند که بعد از شکنجه، ازار و اذیت جنسی به قتل رساند و یا هم با پرداخت پول و ضمانت از قید این جانیان آزاد شده‌اند، زنان و مردان زیاد را به جرم به اصطلاح اخلاقی در ملاعام به شلاق بستند. این در حالی است که از مقامات بلند رتبه طالبان گرفته تا ملیشه‌های آنان رسوایی‌های اخلاقی شان برملا شده است نه تنهایی که شلاق‌کش نشدند که هنوز هم در مقام خود باقی مانده‌اند.

آمریکا و کشورهای غربی، افغانستان  را  دو دسته به طالبان سپردند و حال هم تلاش دارند تا راهی برای مشروعیت جهانی آنان را هموار بسازند و برای‌شان میلیاردها دالر فرستاده‌اند.

با وجود این همه جنایت جاری طالبان، زنان افغان دست از  مقاومت نکشیده، با اینکه می‌دانند با زندان، شکنجه، توهین و تحقییر مواجه هستند. زنان در بند‌شان را مجبور به اعتراف اجباری نمودند و تعهد گرفتند که با آزادشدن‌شان از قید طالبان حق ندارند که بد رفتاری‌های طالبان در زندان‌ها را افشا نمایند. ولی با آزادشدن‌شان از  زندان، بدون ترس شکنجه‌های طالبان که زنان را از لحاظ روحی و جسمی قرار می‌دهند افشا نمودند.

طریفه یعقوبی و ده‌ها زن معترض دیگر با رسانه‌های داخلی افغانستان مصاحبه‌های را انجام داده اند و  گفتند: «طالبان ما را هر گاه و بی‌گاه مورد شکنجه قرار می‌دادند و در قسمت‌های از بدن ما با لگد و شلاق می‌زدند که نتوانیم به رسانه‌ها نشان بدهیم.» ولی با آن هم زنان با ترکیب گروپ‌های چهار و پنج نفری در اکثریت ولایات در منازل شان جمع شده، در مخالفت به بدرفتاری‌های دولت طالبانی، به رسمیت شناختن دولت آنان توسط کشور‌های و موضع‌گیری‌های جانبدارانه سازمان ملل متحد در قبال جنایات طالبان ایستادگی نمودند با اینکه یکبار شش زن معترض در خانه‌شان توسط طالبان محاصره شده و دستگیر شدند ولی هنوز هم ادامه می‌دهند.

خوشبختانه باید گفت آن عده از زنانی که برای حفظ جان خود و خانواده‌‌شان مجبور به ترک کشور شده‌اند در کشور‌های همسایه و یا غربی به سر می‌بردند دست به راهپیمایی‌های وسیع زده‌اند، به عنوان مثال می‌شود از تمنا زریاب پروانی یاد ‌آور شد که دست به اعتصاب غذایی زدند تا از آن طریق نیروی فشار بر دولت‌های کشورهای غربی شود که دست از حامیت دولت طالبان بردارند.

قابل یاد‌‌آور است که زنان افغانستان به این آگاهی رسیده‌اند که فرق بین زنان خود فروخته و زنان که به منافع زنان تحت ستم کار می‌کنند بدانند در همین نزدیکی‌ها  در نشست‌های که در دوحه دوبار برگزار شد. بار اول  رنگینه حمیدزی که بین زنان افغان به خاطر افکار بنیادگرا و طالبانی‌اش از منفورترین زنان می‌باشد و در بار دوم محبوبه سراج و شاه‌گل رضایی به نمایندگی از زنان افغان شرکت نمودند. اما زنان در شبکه‌های اجتماعی علنی اعلام داشتند که اینان به هیچ صورت نمایندگان ما زنان شده نمی‌توانند. اینان فقط گدی‌گک‌های(عروسک) کوکی هستند که سیاست‌های کشورهای غربی به رهبری آمریکا را تأمین می‌نمایند و تلاش دارند تا چهره‌های خونبار طالبان را لیسده به آنان مشروعیت ببخشدند.