زرافهها، طوطیها و درختان بلوط، در میان گونههای در معرض انقراض
بر اساس گزارشIPBE، حدود یک میلیون گونه در جهان در معرض انقراض هستند.
مرکز خبر – بر اساس گزارش IPBES، یک نهاد مستقل علم و سیاست بیندولتی که توسط سازمان ملل حمایت میشود، حدود یک میلیون گونه در جهان در معرض انقراض هستند. شاید تعجبآور باشد که بدانید حتی زرافهها، طوطیها و درختان بلوط و همچنین کاکتوسها و جلبکهای دریایی در فهرست گونههای در معرض خطر قرار دارند.
جلبک دریایی یکی از بازماندگان بزرگ زمین است که اقوامش را میتوان حدود ۱.۶ میلیارد سال قبل جستجو کرد. جلبک دریایی با فراهم کردن زیستگاه و غذا برای حیات زیر آب، نقش حیاتی در اکوسیستمهای دریایی ایفا میکند. گونههای بزرگ مانند کلپ بستر رشد ماهیها زیر آب هستند با این حال، لایروبی مکانیکی، افزایش دمای دریا و ایجاد زیرساختهای ساحلی در کاهش آنها نقش دارد.
درختان جهان از جهات مختلفی از جمله قطع درختان، جنگلزدایی برای صنعت و کشاورزی، هیزم برای گرمایش و پخت و پز و تهدیدات مرتبط با آب و هوا مانند آتشسوزی در معرض تهدید هستند.
بر اساس فهرست قرمز گونههای در معرض خطر اتحادیهی بینالمللی حفاظت از طبیعت (IUCN)، تخمین زده میشود که ۳۱ درصد از ۴۳۰ گونهی بلوط جهان در معرض انقراض هستند و ۴۱ درصد مشمول «نگرانی حفاظتی» شدهاند که عمدتا به دلیل جنگلزدایی برای کشاورزی و سوخت برای پخت و پز است.
زرافهها برای گوشتشان هدف قرار میگیرند و زیستگاهشان به خاطر برداشت بیرویه چوب و افزایش تقاضا برای زمینهای کشاورزی تخریب میشود. تخمین زده میشود که تنها حدود ۶۰۰ زرافهی غرب آفریقا در طبیعت باقی مانده است.
نتایج فاجعهبار برای بشریت
به گفتهی کارشناسان سازمان ملل، بحران تنوع زیستی تشدید خواهد شد و نتایج فاجعهباری برای بشریت به همراه خواهد داشت، مگر اینکه انسان با طبیعت به شیوهای پایدارتر تعامل کند.
گزارش IPBES کاملاً روشن میکند که گونههای جنگلی منبع ضروری غذا، سرپناه و درآمد هستند. فقط زمانی که تنوع زیستی و عملکرد اکوسیستم حفظ شود، میتواند استفادهی پایدار برای انسان داشته باشد و به رفاه او کمک کند. با ادامهی استفاده ناپایدار از این منابع، ما فقط خطر از دست دادن و آسیب این گونهها را تشدید نمیکنیم، بلکه به گفتهی سوزان گاردنر، مدیر بخش اکوسیستم برنامهی محیط زیست سازمان ملل متحد (UNEP): «بر سلامت و رفاه خود و نسل بعدی یا صدها میلیون نفر در سراسر جهان تأثیر میگذاریم.»
ایجاد تحولهای اساسی برای کاهش از دست رفتن تنوع زیستی ضروری است، مانند توزیع عادلانهی هزینهها و منافع، تغییرات ارزشهای اجتماعی و سیستمهای حکمرانی موثر است.
در حال حاضر، دولتها در سرتاسر جهان سالانه بیش از ۵۰۰ میلیارد دلار در زمینههای آسیبزایی هزینه میکنند که به تنوع زیستی آسیب میرساند تا از صنایعی مانند سوختهای فسیلی، کشاورزی و شیلات حمایت کنند. کارشناسان میگویند این بودجه باید برای ایجاد انگیزه برای کشاورزی احیا کننده، سیستمهای غذایی پایدار و نوآوریهای مثبت در طبیعت استفاده شود.