ماما منیره... زنی که با چالش اجتماعی، مادر کودکان بی‌سرپرست شد
منیره کسراوی، زنی که با وجود چالش‌های اجتماعی، مسئولیت مادری کودکان بی‌سرپرست را برعهده گرفته است. ایشان در تجربه‌ای انسان‌دوستانه، توانست کانون گرم خانوادگی را به این کودکان محروم اهدا کند و آنها را در مسیر رشد و استقلال هدایت نماید.
اخلاص حمرونی
تونس- منیره کسراوی ملقب به «ماما منیره»، تصمیم گرفت تا برای تعدادی از کودکان بی‌سرپرست که در مرکزی به نام «روستای کودکان» زندگی می‌کنند، مادری کند. این مرکز به منظور مراقبت و حمایت از این کودکان در برابر بی‌خانمانی ایجاد شده است.
بازدید از روستای کودکان «س و س قمرت» و گشتی در فضای چهارهکتاری آن، نشان می‌دهد کودکان و نوجوانان در خوابگاه‌های بسته‌ای همانند خوابگاه‌های دانشجویی ساکن هستند.
این خانه‌ها با رنگ‌های سفید و آبی تزیین شده‌اند و کوچه‌هایی شبیه به شهر زیبای گردشگری سیدی بوسعید تونس دارند. این مجموعه مسکونی از خانه‌های همجوار تشکیل شده است که در آن خانواده‌های تونسی متشکل از مادران حاضن (مادرخوانده) و فرزندان ۴ ماهه تا ۱۴ ساله ساکن هستند
منیره کسراوی درباره تجربه ۳۵ ساله خود در این روستا و تربیت تعدادی از کودکان از سال ۱۹۸۶ تاکنون و حتی پس از بازنشستگی، می‌گوید: من در این مرکز مشغول به کار بودم و در حال حاضر بازنشسته هستم. با چهار فرزندم که پیش‌تر در روستا به همراه من سکونت داشتند، اکنون در منزلی مستقل زندگی می‌کنیم. مسئولیت آنها را در دوران کودکی‌شان برعهده گرفته‌ام و در حال حاضر نمی‌توانم آنها را ترک نمایم. آنها مایە آرامش من هستند و تا رسیدن به بزرگسالی با من خواهند ماند.
منیره کسراوی درباره انتخاب خود برای مادری کودکان بی‌سرپرست، چنین می‌گوید: در سال ۱۹٨۶وارد این حرفه در روستای «س و س قمرت» شدم. مادر تعداد زیادی از کودکان بوده‌ام و مسئولیت پرورش نسلی پس از نسل دیگر را برعهده داشته‌ام. فرزندانم که در یکی از خانه‌های این روستا بزرگ شدند، در مسیر تحصیلی خود موفق بوده‌اند و به تنهایی راه موفقیت را پیدا کرده‌اند. اکنون یکی روزنامه‌نگار، یکی پرستار، یکی مهماندار هواپیما و یکی معلم است. افرادی نیز که در تحصیل موفق نبوده‌اند، شغلی را برگزیده‌اند.
وی با اشارە بە اینکە در حال حاضر مادر کودکانی با بازه سنی ۸ تا ۱۴ سال می‌باشند، بیان کرد: برای سرپرستی این کودکان، با همە موانع و کسانی کە مخالف بودند مبارزە کردم، هنگامی‌که قصد داشتم در این مؤسسه مشغول به فعالیت شوم، خانواده‌ام به بهانه سن کم من، مخالفت کردە و گفتند باید به آینده خود بیندیشی، شغل دیگری بیابی، ازدواج کنی و صاحب فرزند شوی و از فرزندان خود مراقبت نمایی، نه اینکه مراقب کودکانی باشی که نمی‌شناسی. آنها راضی نبودند جوانی‌ام در این حرفه از دست بدهم. چرا‌که باید در روستاهای کودکان زندگی می‌کردم. اما من بر موضع خود پافشاری نمودم و با خانواده به مبارزه پرداختم و درخواست استخدام ارائه نمودم.
وی در ادامە گفت: هنگامی‌که برای مصاحبه آمدم، اداره درخواستم را به دلیل سن کمتر از حد مورد نیاز و ناتوانی در تحمل مسئولیت کودکان رد نمود و گفتند بهتر است به آینده‌ای خارج از دیوارهای این روستا بیندیشم. اما من پیشنهاد دادم که به مدت سه ماه آزمایشی فعالیت نمایم و آنها نظارت داشته باشند و سپس عملکردم را ارزیابی کنند. در آن آزمون موفق بودم و پذیرفته شدم. رسماً استخدام گردیدم و مادر ۵ کودک شدم. در خانه کوچکی مملو از محبت زندگی کردیم و از آن زمان تا سال ۲۰۲۱ در روستای کودکان مشغول به فعالیت بوده‌ام.
منیرە کسراوی در خصوص انگیزه انتخاب این حرفه، بیان کرد: یکبار در تلویزیون، کودکان بی‌سرپرست را مشاهده نمودم. از همان لحظه احساس کردم جایگاه من در کنار آنان است، چرا‌که در خانواده‌ای بزرگ با فضایی مملو از محبت و مهربانی پرورش یافته بودم. بنابراین می‌خواستم این عشق و مهر خانوادگی را با کسانی‌که از این احساس محروم مانده‌اند، به اشتراک بگذارم.
وی در خصوص شرایط زندگی در روستا گفت: هر مادر به همراه ۴ یا ۶ فرزندش در پادشاهی کوچک خود زندگی می‌کند و با تمام وجود و با عشق و امیدواری از آنها مراقبت می‌نماید. تلاش می‌کند با امکاناتی که اداره روستا در اختیار وی گذاشته است، نیازهای آنها را از کودکی تا ۱۴ سالگی که سن ورود به مرحله بعدی است، تأمین نماید. در مرحله بعد که خوابگاه است، نوجوانان مسئولیت‌پذیری و اتکای به نفس را برای مرحله سخت‌تر یعنی ادغام اجتماعی و ورود به چرخه اقتصادی، تمرین می‌کنند.
وی با اشارە بە اینکە همه خانه‌ها تمیز و تزئین شده‌اند، اظهار کرد: مادران سعی می‌کنند شخصیتی متعادل و موفق برای فرزندانشان ایجاد نمایند. آنها تلاش می‌کنند همه‌چیزی را که یک خانواده می‌تواند برای فرزندانش فراهم سازد، ارائه دهند. اتاق مهمان کنار آشپزخانه به‌طور کامل مهیا شده است و اتاق‌های خواب کودکان نیز با بازی‌ها و لوازم درسی همراه می‌باشد.
همانند سایر مادران، «ماما منیره» تلاش می‌نماید هرآنچه لازم است برای موفقیت فرزندانش فراهم سازد. از نگاه ایشان، آنها بهترین و شایسته‌ترین می‌باشند. وی می‌گوید: تمامی وقت خود را وقف فرزندانم نموده‌ام و خوشحالی واقعی من زمانی است که آنها را خرسند می‌بینم. حتی بسیاری از کسانی‌که به خوابگاه می‌روند، برای دیدار خواهر و برادرهایشان به این خانه باز می‌گردند که این امر مرا خرسند می‌سازد.
ایشان در خصوص زندگی کودکان کوچک این روستا می‌گوید: آنها برخی مشکلات را در ادغام با جامعه تونس تجربه می‌کنند. صرف شناسایی اینکه کودکی متعلق به روستای SOS است، ممکن است منجر به طرد شدن از سوی سایر تونسی‌ها یا برخورد محتاطانه و تبعیض منفی شود که گاهی به حد وصله زدن می‌رسد. زیرا بسیاری از تونسی‌ها فکر می‌کنند روستا فقط برای پذیرش کودکان متولد شده خارج از چارچوب ازدواج است، در حالی‌که خدمات مراقبتی خود را به کودکان دیگری از خانواده‌هایی که در معرض خطرند نیز ارائه می‌دهد.