ورزشکار الجزایری: فقدان فرهنگ مانع رشد ورزش زنان می‌شود
با افزایش آگاهی نسبت به اهمیت ورزش به‌عنوان سبک زندگی، نوال بن‌دربال، ورزشکار الجزایری در رشته کاراته، به چالش‌های زنان در حوزه ورزش در داخل الجزایر پرداخته است؛ جایی که هنوز فعالیت ورزشی زنان محدود به مفاهیم ظرافت و تناسب اندام شده است.
رابعه خریص
الجزایر – پایداری و اراده صرف، تنها انگیزه‌های موفقیت او در ورزش فعلی‌اش هستند. او تاکنون حدود ۲۲ مدرک در رشته وزن آزاد، تمرینات بازتوانی و انعطاف‌پذیری (تمرین‌هایی برای کشش عضلات و بهبود انعطاف) کسب کرده که هیچ‌یک در الجزایر ارائه نمی‌شوند؛ چرا که آنچه در این کشور وجود دارد، فقط شامل ورزش‌های هوازی و بدنسازی می‌شود.
نوال بن‌دربال، ورزشکار الجزایری در حوزه وزن آزاد و کاراته‌کار، اشاره می‌کند که این رشته منحصر‌به‌فرد است چرا که می‌تواند در درمان بیماری‌های مزمن زنان مانند دیابت، فشار خون بالا، مشکلات مفصلی، و تخمدان پلی‌کیستیک (که غالباً زنان را مبتلا می‌کند) مؤثر باشد. همچنین تمرینات بازتوانی پس از زایمان کاربرد دارد.
آغاز ایده
نوال می‌گوید: «در سنین پایین علاقه داشتم بسکتبال بازی کنم و شش سال این ورزش را در باشگاه دنبال کردم. اما ایده‌ی ورود به وزنه‌برداری آزاد و رفتن به خارج برای تمرین در سال ۲۰۱۷ به ذهنم رسید. آن زمان که در یک سالن ورزشی با دختران تمرین می‌کردم، فهمیدم تمرکز کافی روی بیماری‌های شایع میان زنان وجود ندارد و مربی‌ها نمی‌توانند با این مسائل مواجه شوند. با گذشت زمان تصمیم گرفتم به خارج بروم تا تمرین وزن‌های آزاد را با هدف یافتن راه‌حل‌های نوآورانه برای مسائلی که در تمرین با آن‌ها مواجه بودم، دنبال کنم. وقتی بازگشتم، یک باشگاه ویژه زنان راه‌اندازی کردم و در رسانه‌های اجتماعی فعال شدم.»
یکی از چالش‌های اصلی در آغاز مسیر ورزشی، مخالفت خانواده‌اش بود، اما با گذشت زمان و پس از سوابق درخشان و پرانرژی، حمایت و تشویق آنان را جلب کرد و نیرومندتر شد. او ادامه داد و ورزش‌های دیگر مانند کاراته را نیز دنبال کرد و افزود: «اکنون کمربند قهوه‌ای دارم و به سطح پیشرفته‌ای از دفاع شخصی رسیده‌ام.»
وضعیت فعلی ورزش زنان در الجزایر
او بیان می‌کند: «پس از تجربه میدانی و تعامل روزانه با زنان، متوجه شدم که فرهنگ ورزش و سبک زندگی مبتنی بر آن در اکثریت جامعه جایگاهی ندارد. زنانی که به ورزش روی می‌آورند، معمولاً یا از ترس ابتلا به بیماری‌های مزمن هستند، یا برای حفظ تناسب اندام، یا براساس توصیه پزشک بعد از دوره درمان به این کار روی آورده‌اند.»
وی اشاره می‌کند: «بیشترین گرو‌ه‌های شرکت‌کننده، زنانی بین سنین ۳۵ تا ۵۴ سال هستند، چرا که در این بازه زمانی زنان به فکر مقابله با شُل شدن پوست ناشی از افزایش سن می‌افتند.»
نوال می‌گوید او در ابتدا با دشواری‌ها و فشارهای فراوان مواجه شد، «چون این حوزه در نگاه اکثر زنان خارج از دایره علاقه بود و من اولین و تنها کسی بودم که در این زمینه در شهر خود فعالیت می‌کردم.»
تغییر فرهنگ زنان
او معتقد است: «باید این موضوع به بحث گذاشته شود تا فرهنگ زنانی که فقط به داشتن اندامی لاغر اهمیت می‌دهند، تغییر یابد.» او می‌گوید: «این موضوع به ندرت مطرح می‌شود، در حالی که ضروری است آگاهی نسبت به اهمیت ورزش برای داشتن بدنی قدرتمند افزایش یابد؛ به‌ویژه که تمرین منظم اصلاً نیازمند حضور در باشگاه یا سالن نیست و می‌توان در خانه و با ابزار ساده هم تمرین کرد.» او بر نقش مؤسسات و انجمن‌های ورزشی در ترویج ورزش و تقویت عضلات زنان تأکید می‌کند.
به گفته نوال بن‌دربال، «یکی از موانع مهم، نبود پوشش رسانه‌ای و نقش حیاتی رسانه‌های ورزشی در فرهنگ‌سازی میان زنان است.» او اضافه می‌کند: «در سال ۲۰۲۳ ابتکاری تحت عنوان «ورزش برای همه» (شامل زنان، مردان و کودکان) راه‌اندازی کردم و با استقبال زیادی روبه‌رو شد، اما متأسفانه بدون پوشش رسانه‌ای متوقف شد.» از این رو، او تأکید دارد: «رسانه نقش بزرگی در ترویج فعالیت‌های ورزشی دارد.» و پیشنهاد می‌کند: «باید برنامه‌های تمرینی در تلویزیون‌ها ، چه صبح و چه عصر، با حضور مربیان زن، و نه فقط برای لاغری بلکه به‌عنوان یک سبک زندگی و فرهنگی ضروری ارائه شود.»