هاوژین شیخی

دیواندره-  هرچند امروزه ورزش زنان پیشرفت زیادی داشته و آنها توانسته‌اند تا حدودی به جایگاه خود برسند اما همچنان موانع زیادی سر راه آنان وجود دارد. مکان‌هایی که مختص ورزش زنان باشد در استان سنه خیلی کم است و امکانات ویژه‎ای در این زمینه وجود ندارد. در همین رابطه با سمیە.م یکی از مربیان ورزش و فعال حقوق زنان  گفت‌وگویی داشتیم.

 سمیه.م می‌گوید: ورزش خصوصیاتی چون افزایش اعتماد به نفس، خودباوری، شناسایی قابلیت‌ها و توان شخصی را در فرد به همراه دارد اما این برای زنان در شهرهای استان ما چندان آسان نیست و با مشکلاتی روبرو است. به عنوان مثال تنها دو باشگاه ورزشی در دیواندرە وجود دارد که به صورت اجاره‌ای اداره می‌شود و علاوه بر اینکه هزینه بسیاری دارد، برای خیلی از رشته‌های ورزشی هم امکانات ندارد، اما با این حال زنان این شهرستان با عشق و علاقه به ورزش می‌پردازند.

 وی در ادامه می‌گوید: نداشتن تعهد و احساس مسئولیت و اولویت قرار ندادن ورزش زنان، از دلایل عدم توسعه ورزش زنان در کوردستان می‌باشد و در بعضی موارد عمدا امکانات و باشگاه‌ها را به زنان اختصاص نمی‌دهند، در حالی که مدال‌آوری زنان همیشه نسبت به مردان گرچه کمتر است اما نسبت به شرایط و تبعیض‌های موجود حتی پیشی گرفته و توانسته‌اند در چارچوب محدودیت‌های اعمال شده پیشرفت داشته باشند.

سمیە تجربە خود در زمینە مخالفت خانوادە با ورزش یکی از شاگردانش را تعریف کردە و می‌گوید: یکی از دخترهایی که وقتی من در روستا مربی ورزش آنها بودم بسیار به فوتسال علاقه داشت، هرچند با مخالفت زیاد خانواده روبه‌رو بود اما توانست در سطح کشوری به موفقیت‌هایی دست یابد. مهم این است در این محدودیت‌های عمدی که برای زنان وجود دارد خودمان گام نهاده و برای رسیدن به آرمان‌ها و هدفمان تلاش کنیم.

 وی افزود: ورزش بهترین  راه برای برابری جنسیتی و توانمندسازی زنان است که خود را از هر لحاظ کمتر از مردان به حساب نیاورند و حتی با شرکت در مسابقات ملی می‌توانند تمام معادلات مذهبی و سیاسی که حاکمیت برای عدم حضور زنان چیده‌اند را تغییر بدهند، نمونه آن المپیک امسال و حضور زنان ورزشکار و مدال‌آور در آن بود.

سمیه در ادامە می‌گوید: در تمام استان سنه وضعیت ورزش به همین صورت است و بیشتر سالن‌ها و خوابگاه‌ها برای ورزشکاران به بخش خصوصی واگذار گردیده و به صورت تایمی نوبتی اداره می‌شود که بیشتر تایم‌های آن را مردان برای تمرین اجاره می‌کنند. هرچند در کوردستان شرایط برای مرد و زن یکسان است اما نسبت به شهرهای دیگر و با وجود داشتن استعدادها و پتانسیل‌های فراوان، ورزش زنان  هنوز در جامعه جایگاه واقعی خود را پیدا نکرده و بسیار متأثر از نقش‌های تعریف شده جنسیتی است و نگاه به این حرفه هرچند تغییر کرده و زنان بسیاری جزو قهرمانان و ورزشکاران حرفه‌ای هستند اما با توجه به ساختار دینی محدودیت‌های زیادی از جمله رعایت پوشش اجباری، عدم تخصیص امکانات و سالن‌های ورزشی،عدم پوشش خبری، نبود حمایت‌کنندگان مالی ،عدم رضایت در بعضی از خانواده‌ها و غیره  وجود دارد.

وی در پایان می‌گوید: این مشکلات باعث شده که ورزش زنان به حاشیه رانده شود. هرچند مدال‌آوری و قهرمانی زنان در این چند سال زیاد بود اما هنوز آن گونه که باید جدی گرفته نشده است. زنان نیز ورزش را یکی از راه‌های مبارزه با تبعیض‌های جنسیتی می‌دانند، نمونه آن سرباز زدن از پوشش اجباری بعضی از ورزشکاران و یا امتناع از همخوانی سرود ملی در زمان اعتراضات بوده است. این نشان می‌دهد زنان می‌توانند در همه زمینه‌ها برای احقای حقوق خود، شکستن کلیشه‌های جنسیتی و برای رهایی جامعه از ذهنیت زن‌ستیزی مبارزه کنند.