ابتسام اغفیر

بنغازی- با توجه به موانع فراوانی که در مسیر ایجاد اولین باشگاه ورزشی توسط یک زن در لیبی وجود داشته است، این فرد شجاع به پیگیری و تحقق رویای خود در رشته ورزشی مورد نظر ادامه می‌دهد. وقفه‌ها در این مسیر، تنها فرصتی برای استراحت و بازیابی انرژی برای این رزمنده بوده و او قصد دارد با انگیزه و قدرت بیشتری به فعالیت‌های تمرینی و مسابقه‌ای خود بازگردد.

سهیر قریش، که اکنون به عنوان مربی تنیس روی میز شناخته می‌شود، سابقه‌ای درخشان در رشته‌های دو و میدانی دارد. وی فعالیت ورزشی خود را در این رشته آغاز نمود و در سال ١٩٨٢ توانست در رقابت‌های سطح ملی لیبی، در پرش از بلندی به مقام اول دست یابد و در پرش طول نیز مقام دوم را کسب کند.

سهیر قریش، پس از تجربه موفقیت در دو و میدانی، به ورزش والیبال روی آورد و به عنوان عضوی از تیم ملی بنغازی در این رشته به میدان رفت. با ورود به دوران دانشگاه، او ورزش‌های پیشین خود را کنار گذاشت و به دلیل دسترسی بهتر در محیط دانشگاهی، به تنیس روی میز علاقه‌مند شد و این رشته را به عنوان مسیر جدید ورزشی خود برگزید.

سهیر عبدربه قریش، مربی تنیس روی میز، بازگو می‌کند که چگونه سرنوشت او را به سوی این رشته ورزشی رهنمون شد. وی می‌گوید: «یک روز پس از خروج از کلاس، توپ تنیس روی میزی را بر زمین یافتم، آن را برداشتم و در جستجوی منشاء آن به سمتی رفتم که به یک سالن بزرگ با میزهای تنیس ختم شد.» او با علاقه افزود: «من به این سالن می‌رفتم و ساعت‌ها بازیکنان را تماشا می‌کردم، سپس به خانه بازمی‌گشتم و بدون داشتن راکت یا توپ، تنها با تقلید از حرکات آنان، تمرین می‌کردم تا دریابم چگونه باید در تنیس روی میز به درستی قرار گیرم.»

سهیر عبد ربه قریش با اشاره به تجربیات خود در زمینه تنیس روی میز در دانشگاه توضیح داد که علی‌رغم تمرینات انفرادی و عدم امکان بازی قبل از مسابقات، در اولین شرکت خود توانست به مقام اول دست یابد. او بیان کرد: «در مسابقات، من با تمرکز بر توپ و حرکات آن بازی می‌کردم، که این امر سبب موفقیتم شد.» این پیروزی‌ها باعث شد تا علاقه‌اش به تنیس روی میز بیشتر شود و تمرینات و آموزش‌های خود را تشدید کند. سهیر هر سال در مسابقات دانشگاه قاریونس شرکت کرد و به پیروزی‌های متوالی دست یافت.

سهیر عبدربه قریش در رابطه با چگونگی ارتقاء مهارت‌های خود در تنیس روی میز توضیح داد که به دلیل نبود تکنولوژی‌های جدید نظیر گوشی‌های هوشمند و اینترنت در دهه ٩٠، مجبور بود از منابع دیگری برای آموزش استفاده کند. او گفت: «من لوح‌های فشرده (CD) حاوی آموزش‌های بازی، روش‌ها و قوانین تنیس روی میز را تهیه می‌کردم و در منزل بر روی آن‌ها تمرین می‌کردم.» این روش او را قادر ساخت تا مهارت‌های خود را بهبود بخشد و سپس در دانشگاه با جوانان تمرین کند، که منجر به کسب رتبه‌های برتر در سطح ملی لیبی شد.

سهیر عبدربه قریش با اشتیاق از تجربیات خود در تنیس روی میز گفت: «من در سنین بالاتر شروع به بازی کردم. در سال ٢٠٠۴، اولین زنی بودم که با یک باشگاه ورزشی در لیبی به عنوان مربی تنیس روی میز قرارداد امضا کردم.» او به افتخارات خود اشاره کرد و افزود: «تلاش‌های من منجر به کسب مقام اول توسط تیم باشگاه الهلال در تمام رده‌های سنی و برای هر دو جنس در سطح ملی شد.» همچنین او در سال ٢٠١٢ به نمایندگی از لیبی به عنوان مربی تیم ملی در مسابقات عربی مدارس در کویت شرکت کرد و در سال‌های ٢٠١۵ و ٢٠١۶ به عنوان مربی به تونس رفت.

علیرغم چالش‌هایی که سهیر قریش در مسیر حرفه‌ای خود به عنوان اولین زن مربی تنیس در لیبی متحمل شد، از جمله تأثیرات منفی جنگ در بنغازی در سال ۲۰۱۴ بر فعالیت‌های تمرینی و کاری‌اش، وی هرگز ناامید نشد. سهیر مأموریت یافت تا تیم ملی را آموزش داده و آن‌ها را به مسابقات بین‌المللی در آفریقای جنوبی و سپس کره جنوبی ببرد. با این حال، به دلیل شرایط ناشی از جنگ و بسته شدن فرودگاه، او نتوانست تیم را به این مسابقات برساند. این موقعیت‌های دشوار، در حالی که ناامیدکننده بودند، باعث نشدند که وی از پیگیری اهداف خود دست بردارد و همچنان به تعهد خود نسبت به ورزش و تربیت ورزشکاران در لیبی پایبند ماند.

سهیر قریش در دوران جنگ و ناامنی، با وجودی که باشگاه الهلال به دلیل موقعیت مکانی در نزدیکی مناطق درگیری، فعالیت‌های ورزش‌های انفرادی را متوقف کرده بود، همچنان به تعهیم و آموزش نوجوانان پسر و دختر ادامه داد. قریش برای حفظ ادامه آموزش‌ها، گاهی نوجوانان را به مرکز نخبگان، دانشگاه پزشکی عرب و مرکز افراد دارای نیازهای ویژه می‌برد. او در این دوران، با قرض گرفتن یک میز تنیس و قرار دادن آن در اتاق نشیمن خانه‌اش، تمرینات را از سر گرفت.

وی می‌گوید که این تجربیات نه تنها انگیزه‌اش را تضعیف نکردند، بلکه اصرار و تعهد او را به پیشبرد ورزش و تربیت جوانان تقویت کرد. او خاطرنشان می‌کند که «تمرین در خانه نتایج خوبی داشت، زیرا ما برای شرکت در مسابقات لیبی در شهر البیضاء رفتیم و من رتبه خوبی کسب کردم.» این نشان‌دهنده موفقیت‌های قریش در غلبه بر چالش‌ها و تاثیر مثبت تلاش‌های او بر جامعه ورزشی است.

سهیر قریش در مورد ایجاد باشگاه تخصصی تنیس روی میز، روایت کرد: «پس از تحمل دورانی از نقل مکان‌های مکرر و نیاز به یک محل ثابت برای تمرین، پایان جنگ فرصتی بود تا ساختمان نیمه‌ویرانی که متعلق به خانواده‌ام بود را بازسازی کنیم.» او ادامه داد: «ما ساختمان را تمیز و میزهای تنیس روی میز را در آن قرار دادیم و تمرینات را از سر گرفتیم. این کار، پایه‌گذاری باشگاه یوسپریدس بود که نخستین باشگاه تخصصی تنیس روی میز در لیبی به شمار می‌رفت.» قریش تصریح کرد که این باشگاه سپس به فعالیت‌های خود ادامه داد و در اردوها و مسابقات داخلی و بین‌المللی شرکت کرد.

سهیر قریش با اشاره به یک دوره سخت در حرفه‌ای خود که به دلیل فشارهای روانی جامعه به وقوع پیوست، گفت که به طور موقت از تمرینات دست کشیده است. او با بیان اینکه به دنبال رقابت بود، توضیح داد: «چالش اصلی این بود که هیچ باشگاه دیگری برای تنیس روی میز وجود نداشت، پس چگونه می‌توانستیم فضای رقابتی ایجاد کنیم؟ چگونه یک بازیکن می‌تواند مهارت‌های خود را توسعه دهد؟» سهیر افزود: «عدم درک محیط ورزشی از اهمیت و جایگاه تنیس روی میز، به شدت من را دلسرد کرد.»

سهیر قریش با اشتیاق از برنامه‌های آتی خود برای بازگشت به عرصه تنیس روی میز پس از یک دوره توقف طولانی مدت بیش از یک سال و نیم سخن گفت. او تأکید کرد که قصد دارد به زودی تمرینات خود را از سر گیرد و نه تنها مهارت‌های شخصی خود را بهبود بخشد، بلکه نقش مهمی در ترویج و تقویت جایگاه زنان در این رشته ایفا کند.