بهاران لهیب

کابل- روز ۱۵ اگست که درست چهار سال قبل از آن طالبان حاکمیت را به دست گرفتند برای مردم افغانستان یک روز شوم بود و همه مردم به خصوص زنان آگاه جامعه افغانستان هیچگاه این روز شوم را فراموش نمی‌کنند. از سال ۲۰۱۴ به بعد امریکا، ناتو و دولت دست‌نشانده شان هر روز بیشتر از پیش ملت افغانستان را به کام مرگ فرو بردند. بنا به گزارش‌های ارایه شده و به گفته اشرف غنی: «روزانه ۲۰۰ تن از نظامیان در جنگ با طالبان کشته می‌شدند.» اکثریت جوانان به دلیل مشکلات اقتصادی به صفوف نظامی رفته تا لقمه نان بخور نمیر برای خود و خانواده‌های شان به دست بیاورند.

از طرف دیگر حملات انتحاری، قتل‌‌های زنجیره‌ای، خشونت علیه زنان، فساد اداری، شدت جنگ و سپردن ولایات به طالبان افزایش یافته بود، به همین بهانه امریکا به رهبری یوناما به اصطلاح مذاکرات صلح را با طالبان آغاز کردند تا این که در ۱۵ اگست ۲۰۲۱ حاکمیت را دو دستی برای شان تقدیم نمودند.

با به قدرت رسیدن طالبان، باز هم حاکمان دولت سابق به شمول اشرف غنی پول‌های هنگفت را با خود بردند و از کشور فرار نمودند. افراد مانند عطا محمد نور، والی بلخ و عبدالرشید دوستم، معاون ریس جمهور و از جمله جهادی‌هایی که در جنایت و جنگ‌های داخلی (۱۳۷۱تا ۱۳۷۵) دست بالا داشتند، مانند همیشه به مردم لاف می‌زدند: «ما در مقابل طالبان می‌جنگیم.» اما شبی که مزار به دست طالبان افتاد، آنان بدون مقاومت به تاجکستان فرار کردند و مردم و زنان افغانستان مانند همیشه به مبارزه خود ادامه دادند.

در طول چهار سال حاکمیت طالبان، مردم و به خصوص زنان و فعالین را با فقر، بیکاری، بازنگهداشتن از کار و تحصیل، زندان، شکنجه، تجاوز، آزار و اذیت جنسی، تحقیر و توهین و لت و کوب «استقبال» کردند. با این که تعداد از یوتیوبران خارجی و افغان و همچنان هم‌فکران طالبان تبلیغ می‌کنند که در سراسر افغانستان امنیت وجود دارد، اما فقط ملت افغانستان است که می‌دانند، با مرگ تدریجی و خاموش مواجه هستند.

روز گذشته باز هم تمام جاده‌های کابل و بعضی از ولایات چهره نظامی و طالبی را به خود گرفته بود. طالبان جشن پیروزی خود را تجلیل نمودند. در کنار گشت‌زنی با موتر‌های نظامی امسال شلیک هوایی را نیز انجام دادند، تا وحشت بیشتر را به دل مردم بیندازند.

تمام دکان‌ها بسته بود، به ندرت زنان در جاده‌ها دیده می‌شدند. در اکثریت موتر‌ها کودکان پسر آنان را همراهی می‌کرد، به گفته اکثریت مردم: «اینان نسل آینده طالبان هستند که در وحشی‌گری دست بالایی خواهند داشت.»

اما ازسوی دیگر زنان مانند هر سال، دست به اعتراضات مدنی در داخل و خارج کشور زدند و در مناطق مختلف بر دیوارها شعارهایی علیه طالبان و رژیم سرکوبگر شان نوشتند.

ما به یکی از مناطق کابل رفتیم که شکوفه وصل (نام مستعار یکی از زنان معترض) را ملاقات کردیم. وی ۱۵ اگست را روز سیاه در تاریخ افغانستان خواند و بر در دیوار کابل نصب نمود. هنوز  ساعتی از آن نگذشته بود همه را طالبان برداشتند و تمام شعارها را  پاک نمودند.

شکوفه گفت: «من ترس ندارم، هر قدر زندانی و شکنجه کنند، مقاومت را حق خود می‌دانم. ما زنان افغانستان تحت حاکمیت طالبان هر روز با برخورد‌های غیر انسانی شان کشته می‌شویم. بهتر است با نام بلند و مقاومت ایستادگی بمیریم.»

او افزود: «درست است، که مبارزه ما زنان مانند قطره‌ای در این کشور است. اما با اطمینان می‌توانم بگویم، که روزی این قطرات به دریایی خروشان مبدل می‌شود و نظام دیکتاتور و زن‌ستیز طالبان فرو خواهد ‌پاشید.»