لانه محمدی

ارومیه- وضعیت زنان در ایران اسفناک است و زنان کورد به دلیل تفاوتهای فکری و عقیدتی در ایران همیشه با حکمهای ناروایی روبه رو بوده اند. پخشان عزیزی، زینب جلالیان، نرگس محمدی، وریشه مرادی و دیگر زندانیان زن مدت زمان طولانی است که در بندهای زندان نظام جمهوری اسلامی ایران محبوس شدەاند که این حکمی ناروا وضد انسانی است.

جمعی از روزنامه نگارن، نویسندگان و فعالان زنان از داخل ایران و کوردستان بصورت پی درپی با ارائه ی نامه هایی اعتراضی خواهان آزادی بی قید وشرط زنان در زندان شده اند، بیشتر فعالان باور دارند این حکمها علیه فعالین زنان، حکمهای ناروا و سنگین هستند.

 

در مواجهه با خیزش انقلابی«ژن، ژیان، آزادی»، حکومت تلاش می کند با افزایش فشار بر فعالین و زندانیان سیاسی، از گسترش مبارزه ممانعت بعمل آورد. اکنون بیش از هر زمان دیگری لازم است در برابر احکام ناعادلانه علیه زندانیان سیاسی سکوت نکنیم.

جمعی از زنان و روزنامه نگاران ساکن شهرهای مختلف، روژهلات کوردستان نسبت به احکام صادره علیه زنان محبوس در زندان اعتراض نموده و می گویند علیه احکام ناعادلانه و حبسهای طولانی مدت برای زنان سکوت نخواهیم کرد.

ما زنان کورد، همگام با تمامی مبارزان و آزادی‌خواهان، صدای اعتراض خود را نسبت به حبس ناعادلانه وریشه مرادی، پخشان عزیزی، شریفه محمدی، نرگس محمدی، گلرخ ایرایی و... به گوش همگان می رسانیم. وریشه مرادی، پخشان عزیزی، زینب جلالیان که هم‌اکنون در زندان در شرایط دشوار به سر می‌برند، به دلیل اندیشه و باورهایشان در راستای تحقق آرمان عدالت، و به جرم دفاع از حقوق زنان و تمامی جوامع در ایران تحت فشار و محکوم به اعدام، بغی، حبس ابد و حبس بلند مدت شدەاند. این ظلم و بی‌عدالتی، نه تنها توهینی به حقوق انسانی زنان بلکه بی‌احترامی و کوچک شمردن خواسته‌ها و ارزش‌هایی است که آنها به آن پایبند هستند.

 

زینب جلالیان، پخشان عزیزی و وریشه مرادی، زنانی که سال‌ها از هویت و آرمان‌های زنان کورد و تمامی انسان‌های آزاده دفاع کرده، در اعتراض به این بی‌عدالتی، با حکم های سنگین و نابرابرانه روبرو شده اند. این مبارزه و مقاومت آنها، نماد مقاومت در برابر نظام سرکوبگر و نشانگر ایستادگی زنان کورد در برابر ظلم است. ما زنان کورد، با ارج‌گذاری به جسارت و فداکاری پخشان عزیزی، وریشه مرادی و زینب جلالیان، خواهان آزادی بی‌قید و شرط آنها هستیم و بر این باوریم که سکوت در برابر چنین ظلمی، به معنای تایید آن است.

 

جمهوری اسلامی به جای پذیرش حقوق زنان و به رسمیت شناختن مبارزات آنها، تلاش می‌کند با ارعاب، زندان و احکام سنگین، صدای این مقاومت‌ها را خاموش کند. اما ما اعلام می‌کنیم که هیچ قدرتی نمی‌تواند صدای زنان کورد را در برابر بی‌عدالتی‌ها خاموش کند. پخشان عزیزی، زینب جلالیان، وریشه مردای و دیگر زندانیان زن در زندان صدای ماست؛ صدای زنانی است که برای زندگی در جهانی آزاد و عاری از خشونت و نابرابری مبارزه می‌کنند.

 

از تمام نهادهای حقوق بشری و تمامی آزادی‌خواهان جهان می‌خواهیم که در این مسیر همراه ما باشند و با فشار به نظام جمهوری اسلامی ایران، برای پایان دادن به این بی‌عدالتی تلاش کنند. ما زنان کورد، هرگز تن به سکوت و سازش نمی‌دهیم و تا آزادی همیارانمان و دیگر زندانیان سیاسی، از پای نخواهیم نشست.

خبرگزاری ژنها با یک فعال زنان در ارومیه، در اعتراض با احکام اعدام، بغی، حبس ابد و بلند مدت گفتگویی داشته است.

وی در مورد احکام سنگین علیه زنان فعال گفت:«صدور چنین احکامی کاملاً سیاسی و سرکوب‌گرانه است و نشان از این دارد که نظام به هر بهانه‌ای تلاش می‌کند صدای زنان مبارز و آزادی‌خواه را خفه کند. حکم بغی و اعدام برای فعالان سیاسی و اجتماعی که از حقوق مردم، به‌ویژه زنان و اقوام تحت ستم دفاع می‌کنند، به‌عنوان اتهامی سنگین و بسیار خطرناک به کار می‌رود. این حکم برای زنان، به‌نوعی ابزار ارعاب و تلاشی است برای ایجاد ترس در دل دیگر فعالان.»

وی در مورد هدف حکومت از صدور چنین احکامی گفت:« موضع این زنان فعال و آگاه نه‌تنها برای یک فرد، بلکه نمادی است از مقاومت زنان کورد در برابر ستم و نابرابری. آنها از آن دسته زنانی هستند که با شجاعت تمام از حقوق انسانی خود و دیگر زنان دفاع کردەاند و با اعتراض به اعمال نظام مردسالار و زن ستیز، مبارزه برای حقوق زنان را به مرحله جدیدی رسانده اند. حاکمیت از وجود چنین زنانی وحشت دارد، زیرا آنها با تکیه بر هویت خود و اراده قوی، راهی برای آزادی‌خواهی و عدالت‌طلبی باز کرده‌اند که بر آگاهی زنان و جامعه تأثیر عمیق می‌گذارد.»

وی در مورد نقش جامعه جهانی می گوید:«انتظار داریم که جامعه جهانی و نهادهای حقوق بشری به این پرونده‌ها، مانند پرونده پخشان عزیزی، زینب جلالیان و وریشه مرادی بصورت رادیکال و سیستماتیک واکنش نشان دهند و فشار بیشتری بر جمهوری اسلامی وارد کنند. احکام ناعادلانه مانند بغی، اعدام و حبس ابد نه‌تنها نقض آشکار حقوق انسانی است، بلکه تلاشی برای عادی‌سازی سرکوب زنان و به‌ویژه زنان کورد است. ما می‌خواهیم که نهادهای بین‌المللی، به ویژه سازمان‌های حقوق بشری، در این موارد سکوت نکنند و از جمهوری اسلامی بخواهند تا به این روند ناعادلانه پایان دهد.»

وی در مورد پیامش به زنان و فعالان در ایران و جهان افزود: «پیام من این است که سکوت در برابر بی‌عدالتی‌ها تنها باعث تقویت ظلم خواهد شد. زینب جلالیان، پخشان عزیزی، وریشه مرادی و دیگر زندانیان به ما نشان دادند که حتی در زندان هم می‌توان با شجاعت و قدرت به مبارزه ادامه داد. ما باید صدای آنها باشیم و نگذاریم که این مبارزه به خاموشی برود. باید متحد بایستیم و نشان دهیم که زنان در برابر ظلم و استبداد سکوت نمی‌کنند.»