«زنان باید از دستاوردهای انقلاب خود محافظت کنند»
میلیا مانو که از روستای دادا عبدل کوچ کرده و حدود ۳ سال است در زرگان مستقر شده و یک مغازه کوچک باز کرده است. میلیا مانو از زنان سوریه خواست در برابر اشغالگری اتحاد خود را قوی‌تر کنند.
سورگل شیخو
زرگان- مردم شهر زرگان در کانتون جزیره، منطقه شمال و شرق سوریه، از جنگ طولانی خسته شده‌اند، اما در میان سختی‌ها و ویرانی‌هایشان، همچنان بر ماندن در سرزمین خود اصرار دارند. کسانی که مقاومت می‌کنند، مردمی هستند که برای زندگی آزاد در سرزمین خود باقی مانده‌اند.
میلیا مانو، زنی از روستای دادا عبدل در شمال زرگان است، که روزانه هدف حملات توپخانه‌ای و اشغالگری ترکیه و مزدوران وابسته به آن قرار می‌گیرد و سنگی روی سنگ باقی نگذاشته‌اند. روستایی که در آن به دنیا آمده و رشد کرده و در آن ازدواج کرده است، اکنون به ویرانه‌ای تبدیل شده است. در میان خانه‌ای که تخریب شده، زخم‌ها و خاطرات او باقی مانده است. او ناچار است پشت سر خود را رها کند، با این امید که روزی بازگردد و دوباره در سرزمین خود آرام گیرد و خانه‌اش را آجر به آجر بازسازی کند.
میلیا اکنون در شهر زرگان در خانه‌ای زندگی می‌کند که متعلق به او نیست و در مقابل این خانه نیز یک مغازه کوچک باز کرده است. وی در با ما از جنایات و تخلفاتی که دولت ترکیه علیه آن‌ها مرتکب می‌شود، سخن گفت و به موضوعی بسیار مهم که در این منطقه جریان دارد، اشاره کرد.
«نه ترک می‌کنیم و نه تسلیم می‌شویم!»
میلیا مانو با اشاره به اینکه دولت اشغالگر ترکیه اکنون بیشتر از گذشته شهر و غیرنظامیان را هدف قرار می‌دهد، ادامه داد:
«وضعیت خطرناکتر از قبل شده است. خانه‌هایی که متعلق به غیرنظامیان هستند زیر آتش توپخانه قرار می‌گیرند و شهر نیز به‌طور کلی بمباران می‌شود. ترس وجود دارد، اما علیرغم آن، ما همچنان در خانه‌های خود باقی می‌مانیم. ما نه خانه‌هایمان را ترک می‌کنیم و نه تسلیم می‌شویم. تصور کنید که ما در خانه‌های خود نشسته‌ایم و ناگهان خانه مورد حمله توپخانه‌ای قرار می‌گیرد. این یک جنایت است؛ وقتی که انسان در خانه خود باشد و به دنبال آرامش باشد، اما در میان ترس از بمباران و مرگ زندگی کند. هدف قرار دادن خانه‌های ما یکی از بزرگترین جنایات است.»
«ترکیه باید در دادگاه‌های بین‌المللی محاکمه و مجازات شود»
میلیا مانو به نقش دولت‌ها و سازمان‌های حقوق بشری اشاره کرد و این پرسش را مطرح کرد: «چرا دولت‌ها نمی‌بینند چه چیزی اینجا در حال رخ دادن است؟ هیچ سازمان، نهاد یا دولتی وجود ندارد که جلوی این جنایات را بگیرد؟ دولت ترکیه اکنون بیش از پیش علیه غیرنظامیان مرتکب جنایت می‌شود، این به چه معناست؟ همه اینها نتیجه سکوت دولت‌هاست. ترکیه باید پاسخگو باشد. باید علیه ترکیه مجازات‌های بین‌المللی اعمال شود. ما تا کی باید هدف حملات دولت ترکیه و مزدوران وابسته به آن باشیم؟ زندگی ما بی ارزش نیست. هیچ دولتی در برابر جنایات و ظلم‌های دولت ترکیه موضع جدی نشان نمی‌دهد. تا کی باید منابع حیاتی مانند انرژی، برق و آب، که نیازهای اساسی هر شهروندی هستند، هدف قرار بگیرند؟»
«مشکل ترکیه تنها با خلق کورد نیست»
میلیا مانو به اظهارات دولت ترکیه مبنی بر اینکه «مشکلش تنها با خلق کورد است» اشاره کرد و نظر خود را چنین بیان کرد:
«دولت ترکیه در اینجا فقط خلق کورد را هدف قرار نمی‌دهد. عرب‌ها نیز در این سرزمین زندگی می‌کنند و از حملات دولت ترکیه آسیب می‌بینند. این حملات هر دو ملتی را که در اینجا زندگی می‌کنند هدف قرار می‌دهد. بنابراین، چه کورد و چه عرب، ما اینجا یکی هستیم. ما در این سرزمین زندگی می‌کنیم و خانه‌‌ها، مغازه‌ها و زمین‌های ما هدف حمله قرار می‌گیرند. مشکل اردوغان فقط با خلق کورد نیست. خلق عرب هم خون خود را داده‌اند و به شهادت رسیده‌اند. آیا آن‌ها هم کورد هستند؟»
«اختلاف هیئت تحریر الشام و مناطق خودمدیریتی»
میلیا مانو وضعیت سوریه پس از فروپاشی رژیم اسد را با شرایط مناطق خودمدیریتی مقایسه کرد و گفت: «در حماه، حمص، لاذقیه و طرطوس می‌بینیم که علویان و دیگر اتنیک‌ها چگونه زندگی می‌کنند و با چه مشکلاتی روبرو هستند. چرا این اتفاق می‌افتد؟ به این دلیل که هیچ دولت یا حکومتی وجود ندارد که از حقوق و امنیت آن‌ها در برابر اقدامات سرکوبگرانه محافظت کند. اما در مناطق ما که تحت اداره خودمدیریتی هستند، امنیت و آرامش وجود دارد. اینجا حقوق اتنیک‌ها محافظت می‌شود. پروژه دموکراتیک ما به عنوان یک مدل برای کل سوریه شناخته می‌شود. امروز زنان در این پروژه دارای حقوق هستند و این حقوق در سازمان‌ها و نهادهای مختلف محافظت می‌شود. دیدگاه زنان نسبت به جامعه و دیدگاه جامعه نسبت به زنان تغییر کرده است. ما به عنوان خلق عرب در درون این سیستم دموکراتیک جای گرفته‌ایم. عدالتی که ما خواستار آن بودیم و به دنبالش بودیم، اکنون در اینجا به دست آمده است. امیدواریم که پروژه دموکراتیک ادامه یابد.»
«ما از زنان سوریه می‌خواهیم که در همبستگی با یکدیگر برای ادامه مسیر همکاری و پیشرفت تلاش کنند»
میلیا مانو از شهر زرگان خطاب به تمامی زنان سوریه گفت: «بیایید همبستگی خود را بسازیم، وضعیت بسیار پیچیده است و مسیر ما به همبستگی نیاز دارد. گرفتن حقوق زنان یک مسئله سیاسی است و کنترل بدن و پوشش زنان نیز یک سیاست تحمیلی است. چه بخواهیم و چه نخواهیم، این چادرهای سیاه دوباره بر سر زنان تحمیل می‌شود. باید زنان هر چه زودتر متوجه شوند که آزادی‌هایشان محدود شده است و اگر ما متحد نشویم، آزادیمان از دست خواهد رفت. باید اجازه ندهیم آزادیمان از دست برود و تبدیل به یک رویا برای ما شود. بنابراین، باید همه زنان و خواهران سوریه با هم در دفاع از انقلاب خود همکاری کنند و نیروهای خود را در کنار نیروهای سوریه دموکراتیک تقویت کنند و از حقوق خود دفاع کنند. اگر لازم باشد، همانند یک نیروی نظامی عمل می‌کنیم و اسلحه به دست خواهیم گرفت و در برابر اشغالگری می‌ایستیم و از سرزمین خود دفاع می‌کنیم.»
«زنان سوریه در هر کجای این سرزمین باشند باید برای آزادی خود مبارزه کنند»
میلیا مانو از زنان خواست که در برابر ظلم و سرکوب ایستادگی کنند و در پایان صحبت‌های خود گفت: «برای زنان سوریه، سکوت در برابر ظلم و سرکوب قابل قبول نیست. باید برای حقوق خود مبارزه کنند و بدانند که ما در قرن ۲۱ زندگی می‌کنیم. باید حقوق خود را مطالبه کنند و هر زن باید در این سرزمین در دفاع از حقوق خود ایستاده باشد و برای کرامت و آزادی خود مبارزه کند. ما در دوران آزادی زندگی می‌کنیم، باید این را به خوبی درک کنیم. حتی اگر در خط آتش قرار بگیریم، از مبارزه برای آزادی خود دست نخواهیم کشید. ما و زنان سوریه در مناطق خود باید برای حقوق خود مبارزه کنیم و صدای آزادی‌خواهی خود را بلند کنیم. ما با هم ایستاده‌ایم و به این مبارزه ادامه خواهیم داد تا به پیروزی برسیم.»