مرکز خبر- زینب جلالیان، تنها زن زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد در ایران، کماکان بدون دسترسی به خدمات پزشکی تخصصی و رعایت اصل تفکیک جرائم، با شرایط جسمی نامناسب دوران محکومیت خود را در زندان یزد سپری می‌کند و بیش از ۱۰۰ روز است که امکان ملاقات با خانواده‌اش را نداشته است.

براساس گزارش سازمان‌ حقوق بشری هرانا و به نقل از یکی از نزدیکان به خانواده‌ی زینب جلالیان، این زندانی سیاسی که ١٧ سال است، بدون حتی یک روز مرخصی در زندان به سر می‌برد، از بیماری‌های کلیوی، گوارشی و چشمی رنج می‌برد و همچنان به دلیل کارشکنی‌های مسئولان از دسترسی به درمان مناسب و پیوسته محروم است. مسئولان زندان نیز از ارائه نتایج آزمایش‌ها و تصاویر پزشکی که اواخر مهرماه انجام داده است، خودداری کرده‌اند و درمان او در حال حاضر متوقف شده است. علاوه بر این، به دستور اداره اطلاعات، وی از اول مهرماه سال جاری تاکنون از ملاقات با خانواده‌اش محروم بوده و این ممنوعیت پس از گذشت ماه‌ها همچنان ادامه دارد.

زینب جلالیان، هم اکنون هفدهمین سال از دوران محکومیت خود را سپری می‌کند، اواخر خرداد ماه سال جاری تحت فشار بازجويان وزارت اطلاعات قرار گرفته است تا ابراز ندامت کند و از او خواسته شده «توبه‌نامه‌ای» که متن آن از سوی وزارت اطلاعات آماده شده را امضا كند. ماموران امنیتی اعلام کرده‌اند که در صورت امضای این توبه‌نامه، مسئله درمان و حتی آزادی مشروط وی در اسرع وقت مورد بررسی خواهد گرفت، زینب جلالیان با رد امضای این نامه، دسترسی به خدمات درمانی به عنوان یک زندانی را حق قانونی خود دانست.

زینب جلالیان در سال ۱۳۸۶ بازداشت و در سال ١٣٨٨ به اتهام «خروج غیر قانونی از کشور» به یک سال حبس تعزیری و به اتهام «محاربه از طریق عضویت در گروه‌های مخالف نظام» به اعدام محکوم شد؛ حکم اعدام زینب جلالیان در دادگاه تجدیدنظر و دیوان عالی ایران تایید اما با یک درجه تخفیف، به حبس ابد تغییر یافت.

زینب جلالیان بارها اعلام کرده بود که در زمان بازداشت به شیوه‌هایی چون شلاق زدن به کف پا، مشت به شکم، کوبیدن سر به دیوار و تهدید به تجاوز، مورد آزار و شکنجه قرار گرفته است.  

گفتنی است که زینب جلالیان در تاریخ ۸ اردیبهشت ماه ۹۹ در حالی که دوران محکومیت خود را در زندان خوی سپری می‌کرد به دلایل نامشخصی از این زندان خارج و نهایتا در تاریخ ۱۳ اردیبهشت به بند قرنطینه زندان قرچک ورامین منتقل شد، همچنین مجدداً وی را در تاریخ ۵ تیر از زندان قرچک ورامین به زندان کرمان تبعید کردند. بازهم پس از ۳ ماه نگهداری در اتاق کوچکی در قرنطینه زندان کرمان به زندان دیزل آباد کرماشان منتقلش کردند و در نهایت آبان‌ماه ۹۹ در چهارمین انتقال خود به زندان یزد تبعید شد.