مرکز خبر - آتش‌سوزی در بخش عراقی تالاب هورالعظیم همچنان ادامه دارد و دود غلیظ ناشی از آن هوای شهرستان‌های هویزه و دشت‌آزادگان را به‌شدت آلوده کرده است. این در حالی است که هشدارها درباره سرایت این آتش‌سوزی به بخش ایرانی تالاب نیز افزایش یافته است.

رئیس اداره حفاظت محیط زیست هویزه اعلام کرده: «اگر رهاسازی آب از سد کرخه انجام نشود، در مردادماه باید در انتظار آتش‌سوزی در بخش ایرانی هورالعظیم و تلفات گسترده ماهیان باشیم.»

هورالعظیم، یکی از آخرین تالاب‌های باقی‌مانده جنوب غرب ایران، امروز با مرگی خاموش و تدریجی روبه‌روست؛ مرگی که به‌واسطه بحران کم‌آبی، آتش‌سوزی‌های مکرر، و ورود پساب‌های آلوده، از جمله پساب‌های نفتی سرعت گرفته است.

 

وقتی چشم‌ها را بر واقعیت می‌بندند

در ۲۱ خردادماه ۱۴۰۴، در جلسه‌ای رسمی با مدیران وزارت نفت جمهوری اسلامی درباره بحران‌های زیست‌محیطی جنوب، تصویری منتشر شد: صدها ماهی مرده روی سطح آب، شناور و بی‌جان؛ قربانیان خاموش آبی که دیگر زلال نیست. آبی که به‌گفته کارشناسان، بخشی از آلودگی آن منشأ نفتی دارد.

شهرام احمدی، مدیرکل بهداشت، ایمنی و محیط‌زیست وزارت نفت، در همان جلسه واکنش تندی نشان داده و مدعی شده بود: «این عکس ربطی به هورالعظیم ندارد!»

براساس فیلم‌های منتشر شده از سوی فعالان محیط زیست، تمام ماهی‌های حوضچه سوم هورالعظیم مرده و بوی تعفن این منطقه را غیرقابل تنفس کرده است و آب سیاه‌رنگ که سندی‌ست بر مرگ یک اکوسیستم به خوبی نمایان است.

هورالعظیم فقط یک تالاب نیست. قلب تپنده‌ی اکولوژیکی جنوب غرب ایران است. سرزمین ماهی‌ها، پرندگان مهاجر، و نخل‌هایی که هنوز زنده‌اند، اگرچه نفس‌شان به شماره افتاده است. اما چیزی که بیش از هر عامل طبیعی این قلب را از تپش انداخته، سوءمدیریت است.

سدسازی‌های بی‌ضابطه و عدم رهاسازی آب، توسعه‌ی میادین نفتی در دل تالاب، بدون ارزیابی زیست‌محیطی واقعی، نبود سامانه‌ی پایش و هشدار در برابر آتش‌سوزی‌ها، فرافکنی مداوم مسئولان، به‌جای پذیرش و اقدام این تالاب بین‌المللی را به نابودی کشانده است.