بهاران لهیب

کابل- درست دوسال قبل از امروز رژیم اخوندی ایران ژینا امینی را به قتل رساند و مانند همیشه برای پنهان ساختن جنایت شان به هزارها تن دیگر را به پای چوبه‌های دار بردند و به رگبار بستند.

رژیم فاشستی ایران این موضوع را به خوبی می‌داند که هر قدرت مردم شجاع و آگاه ایران را سرکوب نمایند به همان اندازه اینان پرقدرتتر به میدان مبارزه آمده و به سرنگونی رژیم شان می‌انجامد. بعد قتل ژینا مردم به مبارزه برخواستند که رهبری دست زنان بود و با نترسی به مبارزه خود ادامه دادند. رژیم سرکوبگر برای خاموش ساختن مردم در خیابان‌ها به آنان شلیک کردند و مبارزین را از بین ببرند و یا هر روز جوانان را جوخه جوخه به پایی جوبه‌دار برده اعدام نمودند. این سرکوبگری‌ها باعث شد تا دامنه مبارزه مردم ایران گسترش پیدا کند و بدون در نظر داشت قوم، ملیت و زبان همه به سرنگونی رژیم فکر نمایند.

اما گاه هم رژیم اخوندی و فاشستی فراموش می‌کند که تاریخ ایران پر از مبارزه و شجاعت مردان و زنان ایرانی است که نترسیده به مبارزه خود ادامه داده‌اند با این که برای خاموش ساختن مبارزین و ایجاد ترس کودکان و اعضایی خانواده شان را در مقابل چشمان آنان شکنجه نمودند با آن هم کوچکترین تزلزل در افکار شان پیدا نشده است.

از طرف دیگر سازمان‌های بین‌المللی که ادعا دفاع از حقوق بشر را می‌کنند در مقابل این همه جنایات خاموش بوده، همان قسمی که در مقابل کشتار زنان، کودکان، مردان و جوانان فلسطینی‌ خاموش هستند، همان قسمی که در مقابل جهنم که برای مردم افغانستان ایجاد شده خاموش هستند،‌ همان قسمی که در مقابل قتل عام مردم سوریه، عراق و کوردهای ترکیه که توسط دولت فاشستی اردغان به قتل می‌رسند خاموش هستند. بنا خاموش بودن در مقابل اعدام‌‌ها و سرکوب مردم ایران هم موضوع هادی برای شان می‌باشد. اکثر اوقات این سازمان‌ها که در راس شان سازمان ملل متحد می‌باشد، تامین کننده سیاست‌های کشور‌های دخیل و قدرت‌های فاشستی همان رژیم‌ها هستند.

مینا عسکری یکی از فعالین حقوق کودکان در افغانستان با خواندن قسمت از شعر خسرو گلسرخی همبستگی خود را با مردم مبارزه ایران اعلام داشته و پیامی به مناسبت دو سالگی قتل ‌ژینا فرستاده است که به نشر می‌رسانیم.