آتش مبارزه خواهران میرابل با مقاومت شعله ور می‌شود
همانگونه که مبارزاتی پس از خواهران میرابل آغاز گردید، زنان امروز نیز پس از خواهران جانباخته‌شان، دست از مقاومت و مبارزه برنمی‌دارند. ۶۳ سال پس از آن رویداد، زنان معاصر مشغول ثبت تاریخ مبارزات و مقاومت سده بیست و یکم می‌باشند.
ساریا دنیز
مرکز خبر - ۲۵ نوامبر؛ از سال ۱۹۶۰ تاکنون، فراخوانی به منظور مبارزه و مقاومت به سوی تمامی زنان جهان صادر شده است. خواهران پرآوازه میرابل، در راستای مبارزه برای رهایی زنان و جامعه در برابر حکومت استبدادی، به یکی از الگوهای پیشتازی زنان مبدل گشتند.
خواهران میرابل، مقاومتی را در برابر حکومت فاشیستی جمهوری دومینیکن به انجام رساندند که نامشان را در صفحات تاریخ جاودانه ساخت. در تاریخ ۲۵ نوامبر، این سه خواهر تحت شکنجه و تجاوز قرار گرفته و به قتل رسیدند. به دلیل مبارزاتشان برای حقوق بشر و دموکراسی در برابر حکومت، پاتریا، مینروا و ماریا ترزا تروخیو، به طور مکرر بازداشت و شکنجه شده بودند. به سبب نام مستعار یکی از خواهران به نام «پروانه»، به عنوان «پروانه‌ها» شناخته شدند و مورد تجلیل قرار گرفتند. این واقعیت که خواهران میرابل با وجود دستگیری از مبارزە دست نکشیدە و سرنوشت حکومت استبدادی را به سوی فرجامش شتاب داد.
به نماد تبدیل شدند
پس از بازگشت این خواهر از جلسە زندان، نخست مورد تجاوز قرار گرفته و سپس به قتل رسیدند. اجساد خواهران از دامنه کوهی به پایین پرتاب شده بود. رسانه‌های طرفدار حکومت استبدادی، این کشتار را به عنوان «تصادف رانندگی» وانمود کردند؛ با این حال هیچکس به این ادعاها اعتماد ننمود. از آن پس تأثیرگذاری خواهران بر کل کشور گسترش یافت. مقاومت زنان و جامعه با الهام از مبارزات خواهران میرابل تقویت گردید و دیکتاتوری فروپاشید. خواهران دلیر میرابل که نقش مهمی در سقوط حکومت استبدادی ایفا کرده و به شهادت رسیدند، به نماد روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان در تاریخ ۲۵ نوامبر مبدل شدند.
حضور زنان در خیابان‌ها از سال ١٩٩٩ تا کنون
برای نخستین بار زنان آمریکای لاتین و حوزه کارائیب، نام خواهران قهرمان میرابل را بر سر زبان‌ها انداختند. ایشان در کنگره خود، تاریخ ۲۵ نوامبر را به عنوان روز مبارزه با خشونت علیه زنان اعلام نمودند. از آن پس، این روز به نمادی از مقاومت در برابر خشونت مبدل شد. این روز که در سراسر جهان نماد روز مبارزە با خشونت علیه زنان پذیرفتە شدە است، بیانگر درهم تنیدگی خشونت‌های حکومتی و اجتماعی بوده و نشان‌دهنده ضرورت مبارزات زنان می‌باشد. همچنین نخستین تاریخی است که زنان با خواسته‌های خود علیه خشونت به خیابان‌ها آمدند. سازمان ملل متحد نیز در سال ١٩٩٩میلادی، رسماً ۲۵نوامبر را به رسمیت شناخت و از آن زمان تاکنون، زنان سراسر جهان برای مبارزه با خشونت به خیابان‌ها آمده‌اند.
بی بهانه!
همچون هر سال، سازمان ملل متحد برای زنان (UNWOMEN)، کمپینی را از تاریخ ۲۵ نوامبر تا ۱۰ دسامبر که مصادف با روز جهانی حقوق بشر است، برگزار می‌کند. رنگ مراسم امسال زنان، نارنجی بوده و شعار آن «متحد شوید» می‌باشد. این سازمان با صدور فراخوانی جهت پایان دادن به خشونت علیه زنان ، از کشورها می‌خواهد «به منظور جلوگیری از خشونت علیه زنان، سرمایه‌گذاری شود.» همچنین دولت‌ها موظف شده‌اند تا فعالیت‌های مرتبط با زنان را به اشتراک بگذارند. شعار امسال UNWOMEN عبارت است از: «بی‌بهانه!.»
سازمان ملل برای زنان اشاره می‌کند که خشونت‌های وارد شده بر زنان اغلب گزارش نمی‌شود. این سازمان انواع خشونت‌های فیزیکی، جنسی و روانی علیه آنان را به شرح زیر فهرست کرده است:
- خشونت‌های ناشی از همسر یا شریک جنسی ( آزار جسمی و روانی، تجاوز جنسی، قتل زنان)؛
- خشونت و آزارهای جنسی (تجاوز جنسی، اعمال جنسی اجباری، آزارهای جنسی ناخواسته، سوءاستفاده‌های جنسی از کودکان، ازدواج‌های اجباری، آزار و اذیت‌های خیابانی، تعقیب و آزار سایبری)؛
- قاچاق انسان (برده‌داری و بهره‌کشی جنسی)؛
- مثلە‌کردن آکلت تناسلی(ختنە) دختران و ازدواج اجباری کودکان؛
- وادار کردن به ازدواج و بچه‌دار شدن اجباری.
دولت؛ خشونت را در برابر زنان قرار داد
خشونت علیه زنان در ترکیه همچنان در حال افزایش است. زنانی که خواهان بیان نظراتشان هستند، در خانه، خیابان و محیط کار به دست مردان به قتل می‌رسند. در ۱۰ ماه گذشته، ۲۶۴ زن توسط مردان در ترکیه به قتل رسیده‌اند. مرگ ۱۶۴ زن و ۲۴ کودک نیز مشکوک گزارش شده است.
دولت حزب عدالت و توسعه با محدود کردن زنان به مفهوم «خانواده» و تلاش برای حذف آنان از عرصه عمومی، دستاوردهای زنان را بیش از پیش هدف قرار داده است، به ویژه پس از ائتلاف‌های انجام شده پس از انتخابات اخیر. بلوک حاکم با نادیده گرفتن زنان، ابزار خشونت را در برابر زنانی قرار میدهد که برای آنان «مناسب» یا «قابل قبول» نیستند.
خشونت بر زنان؛ به صورت لایه‌ایی و روزافزون
دولتی که در سال ٢٠٢٣ وعده‌هایی به زنان داده بود، هرگز به تعهداتش عمل نکرده و هیچ اقدامی به نفع زنان انجام نداده است. در تاریخ ۲۵ نوامبر ٢٠٢٣ نیز وضعیت همانگونه که بود باقی مانده است. خشونت در سال ٢٠٢٣ که با صدمین سالگرد تأسیس جمهوری همزمان شده، رو به گسترش بوده است. نزدیک به ١٠٠ هدف اعلام‌شده برای سال ٢٠٢٣ محقق نگردیده است. درحالیکه زنان از بیکاری رنج می‌برند و به دلیل بحران اقتصادی در معرض گرسنگی‌اند، نرخ بیکاری آنان به سطح هشدار رسیده است. همچنین زنان و کودکان حتی به مواد غذایی اولیه دسترسی ندارند و کودکان به میزان غیر قابل انتظاری مجبور به ترک تحصیل و کار شده‌اند. افرادی که مجبور به ترک تحصیل و ازدواج زودهنگام شده‌اند و یا در معرض سوءاستفاده‌های متعدد بوده‌اند، جایگاه ویژه‌ای در آمار خشونت‌ها دارند.
زنان سیاستمدار؛ هدف سرکوب و خشونت دولتی
سیاستمداران حزب دموکراتیک خلق‌ها (HDP) تحت فشاری بی‌سابقه در تاریخ کشور قرار گرفته‌اند. خواسته شده تا این حزب به اتهام «هدف قرار دادن تمامیت ارضی و حاکمیت ملی» ممنوع‌الفعالیت شود. همچنین ممنوعیت فعالیت سیاسی برای ۶۸۷ عضو از جمله رهبران مشترک این حزب، مسعود سانچار و پروین بولدان، درخواست گردیده است. تعداد زیادی از اعضای HDP بازداشت شده‌اند که بیشتر آنها زن بوده‌اند. زنان از امکان دفاع به زبان مادری محروم شده‌اند. نمونه‌های متعددی در این خصوص وجود دارد. آیشه گوکان، سخنگوی جنبش زنان آزاد، در بیستمین جلسه دفاع از خود، اجازه بیان سخن به زبان مادری را نیافت. در جلسه رسیدگی به پرونده تشکیل شده علیه اعضای کمیته برگزاری جشن نوروز که در تاریخ ٢١ مارس ٢٠١٠ در منطقه نسیبین استان ماردین برگزار گردیده، امکان دفاع به زبان کوردی میسر نبوده است. همچنین امکان دفاع به زبان کوردی لیلا گون، رئیس مشترک کنگره جامعه دموکراتیک و هلیا الوکمن، رئیس مشترک HDP در استان آمد، به دلیل تسلط آنها به زبان ترکی، رد شد.
ترکیه در مسیر دیکتاتوری
دولتی که همه زنان را به مخالف خود بدل می‌سازد، تلاش دارد همانند دیکتاتوری ۶۳ سال پیش برخورد کند. به همین دلیل، زنانی که راه خواهران میرابل را در مبارزه با استبداد و جانباختن در این راه دنبال می‌کنند، با خشن‌ترین شکل حکومت ترکیه روبرو می‌شوند. زنان پیشگام انقلاب روژاوا که دستاوردهای آن را حفظ، تبیین و اعلام کرده‌اند نیز به قتل می‌رسند. هر اقدامی برای جلوگیری از سازماندهی زنان در مناطق تحت محاصره شرق ترکیه صورت می‌گیرد. سیاست‌های ستمگرانه علیه زنان موجب خشونت، آزار و تجاوز توسط افراد یونیفرم‌پوش شده است. در منطقه‌ای که در تقریباً هر خیابانی داستانی از خشونت وجود دارد، مجرمان در امانند.
زنان و شعله‌ورسازی آتش مبارزه برای برابری
امروزه زنان با الهام از مبارزات خواهران میرابل، مصمم هستند قرن بیست و یکم را به قرن زنان مبدل سازند. زنانی که نظام مردسالاری حاکم را رد می‌کنند، برای دستیابی به زندگی و آینده‌ای آزاد تلاش می‌نمایند به همین دلیل است که زنان در سرزمین‌های ترکیه و کوردستان هدف قرار گرفته و به قتل می‌رسند. امروزه شعار «ژن ژیان ئازادی» زنان کورد در سراسر جهان طنین‌انداز شده است. پس از گذشت ۶۳ سال از کشتار خواهران میرابل، زنانی که هدف دیکتاتورها واقع شدەاند، از برانگیختن جنبش‌های مردمی دست برنمی‌دارند. هورین خلف، نوژیان، روژین، ویان، ناگیهان، سویه، سارا، دنیز و دیگران به همین دلیل به شهادت رسیدند.
قدرت زنان؛ فراتر از هر سلاح
همچنانکه مبارزاتی پس از خواهران میرابل آغاز گردید، زنان امروز نیز پس از یاران شهیدشان از کوشش و مقاومت دست برنمی‌دارند. کسانی که امروز در میدان گالاتاسرای استانبول ترکیه فریاد می‌زنند، آنهایی که در زندان‌ها به سر می‌برند، کسانی که میادین را برای صلح ترک نمی‌کنند و کسانی که انقلاب زنان را در روژاوا رهبری می‌نمایند و یا در فلسطین تبعید شده اند، نشان می‌دهند زنانی که پیوسته مقاومت می‌کنند، از هر سلاحی نیرومندترند.