امروز روز جهانی همبستگی با مقاومت کوبانی است؛ روزی که زنان و مردان، دختران و پسران، سالخوردگان و جوانان از گوشه‌وکنار جهان در برابر تاریکی ایستادند و روشنایی را از دل خاکستر، دوباره زنده کردند.
در کوبانی، ارادهٔ جمعی از دل توده‌ها برخاست؛ اراده‌ای که معنای آزادی را نه در کتاب‌ها، بلکه در ایستادگی نوشت و بر جغرافیای خاورمیانه، مُهر دوبارهٔ «می‌توان زیست، بی‌آنکه به انقیاد تن داد» را حک کرد.

امروز به کوبانی سفر کردم؛
قدم گذاشتم بر خاکی که هزاران قدمِ آزادگان، پیش از من آن را گرم کرده‌اند.
سر فرود آوردم به حرمت نام کسانی که جانشان را به آتش زدند تا چراغی برای دیگران بماند.
این خاک را لمس کردم؛
خاکی که از خون گل‌های بی‌شمار سرخ شده، اما هنوز بوی زندگی می‌دهد، بوی «نمی‌گذاریم خاموش شود.»

امروز، یاد هزاران انسان آزادی‌خواه، میهن‌دوست و انسان‌دوست را گرامی داشتم؛
کسانی که به ما آموختند
روشنایی گاهی از دلِ محاصره زاده می‌شود
و آزادی، هرگز هدیهٔ آماده نیست،
فروغی‌ست که باید هر نسل دوباره آن را برافروزد.