گفتمان مشترک برای رهایی ایران و کوردستان هدف کنفرانس‌ ژن ژیان ئازادی

نگین شیخ الاسلامی با اشارە بە اینکە هدف کنفرانس ژن ژیان آزادی گردآوردن خلق‌ها جهت رسیدن بە گفتمان مشترک برای رهایی ایران بود، می‌گوید: جامعه‌ای که همیشه دیکتاتوری را تجربه کرده به راحتی نمی‌تواند به گفتمان مشترک برسد، بنابراین نیاز به تمرین دارد.

شهلا محمدی

مرکز خبر – با ابتکار عمل پلتفرم دموکراتیک ایران در روزهای ٣٠ سپتامبر و اول اکتبر ٢٠٢٣ کنفرانسی به مناسبت سالگرد قتل حکومتی ژینا امینی و آغاز انقلاب ژن ژیان آزادی در شهر کلن آلمان و با مشارکت روزنامەنگاران، فعالین سیاسی و مدنی مستقل همەی خلق‌های تحت ستم ایران و احزاب سیاسی و نهادهای مدنی برگزار شد.  

نگین شیخ الاسلامی وطنی روزنامەنگار و پژوهشگر اجتماعی از جملە افرادی بود کە در این کنفرانس حضور داشت و در گفت‌وگو با خبرگزاری ما اهمیت، اهداف و آرمان‌های این کنفرانس را مورد ارزیابی قرار داد.

 نگین در ابتدای سخنان در مورد برگزار کنندگان و افرادی کە در کنفرانس حضور داشتند می‌گوید: این کنفرانس که در شهر کلن آلمان برگزار شد، یک کنفرانس دو روزه بود که از طریق پلتفرم دموکراتیک ایران برگزار شد. پلتفرم در طول یک سال گذشته از شروع خیزش انقلابی «ژن ژیان ئازادی»، پی در پی کنفرانس‌هایی را در شهرهای کلن آلمان، سوئد، بروکسل و پارلمان اروپا، برگزار کرده بود.

وی با اشارە بە اینکە هدف از برگزاری این کنفرانس‌ها، گردآوردن خلق‌های ایران به دور هم بود تا به یک گفتمان مشترک برای رهایی ایران و روژهلات کوردستان برسند، افزود: طی صحبت‌هایی که من با کسانی که عضو هیئت‌های برگزاری کنفرانس بودند داشتم، به این اشاره کردند که در کنفرانس‌های گذشته رهبران سیاسی خلق‌های ایران، رهبران مدنی و... را در کنفرانس‌ها گرد هم آورده‌اند تا هم تمرینی باشد برای گفتمان مشترک و هم اینکه خلق‌ها بیشتر به هم نزدیک شوند چون این کار قبلا در جامعه ایرانی، جزو امرهای تقریبا محال بوده و با توجه به اینکه ایران یک کشور متکثر است، خلق‌هایی که در ایران حضور داشته‌اند کمتر از حال و هوای همدیگر و خواست‌های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی هم مطلع بودند.

نگین شیخ‌الاسلامی وطنی با تاکید بر اینکە «کنفرانس ژن ژیان ئازادی که آخرین کنفرانس برگزار شده پلتفرم است، دنباله‌رو همان اهداف گذشته بود»، می‌گوید: در این کنفرانس وجود افراد مدنی، کنشگران و افراد سیاسی مشهود بود و همچنین شهروندان عادی نیز در این کنفرانس حضور داشتند. کنفرانس در دو روز برگزار شد به صورتی که روز اول دو پانل و روز دوم نیز در دو پانل برگزار شد اما پانل دوم روز دوم، احزاب سیاسی حضور داشتند و هرکدام پیشنهادها، پیام‌ها و بیانیه‌های خود را قرائت کردند.

 

«همیشه اینطوری نیست اگر خلق‌ها گفتمان مشترک دارند، لزوما باید اپوزیسیون هم اتحاد داشته باشند»

این روزنامەنگار و پژوهشگر اجتماعی معتقد است: وقتی از گفتمان مشترک صحبت می‌کنیم باید مردم را از اپوزیسیون سیاسی جدا کرد و مردم داخل از ایران و خارج از ایران هم باید از هم جدا کرد. مردم داخل ایران، مردمی که در کف خیابان هستند، دانشجویان، معلمان، اتحادیه‌های صنفی و... همگی دارند یک هدف دیگر را دنبال می‌کنند و کسانی که در بیرون هستند، هرچند مردم داخل را حمایت می‌کنند اما یک هدف دیگری دارند. همیشه اینطوری نیست اگر خلق‌های ایران اتحاد و گفتمان مشترک دارند، لزوما باید اپوزیسیون هم اتحاد داشته باشند.

وی ادامە می‌دهد: گفتمان مشترکی که میان مردم وجود داشته، در میان احزاب وجود نداشته، هرچند همه‌ی اینها در جنبش به هم ربط پیدا می‌کنند اما وقتی در جامعه شهری و مدنی به آن نگاه می‌کنیم، خلق‌های کورد و فارس، کورد و ترک، در کنار همدیگر همزیستی مسالمت آمیزی دارند و احزاب سیاسی اهداف دیگری را دنبال می‌کنند.

 

«پلتفرم از کنفدرالیسم دموکراتیک دفاع می‌کند»

نگین شیخ‌الاسلامی با اشارە بە اینکە «تجربه‌ای که در کوردستان هست در ملیت‌های دیگر متفاوت است» می‌گوید: خیلی‌ها معتقدند که رابطه ارگانیکی بین احزاب و مردم در کوردستان وجود دارد ولی باز هم مردم مدنی زودتر به یک همدلی مشترک می‌رسند و احزاب کمی دیرتر. این به خواست سیاسی و قدرت‌طلبی و ایدئولوژی‌های مختلف آنها برمی‌گردد.

وی همچنین معتقد است حتی اهداف سیاسی با هم متفاوتند و ادامە می‌دهد: ما احزاب سیاسی چپ مترقی را داریم و اهداف سیاسی راست سکولار را داریم که به نظر من راست سکولار در بیرون و راست مذهبی که در داخل هست، تفاوت بنیادی ندارند چون در یک مسیر و برای یک هدف پیش می‌روند و تنها تفاوتش در این است که او یک دیکتاتور مذهبی است و این یک دیکتاتور سکولار است. برای همین گاهی سعی شده این احزاب در یک گفتمان مشترک قرار بگیرند.

در مورد گروه‌های چپ هم با تاکید بر اینکە « این گروەها درگیر مسائل حاشیه و جزئی هستند» می‌گوید: اما پلتفرم ادعا دارد از کنفدرالیسم دموکراتیک دفاع می‌کند که در آن همه‌ی خلق‌ها، همه‌ی گروه‌های جنسیتی و افراد به حاشیه رانده شده می‌تواند در فلسفه و بحث سیاسی خود را جا بدهند و بتوانند با هم هم‌زیستی مسالمت‌آميز داشته باشند.  

 

«جامعه‌ای که همیشه سلطه و استعمار را تجربه کرده به راحتی نمی‌تواند به گفتمان مشترک برسد»

نگین در مورد اهمیت موضوع در بحث، گفت‌وگو و جدلی که در کنفرانس وجود داشتە می‌گوید: افرادی که در آنجا حضور داشتند از احزاب کورد، بلوچ، عرب، فارس و... بودند و فکر نمی‌کنم گفتمان مسالمت‌آميز به راحتی به وقوع بپیوندد چون جامعه به تمرین نیاز دارد. جامعه‌ای که همیشه سلطه، استعمار و دیکتاتوری را تجربه کرده و آموخته که گروهی به عنوان دیکتاتور بر آن غلبه کنند و هميشه از حقوق خود دور بوده، به راحتی نمی‌تواند به گفتمان مشترک برسد.  

وی معتقد است کە کنفرانس چالش برانگیز بودە و در آن افرادی حضور داشتەاند که همدیگر را نقد می‌کردند و این همان مسئلەی ارزشمند در کنفرانس بودە و اگر پلتفرم‌های دیگری به این صورت برگزار شود، می‌تواند رویکرد مناسبی داشته باشد. «البته باید قبول کرد که همه نمی‌توانند مثل هم فکر کنند بنابراین نیاز به تمرین دارد».

 

«گروەهای راست و متحدانشان همپای جمهوری اسلامی به این انقلاب ضربه زدند»

نگین شیخ الاسلامی با تاکید بر این مهم که باید احزاب بە اشتراک برسند و افراد بتوانند همدیگر را قبول کنند، سخنان خود را چنین ادامە می‌دهد: مثلا حزبی می‌تواند فدرال را پیشنهاد بدهد، حزب دیگر کنفدرال اما مهم این است کدام تفکر می‌تواند جامعه و خلق‌ها را به خود جذب کند و جوابگوی خواست‌های مردم باشد. به نظر من احزاب سیاسی حاضر در آنجا خودشان مشکلاتی دارند و مواردی هست که قادر به حل آن نبوده‌اند و باید به نیروی خلق، دانشجویان و جامعه تکیه کنند. در اینجا تک رهبری دیگر معنا ندارد، باید زنان و جوانان را در نظر داشت و مواردی این چنین در کنفرانس‌ها مد نظر بوده است.

وی در پایان سخنان خود با اشارە بە اینکە در طول این خیزش، نیروهای سلطنت طلب، مشروع به سلطنت طلب یا اپوزیسیون ایرانی، احزاب خلق‌های مختلفی که با این گروه دست دادند، همپای جمهوری اسلامی به این انقلاب ضربه زدند، تاکید می‌کند: ضربه‌ای که آنها به انقلاب زدند و شکستی که برای انقلاب پیش آوردند خیلی فراتر از حرکت و سرکوب‌هایی بود که جمهوری اسلامی در داخل انجام می‌داد و می‌خواستند در رنجی که آن ملت می‌کشد خود را صاحب کنند و قدرتی پیدا کنند.