نورشان عبدی

کوبانی- انقلاب نوزدهم جولای ۲۰۱۲ که از شهر کوبانی آغاز شد، نقطه عطف مهمی در تاریخ خلق‌های منطقه، به‌ویژه زنان به شمار می‌آید. این انقلاب مسیری را برای دستیابی به زندگی آزاد و تحقق دموکراسی و عدالت اجتماعی گشود.

در طی ۱۳ سال گذشته، زنان شمال و شرق سوریه با سازماندهی مؤثر خود، توانایی و شایستگی‌شان را در رهبری انقلاب و مدیریت جامعه به اثبات رساندند. آنان نه تنها در تمامی عرصه‌ها به دستاوردهای چشمگیری دست یافتند، بلکه با مقاومت و مبارزه‌شان به الگویی برای آزادی زنان در سراسر جهان تبدیل شدند. همین موضوع برای دولت‌های سلطه‌گر، از جمله ترکیه، تهدیدی جدی به شمار می‌آید؛ به همین دلیل است که اشغالگران ترک پیوسته خلق منطقه، زنان و پروژه دموکراتیک آنها را آماج حملات خود قرار داده‌اند.  

پیمان علوش عضو شورای هماهنگی کگرە ستار در رابطه با تحولات اخیر صحنه سیاسی سوریه و حملات اشغالگران ترک به مناطق شمال و شرق سوریه چنین گفت: «همزمان با آغاز خیزش‌ خلق‌ها در سال ۲۰۱۱ که به 'بهار خلق‌ها' شهرت یافت، جرقه‌های قیام در سوریه نیز روشن شد. مردم در شهرهای مختلف به خیابان‌ها آمدند و علیه نظام حاکم و سیاست‌های سرکوبگرانه‌اش که هیچ ملیتی را به رسمیت نمی‌شناخت، شعار سر دادند. در آن زمان، کشور تنها یک رنگ، یک صدا و یک هویت را می‌پذیرفت.»

وی ادامه داد: «خلق سوریه در واکنش به سیاست‌های نابودی و تبعیض نژادی قیام کرد و در برابر ظلم و استبداد ایستادگی نمود، اما دخالت گسترده نیروهای خارجی، این انقلاب را به بحرانی چندساله تبدیل کرد که پیامدهای منفی بسیاری برای خلق سوریه به همراه داشت.» پیمان علوش خاطرنشان کرد که پس از ۵۲ سال تحمل ظلم و استبداد، خلق سوریه امروز پیروزی بر نظام حاکم را جشن می‌گیرد و افزود: «سقوط نظام سوریه حاصل ۱۴ سال مقاومت و مبارزه بود. امروز این خلق می‌تواند آزادانه سخن بگوید، صدایش را بلند کند، در برابر ظلم و استبداد بایستد و خواهان زندگی در صلح و دموکراسی شود.»

پیمان علوش در ادامه توضیح داد: «طبیعی است که خلق‌هایی که سال‌ها زیر سایه حکومتی مستبد و ستمگر زندگی کرده‌اند، از آن تأثیر پذیرفته باشند. به همین دلیل می‌بینیم همان شهروندانی که در سال ۲۰۱۱ برای آزادی به پا خاستند، به دلیل دخالت‌های متعدد خارجی، از آرمان‌های اولیه انقلاب و اهدافی که برایشان به خیابان‌ها آمده بودند، فاصله گرفتند. امروز همین افراد به بهانه‌های مختلف، مناطق شمال و شرق سوریه را هدف قرار می‌دهند و قادر به پذیرش تنوع خلق‌ها، گروه‌ها، ادیان و زبان‌های موجود در سوریه نیستند.»

وی افزود: «پس از تسلط هیئت تحریر شام بر قدرت، اشغالگران ترک و مزدورانشان یورش به مناطق شمال و شرق سوریه را آغاز کردند. آنها شهرهای شهباء و منبج را اشغال کردند. اکنون نیز حملات گسترده‌ای را علیه سد تشرین، پل قراقوزاق و شهر کوبانی آغاز کرده‌اند. هدف آنها از حمله به کوبانی، این نماد مقاومت، نابودی خلق کورد و پروژه دموکراتیک آن است.»

پیمان علوش یادآور شد: «اشغالگران ترک و مزدورانشان با تغییر بافت جمعیتی شهرهای اشغال شده، به ربایش، شکنجه، قتل و تعرض به غیرنظامیان، به‌ویژه زنان و کودکان دست زده‌اند.» وی با تأکید افزود: «هدف ترکیه از این حملات، نابودی انقلاب زنان و پروژه اداره خودگردانی است؛ پروژه‌ای که همه خلق‌های سوریه را در آغوش گرفته و بنیان‌های زندگی آزاد دموکراتیک و برادری خلق‌ها را پایه‌ریزی کرده است.»

پیمان علوش در ادامه گفت: «ترکیه انقلاب زنان را هدف گرفته است؛ انقلابی که زندگی آزاد، برابر و اشتراکی (کمونی)  را محقق ساخته و مسیر آزادی را برای همه زنان در جامعه ترسیم کرده است. آنها زنانی را که برای رهایی جامعه از ذهنیت مردسالار و نظام‌های مستبد تلاش می‌کنند، تهدیدی برای خود می‌پندارند. به همین دلیل است که اخیراً اعضای تجمع زنان زنوبیا در منبج را هدف قرار دادند. اما باید بدانند که با این اقدامات نه تنها نمی‌توانند انقلاب زنان را نابود کنند، بلکه قدرت و مبارزه ما را بیش از پیش افزایش می‌دهند.»

پیمان علوش در بخش پایانی سخنانش چنین گفت: «طی سال‌های مبارزه و مقاومت، زنان به جایگاه‌های پیشرفته‌ای همچون رهبری نیروهای نظامی و ریاست مشترک دست یافته‌اند. نظامی که ما برپا کرده‌ایم، در هیچ کشور دیگری وجود ندارد. در مناطق شمال و شرق سوریه، زنان اداره جامعه را در دست دارند و آزادانه دیدگاه‌های خود را بیان می‌کنند؛ این یکی از مهم‌ترین دستاوردهای انقلاب ماست.»

وی در پیامی خطاب به همه زنان سوریه تأکید کرد: «بدون حضور، صدا و رأی زنان، دموکراسی و آزادی در تشکیل دولت جدید مفهومی نخواهد داشت. در این مرحله تاریخی، ضروری است که همه زنان سوریه، مبارزه زنان در انقلاب روژاوا را سرمشق خود قرار دهند و برای دستیابی به حقوق‌شان در جامعه به مقاومت برخیزند. تنها با مشارکت زنان در تدوین قانون اساسی و تشکیل دولت جدید است که می‌توانیم به سوریه‌ای آزاد، دموکراتیک و غیرمتمرکز دست یابیم؛ سوریه‌ای که همه خلق‌ها را در آغوش می‌گیرد.»