«آینده متعلق به کسانی است که برای آزادی و برابری مبارزه می‌کنند»
دنیز دریا، عضو شورای هماهنگی(کژار): با تشدید سرکوب جمهوری اسلامی، مقاومت آزادی‌خواهانه زنان نه‌تنها متوقف نشده، بلکه با اعتراضات و کمپین‌های مردمی به چالشی برای رژیم تبدیل شده است.
هَورین جنگاور
مرکز خبر- در شرایطی که نظام جمهوری اسلامی ایران روزبه‌روز فشارهای خود را بر جامعه افزایش می‌دهد، زنان به عنوان پیشاهنگان آزادی‌خواهی در صف نخست این مبارزه قرار دارند. سرکوب گسترده، صدور احکام سنگین برای زندانیان سیاسی و تلاش برای کنترل جامعه از طریق محدودیت‌های اجتماعی و سیاسی، سیاست‌های مستمر رژیم در برابر هرگونه مخالفت است. اما در مقابل، مبارزات آزادی‌خواهانه مردم، به‌ویژه زنان، همچنان ادامه دارد و با موجی از اعتراضات، کارزارها و کمپین‌های مردمی، این سیاست‌های سرکوبگرانه را به چالش کشیده است.
خبرگزاری ما در راستای بررسی وضعیت کنونی ایران و روژهلات کوردستان، گفت‌وگویی با دنیز دریا، عضو شورای هماهنگی جامعه زنان آزاد شرق کوردستان (کژار) انجام داده است. در این گفت‌وگو، وی به تحلیل و ارزیابی شرایط کنونی، شدت گرفتن فشارها علیه زنان، مقاومت در زندان‌ها و جامعه، و چشم‌انداز آینده مبارزه پرداخته است.
سرکوب سیستماتیک و احکام ظالمانه علیه زنان مبارز
دنیز دریا در ابتدا به پخشان عزیزی، جوانا سنه، و زینب جلالیان که همچنان در اسارت به سر می‌برند، ادای احترام کرد و یادآور شد که این زنان نمونه‌ای از ایستادگی در برابر نظام سرکوبگر هستند. وی در این رابطه گفت: «دولت ایران همواره تلاش کرده است با سرکوب پیشاهنگان آزادی، مسیر مبارزات را مسدود کند، اما این مبارزات متوقف‌شدنی نیست. رژیم می‌داند که زنان نیروی اصلی تغییرات اجتماعی هستند و به همین دلیل فشارهای مضاعفی بر آنان اعمال می‌کند. افزایش احکام سنگین و سرکوب گسترده زندانیان سیاسی مانند پخشان عزیزی، وریشه مردای و دیگر زنان مبارز، نشان‌دهنده وحشت رژیم از این جریان است.»
وی همچنین به نقش زندانیان سیاسی در جنبش آزادی‌خواهی اشاره کرد و گفت: «زندان نه‌تنها زنان را از مبارزه بازنداشته، بلکه آنان را به نمادهای استقامت و الهام‌بخشی برای جامعه تبدیل کرده است. زنان در پشت دیوارهای زندان، با مقاومت خود، پایه‌های سرکوب را به لرزه درآورده‌اند.»
کمپین «نه به اعدام، آری به حیات آزاد»؛ مبارزەای فراتر از توقف اعدام
عضو شورای هماهنگی کژار در ادامه به کمپین «نه به اعدام، آری به حیات آزاد» اشاره کرد و گفت: «این کمپین تنها یک مبارزه علیه مجازات اعدام نیست، بلکه نشان‌دهنده مبارزه‌ای فراگیر علیه سیاست‌های مرگ‌محور و زن ستیز رژیم ایران است. این مبارزه، هم‌زمان علیه تخریب محیط‌زیست، سرکوب اجتماعی و محدودیت‌های نظام‌مند علیه آزادی زنان نیز می‌باشد. رژیم ایران مشروعیت خود را از دست داده و این کمپین‌ها و اعتراضات، گواه روشنی بر این حقیقت هستند.»
نقش خانواده در بازتولید ذهنیت مردسالار و سرکوب زنان
دنیز دریا در ادامه به ساختار مردسالارانه رژیم و ابزارهایی که برای کنترل زنان به کار می‌گیرد، از جمله نهاد خانواده، قوانین قضایی و ناموس‌گرایی اشاره کرد. وی توضیح داد: «رژیم ایران، زنان را نه‌تنها از طریق قوانین دولتی، بلکه با استفاده از ابزارهای اجتماعی مانند خانواده، قبیله‌گرایی و ناموس‌گرایی تحت فشار قرار می‌دهد. زنان در مواجهه با این سیستم سرکوبگر، با قتل، تجاوز و خشونت‌های سازمان‌یافته روبه‌رو می‌شوند. بسیاری از این جنایات، پنهان می‌مانند و معدود مواردی رسانه‌ای می‌شوند. درواقع، خانواده در این سیستم به یک «میکرو دولت» تبدیل شده است که سرکوب زنان را از درون بازتولید می‌کند.»
وی به قتل نیان چلبیانی به عنوان نمونه‌ای از خشونت ساختاری علیه زنان اشاره کرد و تأکید کرد که برای مقابله با این سیستم، مبارزه‌ای گسترده و مشترک ضروری است.
جنگ ایدئولوژیک؛ دولت-ملت در برابر آلترناتیو دموکراتیک
دنیز دریا در ادامه به این نکته اشاره کرد که سیستم دولت-ملت، در تضاد با سیستم اشتراکی خلق‌ها قرار دارد. وی افزود: «پژاک و کژار بر اساس پارادایم دموکراسی مشارکتی و مدیریتی مشترک، علیه این ستم و نابرابری مبارزه می‌کنند. نظام ایران از طریق سیاست‌های سرکوبگرانه خود نشان داده است که مخالف هرگونه جنبش آزادی‌خواهانه است. اما مبارزه علیه سیستم دولت-ملت، یک مبارزه جهانی است که تنها محدود به ایران و روژهلات کوردستان نیست.»
وی در ادامه تأکید کرد: «ما به‌عنوان کژار و پژاک، همواره تلاش کرده‌ایم که مبارزه‌ای صحیح و بنیادین علیه مرکزگرایی و مردسالاری پیش ببریم. هدف ما، ایجاد سیستمی است که بر اساس مشارکت همگانی، آزادی و عدالت بنا شده باشد.»
ایران در بحران و نقش انقلاب ژن، ژیان، آزادی
عضو شورای هماهنگی کژار در پایان به وضعیت کنونی منطقه و جهان اشاره کرد و گفت: «جنگ جهانی سوم، نظام ایران را نیز در بحران فرو برده است. اما این رژیم، به‌جای آنکه راه‌حلی برای بهبود شرایط اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بیابد، سیاست سرکوب را تشدید کرده است. جامعه اما، با آگاهی و هوشیاری، بار دیگر این سیاست‌ها را بی‌اثر کرده و به مسیر مبارزه ادامه داده است.»
وی تأکید کرد که انقلاب ژن، ژیان، آزادی، سرآغاز مسیری نو برای زنان و کل جامعه است و افزود: «این مبارزه تنها یک حرکت اعتراضی نیست، بلکه راهی برای تغییر بنیادین جامعه و رهایی از سیستم سرکوبگر دولت-ملت است. زنان در این مرحله تاریخی مسئولیت بزرگی بر دوش دارند و باید آگاهی اجتماعی را گسترش داده و مقاومت را تقویت کنند.»
آینده مبارزه و ضرورت همبستگی اجتماعی
دنیز دریا در پایان گفت‌وگو خاطرنشان کرد که کژار و پژاک، مبارزه برای برساخت ملت دموکراتیک را با هدف تحقق جامعه‌ای آزاد و برابر ادامه خواهند داد. وی همچنین بر اهمیت مشارکت جمعی، ایجاد اتحادهای اجتماعی و تقویت مقاومت در برابر استبداد تأکید کرد و گفت: «هدف ما ایرانی دموکراتیک و مبتنی بر همزیستی خلق‌ها است. در صورت عدم همراهی دولت-ملت ایران با این مسیر، این رژیم به‌طور طبیعی فروخواهد پاشید. چرا که جامعه در برابر دو سیستم قرار دارد؛ یکی مردسالار و سرکوبگر، و دیگری مبتنی بر دموکراسی و مشارکت همگانی. آینده از آنِ مردمی است که برای آزادی و برابری مبارزه می‌کنند.»