مرکز خبر- دیروز شنبه ۱۵ فوریه، وزیران امور خارجه‌ی زن ۱۷ کشور با برگزاری یک نشست در شهر اتاوا در ایالت انتاریو کانادا و به ریاست ملانی جولی، وزیر امور خارجه‌ی این کشور، نقض مداوم و سیستماتیک حقوق‌بشر و حقوق زنان در افغانستان را بررسی کرده و با انتشار بیانیه‌ای ضمن محکوم کردن سیاست‌های محدودکننده‌ی طالبان علیه زنان افغانستان تأکید کردند که اکنون افغانستان «سرکوب‌گرترین» کشور جهان برای زنان است و خواستار لغو فرمان‌های محدودکننده‌ی طالبان شدند.

در این نشست، که وزرای خارجه آندورا، استرالیا، کلمبیا، اکوادور، فنلاند، گرجستان، آلمان، ایسلند، جامائیکا، کوزوو، لتونی، لیختن اشتاین، موناکو، مغولستان، اسلوونی و سوئد و همچنین نماینده عالی اتحادیه اروپا در امور خارجی و سیاست امنیتی حضور داشتند، وضعیت نگران‌کننده‌ی زنان در افغانستان زیر سلطه‌ی طالبان مورد بحث و بررسی قرار گرفت.

در این بیانیه آمده است: «وزرای خارجه زن از سراسر جهان گرد هم آمده‌اند تا نگرانی‌های عمیق خود را در مورد نقض مداوم و سیستماتیک حقوق بشر توسط طالبان در افغانستان، به ویژه مواردی که زنان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، مطرح کنند.»

در این بیانیه همچنین با تاکید بر اینکه طالبان به‌طور فزاینده‌ای احترام به حقوق‌بشر و حقوق زنان در افغانستان را نادیده گرفته است، آمده است: «از زمان نشست تاریخی ما در تورنتو در ۱۹ تا ۲۰ سپتامبر ۲۰۲۴، به میزبانی مشترک کانادا و جامائیکا، طالبان بیشتر حقوق زنان را در افغانستان تضعیف کردند. با هر فرمانی، طالبان دسترسی زنان را به جنبه‌های اساسی زندگی عمومی مانند آموزش، مراقبت‌های بهداشتی، اشتغال و مشارکت در جامعه را محدود می‌کند. افغانستان ستمگرترین و ظالم‌ترین کشور جهان برای زنان است، واقعیتی تاریک که ما نمی‌توانیم آن را نادیده بگیریم.»

این بيانيه‌ی مشترک با اشاره به فرمان طالبان مبنی بر ممنوعیت تحصیل زنان در رشته‌های پزشکی، مامایی و پرستاری در افغانستان، نوشته اگر این فرمان لغو نشود، افغانستان نسلی از زنان متخصص در حوزه سلامت را از دست خواهد داد.

این بیانیه ضمن هشدار نسبت به اینکه افغانستان یکی از کشورها با بالاترین نرخ مرگ‌ومیر مادران در جهان است، آورده است:«این فرمان طالبان، سلامت و رفاه زنان و کودکان افغانستان را به شدت تهدید می‌کند.»

در این بیانیه همچنین با اشاره به اینکه افغانستان تنها کشوری در جهان است که در آن زنان نمی‌توانند، بیشتر از دوره‌ی ابتدایی تحصیل کنند، آمده است: ممنوعیت زنان از آموزش و تحصیل، یک تراژدی شخصی برای هر زن افغانستانی است که به عنوان یک ضربه جمعی به توسعه بلندمدت، رشد و رفاه اقتصادی و ثبات عمومی این کشور عمل می‌کند.»

۱۷ وزیر خارجه‌ی زن همچنین قوانین محدودکننده طالبان را محکوم کرده و هدف این فرمان‌ها را ساکت کردن زنان درافغانستان و حبس آن‌ها در خانه‌هایشان عنوان کرده و از طالبان خواستند که تعهدات حقوقی بین‌المللی افغانستان، از جمله تعهدات مندرج در کنوانسیون رفع همه اشکال تبعیض علیه زنان (CEDAW) را حفظ و اجرا کنند. این تعهدات شامل لغو تدابیر محدودکننده علیه زنان به ویژه در رابطه با آزادی عقیده و بیان، آزادی مذهب، آموزش و بازگرداندن حق زنان برای مشارکت معنادار در تمام جنبه‌های زندگی عمومی است.»

وزیران خارجه زن ۱۷ کشور با حمایت از استقلال و یکپارچگی دادگاه کیفری بین‌المللی و نقش اساسی آن در مبارزه با معافیت از مجازات مقامات طالبان، اعلام کردند: «افغانستان صلح‌آمیز و باثبات تنها در صورتی ممکن است که همه شهروندان آن، از جمله زنان، بتوانند به طور کامل در آینده این کشور مشارکت داشته باشند.»

وزرای امور خارجه این ۱۷ کشور در ادامه‌ی بیانیه‌ی خود از تمامی کشورها خواستند که از مشارکت کامل، برابر، معنادار و ایمن زنان افغانستان در بحث‌ها در مورد آینده افغانستان، از جمله در روند دوحه توسط سازمان ملل متحد حمایت کنند.»

در بیانیه آمده است که زنان افغانستان بارها نشان داده‌اند که با وجود سرکوب خشونت‌آمیز طالبان، از مبارزه برای احقاق حقوق خود دست بر نمی‌دارند. آنها شجاعت باورنکردنی از خود نشان داده‌اند و ما نباید از آنها دست بکشیم. ما به تقویت و حمایت از کار مهم مدافعان حقوق‌بشر و رهبران جامعه مدنی که انعطاف‌پذیری و شجاعت آنها الهام‌بخش همه است، ادامه خواهیم داد.»