مدینە مامداوغلو

آمد- در زندان‌های ترکیه، اعتصاب غذایی که از تاریخ ٢٧ نوامبر ٢٠٢٣ با خواست‌هایی برای راه حل دموکراتیک مسئله کوردها و آزادی عبدالله اوجالان آغاز شده بود، ادامه دارد. فشار بر زندانیانی که به اعتصاب غذا پیوسته‌اند افزایش یافته است. زندانیان اعتصاب کننده با جرائم انضباطی مواجه شده‌اند، در حالی که در برخی زندان‌ها، از جمله زندان بسته آخیسار منیسا، زندانیان حتی به نیازهای اساسی خود دسترسی ندارند.

قدریە سیرک، مادری که پسرش، شودر سیرک، در زندان بسته آخیسار منیسا زندانی است، اظهار داشت که شرایط نگهداری زندانیان در این زندان بسیار دشوار است. به گفته او، زندانیان با کمبود شدید فضا برای خواب مواجه هستند، به طوری که ۳۲ نفر در یک مکان نگهداری می‌شوند و مجبور به خوابیدن به نوبت هستند. کادریە سیرک همچنین بیان کرد که فشارهای وارد بر زندانیان ادامه دارد و در مورد پسرش که اکنون ۹ سال است در زندان به سر می‌برد، علی‌رغم اتمام دوره محکومیت، به دلیل ادعای نداشتن رفتار مناسب، طی شش ماه گذشته از آزادی محروم مانده است.

 

«زندانیان به نوبت می‌خوابند»

قدریە سیرک با اشاره به نقض گسترده حقوق در زندان، به تشریح مشکلات فراوانی پرداخت که زندانیان، از جمله پسرش، با آن مواجه هستند. وی توضیح داد که در مکانی که پسرش در آن نگهداری می‌شود، ۳۲ نفر به صورت ازدحام آمیزی زندگی می‌کنند، که برخی از آنها ناچار به خوابیدن روی زمین هستند و دیگران باید برای استفاده از تخت‌ها به صورت نوبتی عمل کنند. علاوه بر این، زندانیان اغلب از دریافت غذای کافی محروم بوده و غذاهای ارائه شده غالباً غیربهداشتی هستند. لباس‌های فرستاده شده توسط خانواده‌ها نیز توسط نگهبانان به سطل زباله انداخته می‌شود و زندانیان از دسترسی به آب گرم برای استحمام محرومند. کادریە سیرک با تأکید بر شدت مشکلات مطرح شده پرسید که چه زمانی این وضعیت پایان خواهد یافت و انتقاد کرد که حتی آب آشامیدنی نیز به فرزندانشان در زندان داده نمی‌شود، ابراز امیدواری کرد که این وضعیت غیرانسانی به زودی به پایان برسد.

 

«پسرم که مدت محکومیتش به پایان رسیده، ۶ ماه است که او را آزاد نمی‌کنند»

قدریە سیرک، با ابراز ناخرسندی از اینکه پسرش علی‌رغم پایان یافتن دوره محکومیت، همچنان در زندان نگه داشته شده است، به بیان تجربیات خود پرداخت. وی بیان کرد: «مدت‌هاست که در انتظار آزادی پسرم، در برابر درهای زندان صبر کرده‌ام. دوران سختی را پشت سر گذاشته‌ام و دیگر دردی نیست که تجربه نکرده باشم. مدت‌هاست که پسرم را ندیده‌ام و دلتنگی او برایم بسیار سخت است. با اینکه دوره محکومیتش به پایان رسیده است، اما به دلیل عدم ابراز پشیمانی، او را آزاد نمی‌کنند. این وضعیت ناعادلانه و غیرقانونی است که برای مدت شش ماه ادامه داشته است. این مسئله تنها مربوط به پسر من نیست، بلکه صدها زندانی دیگر نیز در شرایط مشابهی قرار دارند. ما خواستار دیدار با فرزندانمان هستیم و دیگر نمی‌خواهیم شاهد این شرایط باشیم که پشیمانی را به کسانی تحمیل می‌کنند که سال‌ها را در زندان گذرانده‌اند. این امر از نظر منطقی قابل قبول نیست و نه ما و نه فرزندانمان چنین وضعیتی را نمی‌پذیریم.»

 

تاکید بر ضرورت برقراری مذاکرات برای دستیابی بە صلح اجتماعی

قدریە سیرک با اشاره به اعتصاب‌های غذایی و تلاش‌های قضایی انجام شده توسط خانواده‌های زندانیان، بر اهمیت آغاز مذاکرات برای دستیابی به صلح تاکید کرد. او بیان داشت: «راه حل مسائل از طریق امرالی میسر است. زمان آن فرارسیده که به سرعت مذاکرات را آغاز کنیم. ما امروز برای خاتمه دادن به انزوای فردی و شکنجه‌های روحی و جسمی موجود، گرد هم آمده‌ایم. تنها راه پایان دادن به این فشارها، صلح است. حقوق و قوانین برای مردم کورد نادیده گرفته می‌شود. وظیفه همه مردم است که از این شکنجه‌ها آگاه شوند و در برابر آنها ایستادگی کنند. جامعه باید به حمایت از ما و ایفای نقش به عنوان صدای زندانیان بپردازد. ما تنها زمانی می‌توانیم به نتیجه برسیم که متحد و همراه یکدیگر باشیم.»