مرکز خبر- روز پنج‌شنبه ١۵ شهریورماه، نرگس محمدی، برنده جایزه صلح نوبل و فعال حقوق بشر محبوس در زندان اوین، در پیامی به کنفرانس سالانه صلح نوبل ۲۰۲۴ میلادی، با اشاره به اینکه جنبش «ژن ژیان ئازادی» ناگهانی و حادثه‌وار رخ نداده است، بلکه تداومِ مبارزاتی تاریخی و حرکت‌ها و جنبش‌های دموکراتیکِ مردمِ ایران بوده است، نوشت: جمهوری اسلامی با خشونت و سرکوب، خیابان‌ها را از معترضان خالی کرد، اما برآیندِ تحولات، بزرگ و به نفع دموکراسی است. در این جدال سرسختانه ما توانسته‌ایم توانِ «سرپیچیِ» زنان و «اقتدار معترض» را به سطح آگاهیِ جمعی و تاریخی ارتقا دهیم. رشدِ آهنگِ «عملِ سرپیچی» در طی دو سالِ گذشته، معنای گذارِ مردم ایران از حکومت دینی استبدادی را واضح و عیان کرده است. توانِ سرپیچیِ زنان از قوانینِ زن‌ستیز و تبعیض‌آمیز، سنت، شعائر مذهبی و ارزش‌های اخلاقیِ برساخته‌ی تفکرات استبدادی و ضدانسانی و متحجرانه رو به فزونی و گسترش گذاشته است.

از همین روست که حکومت زنان را برای اعدام هم به صف کرده‌است، غافل از اینکه ما از اعدام هم نمی‌ترسیم. شما این روزها نام پخشان و شریفه را که محکوم به اعدام شده‌اند و نسیم و وریشه را که در معرض خطر حکم اعدام هستند، می‌شنوید. من کنار آن‌ها خواهم ماند و علیه اعدام خواهم جنگید.

متن کامل پیام نرگس محمدی برای کنفرانس بنیاد صلح نوبل که توسط فرزندان او، علی و کیانا رحمانی در مراسم خوانده شد.

دو سال از کشته شدن مهسا ـ ژینا امینی و شروع جنبش «زن، زندگی، آزادی» می گذرد.

تمام آنچه را که باید توضیح دهم، در یک جمله‌ی کوتاهِ فشرده می‌گویم:

هیچ چیز دیگر مثلِ گذشته نیست.منظورم از گذشته نسبت به نقطه‌ی آغاز جنبش است. سخن از تغییری بنیادی در مقیاسی بس بزرگ و فراگیر است.

جنبش «زن، زندگی، آزادی» ناگهانی و حادثه‌وار رخ نداد. بلکه تداومِ مبارزاتی تاریخی و حرکت‌ها و جنبش‌های دموکراتیکِ مردمِ ایران بود. اما وقایع و تحولاتِ ناشی از جنبشِ «زن، زندگی، آزادی» به واقع شتاب‌دهنده‌ی حرکت بود و جهشی عمومی، تاریخی و معنادار به سوی دموکراسی، آزادی و برابری به وجود آورد.

جهان شاهدِ کشتار خیابانی معترضان، بازداشت، زندان، شکنجه و اعدامِ به پاخاستگانِ علیه حکومت دینی استبدادی بود. مقاومت، سخت بود.

جمهوری اسلامی با خشونت و سرکوب، خیابان‌ها را از معترضان خالی کرد، اما برآیندِ تحولات، بزرگ و به نفع دموکراسی است. در این جدال سرسختانه ما توانسته‌ایم توانِ «سرپیچیِ» زنان و «اقتدار معترض» را به سطح آگاهیِ جمعی و تاریخی ارتقا دهیم. رشدِ آهنگِ «عملِ سرپیچی» در طی دو سالِ گذشته، معنای گذارِ مردم ایران از حکومت دینی استبدادی را واضح و عیان کرده است. توانِ سرپیچیِ زنان از قوانینِ زن‌ستیز و تبعیض‌آمیز، سنت، شعائر مذهبی و ارزش‌های اخلاقیِ برساخته‌ی تفکرات استبدادی و ضدانسانی و متحجرانه رو به فزونی و گسترش گذاشته است.

از همین روست که حکومت زنان را برای اعدام هم به صف کرده‌است، غافل از اینکه ما از اعدام هم نمی‌ترسیم. شما این روزها نام پخشان و شریفه را که محکوم به اعدام شده‌اند و نسیم و وریشه را که در معرض خطر حکم اعدام هستند، می‌شنوید. من کنار آن‌ها خواهم ماند و علیه اعدام خواهم جنگید.

ما عدالت و آزادی را رها نخواهیم کرد.

ما عشق، زنانگی و مادرانگی را به دستان هیولای استبداد دینی نخواهیم سپرد.

ما زندگی خواهیم کرد.

ما آفتاب را خواهیم بوسید و جهان را سرشار از سرزندگی و امید خواهیم کرد.

ما پیروز خواهیم شد.»