آمد- ژیان آتش که در سال ٢٠١٢ در شهر آمد باکور کوردستان زمانی که دانشجوی دانشگاه دجله بود، بازداشت و زندانی شد، در تاریخ ١٧ دسامبر ٢٠٢۴ پس از حدود ١٣ سال از زندان سینجان زنان آزاد شد.

با وجود اینکه حکم زندان ژیان آتش که به اتهام «عضویت در یک سازمان» به ١٢ سال و ٩ ماه زندان محکوم شده بود، در سال ٢٠٢١ به پایان رسید، اما هیئت مدیره و نظارت (IGK) آزادی او را ٨ بار به تعویق انداخت.

ژیان آتش، در گفت‌وگو با خبرگزاری ما پس از آزادی، درباره مقاومت در زندان‌ها با وجود تمام فشارها صحبت کرد و اشاره کرد که روحیه زندانیان با وجود تمام نقض‌ها همچنان بالا است. او افزود که زندان بسته‌ی سینجان که سال‌ها در آن محبوس بوده، در تمامی تخلفات و نقض‌ها پیشگام بود.

وی با تاکید بر اینکه «آنها نتوانستند اهدافشان را با شوراها تحقق بخشند»، اشاره کرد که اراده و عزم زندانیان زمانی مورد هدف قرار گرفت زمانی که هیئت مدیره و نظارت (IGK) تصمیماتی برای منع آزادی زندانیان اتخاذ کرد. او توضیح داد که شورا این اقدامات را از طریق سوالات و دستورالعمل‌های خودسرانه که هیچ مبنای قانونی نداشت، اجرایی کرد.

او با اشاره به اینکه این سیاست به هدف خود نرسیده و همچنان به دنبال تحمیل اراده خود بر زندانیان است، خاطرنشان کرد: این سیاست به‌طور استراتژیک اجرا می‌شود. هدف از این فرآیند این است که به‌گونه‌ای با زندانیان برخورد شود که آنها احساس پشیمانی کنند، هدفشان این است که پشیمانی را بر زندانیان تحمیل کنند و من می‌توانم بگویم که با وجود این اجبارها و تهدیدها، هیچ‌کس پشیمان نمی‌شود. آنها می‌خواستند عزت و اراده زندانیان را بشکنند، اما در این کار شکست خوردند. ما در آنجا نه تنها برای خود بلکه برای سایر زندانیان هم مقاومت می‌کردیم. آنها باید درک کنند که فردی که ١٠ یا ٣٠ سال در زندان بوده، نمی‌تواند برای یک یا دو سال پشیمانی را بپذیرد.

 

«اتحادیه اتاق‌های پزشکی باید روند ارجاع و معاینه را پیگیری کند»

ژیان آتش تصریح کرد که علاوه بر تعویق دادگاه‌ها و آزادی‌ها، نقض‌های شدید حقوق بشر در زندان‌ها همچنان ادامه دارد، از جمله نقض حق سلامت و حق زندگی است و علاوه بر محدودیت و انزوای زندانیان، بیشتر حقوق آنها به حالت تعلیق درآمده و فضای زندگی آنها محدود شده است. او افزود: ما دوستانی داشتیم که از بیماری‌های بسیار جدی رنج می‌بردند، آنها می‌گفتند که وقتی به بیمارستان می‌رفتند، احساس خستگی بیشتری می‌کردند. زمانی که زندانیان به دلیل بیماری به بیمارستان می‌رفتند، پس از بازگشت دچار سردرد و خستگی می‌شدند. آنها زندانیانی را که گفته می‌شد به بیمارستان منتقل شده‌اند، بدون اینکه معاینه شوند، برمی‌گرداندند. وقتی این وضعیت آشکار شد، آنها در حالی از زندانیان عکس می‌گرفتند که گویی در حال انتقال به بیمارستان هستند. اتحادیه اتاق‌های پزشکی باید روند ارجاع و معاینه این زندانیان را پیگیری کند.

او افزود: وقتی دوستانمان را در راهروها دیدیم و آنها را در آغوش گرفتیم، گفتند که جلوی دوربین‌ها در آغوش نگیرید و وقتی این را نپذیرفتیم گزارشی با عنوان «اخلال در نظم» علیه ما نوشتند اما این سیاست‌ها هرگز ما را نترساند. رویکرد آنها همیشه چنین بود، اما زندانیان مقاومت می‌کردند.

 

«ما باید صدای زندانیان باشیم»

وی با اشاره به اهمیت همبستگی با زندانیان در مقابله با نقض حقوق بشر و تخلفات، تصریح کرد: زندانیان در برابر این سیاست‌ها و شرایط غیرانسانی خواستار حمایت خارجی شده‌اند و زمانی که صداها بلند می‌شود، این سیاست‌ها عقب‌نشینی می‌کنند. آنها ابتکار بزرگی را به مدیریت زندان ارائه دادند، بنابراین ضروری است که صدای زندانیان باشیم و همبستگی بیشتری ایجاد کنیم.

 

«من خیلی دلم برای طبیعت تنگ شده بود»

او گفت که در دوران زندان از ارتباط با طبیعت محروم بوده است و اولین چیزی که پس از آزادی‌اش انجام داد، این بود که به جای همه‌ی هم‌زندانیانش طبیعت را در آغوش گرفته است. وی بیان کرد: من دیده‌ام که چیزهای زیادی تغییر کرده‌اند، چیزی که بیشتر از همه در زندان دلتنگ آن بودم طبیعت بود. وقتی آزاد شدم، به جای تمام دوستانم طبیعت را در آغوش گرفتم. هر چیزی که بعد از آزادی می‌بینم و احساس می‌کنم، آن را به نمایندگی از همه دوستانم انجام می‌دهم.