ضرورت پایان داستانهای آوارگی در سوریه‌ی جدید
زهرا سمو، ریاست مشترک اداره‌ی امور اجتماعی کانتون جزیره، تأکید کرد که در سوریه‌ی جدید باید داستانهای ناشی از رنج آوارگی به پایان برسند و هر آواره‌ای با بازگشت بە خانه و سرزمین خود با آرامش زندگی کند.
رونیدا حاجی
حسکه – خلق‌ها و اتنیک‌های منطقه شمال و شرق سوریه، ١٣ سال است در برابر انواع حملات مقاومت می‌کنند و زنان در صف مقدم این مبارزه قرار دارند. با حملات اشغالگرانه دولت ترکیه و گروه‌های وابسته به آن در عفرین، سریکانی، گریسپی و شهبا طی سال‌های گذشته، هزاران نفر مجبور شدند برای حفظ جان خود شهرهایشان را ترک کنند.
تنها در کانتون جزیره ۶ اردوگاه پناهجویان وجود دارد
تنها در کانتون جزیره، ۶ اردوگاه پناهجویان فعال است. در اردوگاه سریکانی ٢ هزارو ۶۴٣ نفر، در اردوگاه واشوکانی ١۶ هزارو ١٨۴ نفر، در اردوگاه نوروز ۵ هزارو ٧٢۶ نفر، در اردوگاه عریشه ١٣ هزارو ٢٧۴ نفر و در اردوگاه روژ ٨١٨ خانواده زندگی می‌کنند. با حملات اخیر دولت ترکیه به مناطق شهبا و تل‌رفعت، ده‌ها هزار پناهجو، که پس از اشغال عفرین مجبور به ترک خانه‌هایشان شده بودند، به مناطق امن تحت مدیریت اداره خودمدیریتی شمال و شرق سوریه پناه بردند.
در اردوگاه الهول، جایی که خانواده‌های وابسته به داعش نیز در آن اقامت دارند، ۴ هزارو ٣٧١ خانواده سوری، ۴ هزارو ۵٠۵ خانواده عراقی و یک هزارو ٨٩٧ خانواده خارجی زندگی می‌کنند.
زهرا سمو، ریاست مشترک اداره‌ی امور اجتماعی منطقه‌ی جزیره، در گفت‌وگو با خبرگزاری ما درباره‌ی سیاست‌های دولت ترکیه و گروه‌های وابسته به آن که مردم را به اجبار آواره کرد‌ه‌اند و همچنین وضعیت آوارگان در منطقه صحبت کرد.
وی تأکید کرد که در چارچوب تحولات کنونی و بحث درباره‌ی «سوریه‌ی جدید»، باید بازگشت آوارگانی که به دلیل حملات اشغالگرانه‌ی دولت ترکیه مجبور به ترک خانه‌های خود شده‌اند، آغاز شود.
«بزرگترین درد مردم سوریه، آوارگی است»
زهرا سمو با تأکید بر اینکه پس از سقوط رژیم بعث، امید آوارگان برای بازگشت به خانه‌هایشان زنده شده است، اما تاکنون دولت موقت هیچ اقدامی در این زمینه انجام نداده است، گفت: «پس از سرنگونی رژیم بعث، مردم سوریه امیدوار بودند که بتوانند به صورت آزادانه در سرزمین و خانه‌های خود زندگی کنند. اما متأسفانه، با تشکیل دولت جدید در سوریه، جنگ پایان نیافت، آوارگی ادامه پیدا کرد و غیرنظامیان همچنان کشته می‌شوند. یکی از بزرگترین مشکلاتی که مردم سوریه از آغاز بحران تاکنون با آن روبه‌رو هستند، مسئله‌ی آوارگی است. زنان و کودکان بیشترین آسیب را از این وضعیت می‌بینند، اما تاکنون هیچ راه‌حلی برای این بحران ارائه نشده و حملات و جنایات علیه مناطق اشغالی همچنان ادامه دارد.»
«حملات دولت ترکیه علیه غیرنظامیان همچنان ادامه دارد»
زهرا سمو بر ادامه‌ی حملات، آوارگی و جنایات جنگی در سوریه تأکید کرد و این مسئله را چنین بیان نمود: «با وجود اعلام آتش‌بس و تلاش برای برقراری آرامش در سوریه، این وضعیت محقق نشد. حملات دولت ترکیه علیه غیرنظامیان همچنان ادامه دارد، کشتار و آواره‌سازی در سوریه ادامه دارد. مسئولیت این حملات و نقض حقوق‌بشر در سوریه بر عهده‌ی دولت موقت است. در این مرحله که سوریه از آن عبور می‌کند، زمان آن رسیده که هر آواره‌ای به سرزمین خود بازگردد و در خانه‌ی خود زندگی کند، چه در عفرین، چه در سریکانی و چه در گریسپی. آوارگان تنها تماشاگر نیستند، بلکه حضورشان در اردوگاه‌ها خود یک فعالیت است. پیام آنها این است: «من به شهرم بازخواهم گشت.» شش اردوگاه در کانتون جزیره ایجاد شده است، اما تاکنون دولت موقت هیچ اقدامی برای بازگشت آنها انجام نداده است. زمانی که حکومت جدید بر سر کار بیاید، مسئله‌ی آوارگان باید به یک اولویت اساسی تبدیل شود و راه‌حلی برای آن پیدا شود.»
«مقاومت در سد تشرین، پیوند مردم با سرزمینشان را نشان می‌دهد»
زهرا سمو مقاومت مردم در سد تشرین را گرامی داشت و تأکید کرد که در این منطقه، پیوند عاطفی مردم با سرزمین و ساختار اجتماعی‌شان آشکار است و گفت: «ما می‌بینیم که حتی در این شرایط، حملات دولت ترکیه به سد تشرین ادامه دارد. پس چرا حاکمیت موقت سوریه هنوز سکوت کرده است؟ همه باید بدانند که مردم به این باور رسیده‌اند که بدون سرزمین و خانه‌ی خود نمی‌توانند زندگی کنند. کنشگری در سد تشرین نشان‌دهنده‌ی وابستگی عمیق مردم به سرزمین، خانه و وطنشان است. روح مقاومت مردم در آنجا زنده است. هیچکس نمی‌تواند اراده‌ی مردم را بشکند. امروز مردم خواهان حقوق خود هستند و تا زمانی که به آن دست پیدا نکنند، تسلیم نخواهند شد.»
«نقش زنان اساسی است و خواسته‌ی مردم، سوریه‌ی غیرمتمرکز است»
زهرا سمو از سازمان‌های حقوق بشری خواست که با مسئولیت‌پذیری و وجدان برای بازگشت آوارگان اقدام کنند و سخنان خود را اینگونه به پایان رساند: «حکومت جدید سوریه باید فعالیت‌های خود را بر اساس واقعیت‌های مردم سوریه تنظیم کند. باید نقش زنان را در نظر بگیرد. از سوی دیگر، ساختارهای سوریه باید به رسمیت شناخته شوند و برای بازگشت آوارگان و پایان دادن به داستان تلخ آوارگی، اقدامات جدی انجام شود. ما نباید سوریه‌ی جدید را به یک سوریه‌ی متمرکز تبدیل کنیم.»