پیام زنان افغان به مناسبت ۲۵ نوامبر؛ همصدایی برای اتحاد و همبستگی زنان جهان!
زنان افغان در روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان؛ اعتراض به سرکوب، خشونت سیستماتیک و امید به عدالت و برابری
بهاران لهیب
افغانستان: ۲۵ نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان است، خشونت علیه زنان، معضلی جهانی است که هر سال هزاران قربانی از میان زنان و کودکان می‌گیرد. از سال‌ها به این سو، زنان در سراسر جهان تحت ستم بوده و همواره برای ابتدایی‌ترین حقوق خود مبارزه کرده‌اند تا زمینه‌ای بهتر برای نسل‌های آینده خود فراهم کنند.
اما با وجود پیشرفت جوامع انسانی، همچنان در کشورهایی مانند افغانستان، ایران، ترکیه، سوریه، فلسطین، عراق، اوکراین و دیگر کشورها، روزانه هزاران نفر جان خود را از دست می‌دهند. متاسفانه در صدر فهرست قربانیان، زنان و کودکان قرار دارند، که یا توسط حاکمان سرکوبگر یا دولت‌های امپریالیستی قربانی می‌شوند.
در افغانستان و ایران، علاوه بر خشونت‌های خانوادگی، قتل‌های ناموسی و قتل‌های مرموز و زنجیره‌ای، زنان آگاه و سیاسی نیز از امنیت برخوردار نیستند. هر روز در زندان‌های رژیم‌های آخوندی و طالبی با شکنجه، تجاوز، آزار و اذیت جنسی، اعدام و ناپدید شدن مواجه هستند.
به مناسبت ۲۵ نوامبر، روز جهانی منع خشونت علیه زنان، شکیلا صبور از ولایت بغلان و یکی از زنان معترض این ولایت پیامی فرستاده است. وی می‌گوید:«۲۵ نوامبر در شرایطی در افغانستان می‌آید که طالبان وحشی و زن‌ستیز حاکمیت را به دست گرفته‌اند و زنان را دشمن اصلی خود می‌دانند، به همین منظور از هر راهی برای سرکوب آنان اقدام می‌کنند.»
شکیلا اضافه می‌کند: «من پیش از حاکمیت طالبان معلم بودم. زمانی که طالبان وارد ولایت ما شدند، دروازه‌های دفاتر، مکاتب، پوهنتون‌ها (دانشگاه‌ها)، و به‌طور کلی هر مرکز تعلیمی و کار را به روی زنان بستند. برای دستیابی به حقوق انسانی‌مان، تعدادی از زنان در بغلان دست به راهپیمایی زدند که این حرکت، طالبان را به وحشت انداخت و آنان به تعقیب و سرکوب ما پرداختند. تعدادی از معترضان سربه‌نیست شدند. اما ما دست از مبارزه نکشیدیم و هنوز هم برای تأمین حقوق خود تلاش می‌کنیم و مطمئن هستیم که به پیروزی خواهیم رسید.»
یلدا احمد، روانشناس و فعال حقوق زنان، نیز پیامی به مناسبت ۲۵ نوامبر فرستاده است: «۲۵ نوامبر مصادف است با روز بین‌المللی محو خشونت علیه زنان، ما زنان در حالی به استقبال این روز می‌رویم که نه‌تنها خشونت کاهش نیافته، بلکه هر روز بیشتر شده است. هزاران زن در نقاط مختلف دنیا قربانی می‌شوند، به‌ویژه زنان کشور من، افغانستان، که با بی‌رحمانه‌ترین خشونت‌ها روبه‌رو هستند. آنان از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی خود محروم شده‌اند. دروازه‌های مکاتب و دانشگاه‌ها به روی شان بسته شده است، در حالی که فقر و تنگ‌دستی بیداد می‌کند، شغلی ندارند. این در حالی است که اکثر آنان نان‌آور خانواده‌های شان هستند. اگر هم صدایی در برابر این بی‌عدالتی‌ها و خشونت‌ها بلند کنند، با وحشیانه‌ترین شکل توسط طالبان جاهل و زن‌ستیز سرکوب می‌شوند.»
یلدا ادامه می‌دهد: «من می‌توانم درد زنان ایرانی را که هر روز زیر چکمه‌های خون‌آشام جمهوری اسلامی ایران متحمل رنج می‌شوند، درک کنم. من درد تمام زنان دنیا را احساس می‌کنم، زیرا این درد مشترک ماست.»
یلدا سخنان خود را چنین خاتمه می‌دهد: «باور کامل دارم که تنها راه درمان این دردها، همبستگی، اتحاد و مبارزه پیگیر ما زنان در برابر حاکمان مستبد، زن‌ستیز، جاهل و بنیادگرا است.
زنده باد همبستگی زنان سراسر دنیا!
زنده باد عدالت اجتماعی و برابری!»