بهاران لهیب

افغانستان- زنان افغانستان با گذشته‌ای دشوار مواجه بوده‌اند. در طول بیست سال اخیر، اقدامات انجام‌شده برای تأمین حقوق زنان نتوانست تغییرات بنیادینی ایجاد کند. بسیاری از برنامه‌ها و پروژه‌ها بیشتر جنبه اقتصادی داشتند و منابع مالی قابل‌توجهی که به‌نام بازسازی و سرمایه‌گذاری به افغانستان اختصاص داده شده بود، علاوه بر هزینه‌های داخلی، صرف مصارف کارمندان خارجی و نیروهای نظامی نیز شد. با این حجم از سرمایه‌گذاری، انتظار می‌رفت وضعیت اقتصادی مردم بهبود یابد، اما همچنان بخش بزرگی از جامعه با فقر و مشکلات معیشتی روبه‌رو بود.

بر اساس گزارش‌ها، افغانستان در این دوره از فاسدترین دولت‌ها و ناامن‌ترین کشورها برای زنان به شمار می‌آمد. حوادثی چون قتل فرخنده، رخشانه و موارد متعدد خشونت علیه زنان همچنان در حافظه جمعی جامعه باقی مانده است.

به همین منظور فرخنده حبیبی یکی از فعالان حقوق زن و خبرنگار و یلدا احمد روانشناس و فعال حقوق زن پیام‌های همبستگی خود را برای هم‌صدایی با زنان افغان در داخل کشور فرستاده‌اند.

فرخنده حبیبی سخنان خود را چنین آغاز می‌نماید: «امروز دقیقا چهار سال شد. چهار سال تاریکی و نادانی، پانزدهم اگست روزیست که نظام فروپاشید و با آن هزاران رویا و امید زنان افغانستان در تاریکی فرو رفت. روزی که درهای مکتب‌ها بسته شد، قلم‌ها شکستند و صدایی زن خاموش گردید. این تاریخ نه تنها یادآور سقوط یک دولت، بلکه آغاز دوران محرومیت و مبارزه خاموش زنان برای دوباره نفس کشیدن است.»

نامبرده ادامه می‌دهد: «اما خوشبختانه زنان افغان همیشه قدرتمند بوده و باز هم قدرتمندتر مبارزه خواهند کرد.»

یلدا احمد در پیامش چنین می‌گوید: «یک سال دیگر به عمر ننگین امارت خون و خیانت طالبان افزوده شد. بلی! چهار سال از رویی کار آمدن سیاه‌ترین و جاهل‌ترین گروهی تاریخ افغانستان می‌گذرد. در این مدت مردم افغانستان سیاه‌ترین روز‌های عمر شان را تجربه نمودند. فقر، بیکاری و انواعی مظالم گوناگون را متحمل شدند. به خصوص زنان افغانستان هر روز زیر خشونت و جنایت‌ها خرد و خمیر می‌شوند. طالبان با صدور فرمان‌های مختلفی که به آن سبغه‌ای شرعی می‌دهند. ابتدایی‌ترین حقوق زنان را پامال نمودند.»

وی از مبارزه بی‌امان زنان افغانستان می‌گوید: «اما زنان افغانستان خاموش ننشستند و به درستی پی‌بردند که یگانه راه رهایی ایستادگی و مبارزه در مقابل استبداد است.»

یلدا از مبارزه زنان افغانستان تحصین می‌کند و ادامه می‌دهد: «من درود‌های گرم خود را به مردم افغانستان و به خصوص زنان افغانستان که در این مدت چهار سال به اشکال گوناگون، چه به شکل مخفی و چه به شکل علنی دست به مبارزه، مقاومت و ایستادگی زدند نثار می‌نمایم و می‌دانم که هر شام تاری را سحریست! به امید رهایی مردم افغانستان از لوث بنیادگرایی!»