مرکز خبر- در ادامه روند افزایشی اعدام در ایران به بهانه‌های مختلف و اجرای حکم اعدام سه معترض قیام چند ماه اخیر، جامعه‌ی زنان آزاد روژهلات کوردستان بیانیه‌ای را منتشر کردە و نوشت قیام سراسری خلق‌های ایران به سیاست اعدام، پایان می‌بخشد.

 

متن بیانیە بە شرح زیر می‌باشد:

بیش از هشت ماه از انقلاب «ژن ژیان ئازادی» در ایران می‌گذرد، در طول این ٨ ماه حاکمیت ولایت مطلقه‌ی فقیه، شاهد اتحاد سراسری خلق‌های ایران به پیشاهنگی زنان و جوانان بود، ٨ ماه مملو از مقاومت و مبارزه با نظام دیکتاتور ایران، برای گذار از ذهنیت مردمحور، پیرسالار و هژمونگرایش. در طول این هشت ماه، روزانه نظام تهاجماتش را فزونی می‌بخشید.

خیابان بوی باروت می‌داد، شکنجه‌گاه‌های روحی و جسمی و تعداد طناب‌های پوسیده‌ی اعدام، بیشتر و بیشتر گردید، هفته‌های خونین بلوچستان، خیابان‌های سرخ کوردستان، روزهای شیمیایی مدارس دخترانه‌ی سراسر ایران و گسترش اعدام‌های اهواز و اصفهان، نشان داد که نظام نه تنها میل به تغییر ندارد، بلکه هر آنکه خواهان تغییر است را نیز مورد حمله قرار می‌دهد.

 اما در مقابل، مقاومت خلق‌ها در سراسر ایران، انعکاس جهانی یافت، دست نظام برای خلق‌های ایران رو شده است و  جملات روزهای اول مادران شهدا، به رهنمود برای کل جامعه‌ی ایران مبدل شده است، آنان از جامعه خواستند که راه شهدا را ادامه دهند و انتقام فرزندان‌شان را از نظام بگیرند، از همان روز همه‌ی جای ایران، از خیابان و دانشگاه و مدارس و زندان به سنگر مبارزه مبدل شد.

 دل آرامگاه‌های شهدا، دیگر آرام نگرفت تا انتقام شهدا را بگیرد، چشمان مادران هنوز هم خون می‌باراند و دانش‌آموزان مدارس در میان ماده‎های شیمیایی، نفس را به زندگی باز می‌گردانند، از آن روز به بعد مقاومت زندان نمی‌تواند سانسور شود، از آن روز به بعد، مزار شهدا به مکان تجدید پیمان و میعاد با شهدا مبدل گشته است.

 در واقع این گسترش جمعی قیام واتحاد در ایران اصرار بر مبارزه علیرغم سیاست بی‌رحمانه‌ی اعدام، سیاست مردگی نظام و عجز و ناتوانی‌اش در برابر مطالبات بر حق خلق‎های ایران را به خوبی نشان می‌دهد، از همین‌روست که حاکمیت در اوج عجز و ناتوانی خود، در میان منجلاب سیاست‌های اشتباه و نابجایش، دست و پنجه می‌زند و نمی‌تواند از آن فرار کند.

باید یادآور شد که هر چه تهاجمات سیستماتیک و هدفمند نیز باشد، اما خلق‌های ایران به پیشاهنگی زنان و جوانان نشان دادند که آنان نیروی تغییر وضعیت کنونی هستند. نظام نماینده‌ی ذهنیتی هژمونگراست و به عنوان آخرین ابزار، از اعدام برای رهایی از وضعیت کنونی استفاده می‌کند تا خلق‌های ایران را به سکوت وا دارد، اما لازم به ذکر است نظام از این طریق  نمی‌تواند خود را رهایی بخشد زیرا تمامی آحاد جامعه در اوج آگاهی و دانش، دارای موضع و ایستار قاطعی هستند و عقب‌نشینی نخواهند کرد. سیاست اعدام از عجز و ناتوانی نظام سرچشمه می‌گیرد، اصرار جامعه برای رسیدن به دموکراسی و آزادی نیز نشان از نیروی وافر و امید بی‌پایان‌شان می‌باشد.

کژار اعدام‌های اخیر و بویژه اعدام صالح میرهاشمی، سعید یعقوبی و مجید کاظمی در اصفهان و حکم اعدام بر زندانیان بلوچستان و اهواز را به شدت محکوم می‌نماید و بیان می‌دارد حمله بردن به خانواده‌ی اعدامیان، نه تنها موجب ترس و خوف‌شان نمی‌شود، بلکه نفرت و انزجار آنان را بیشتر خواهد کرد. پس برای پایان بخشیدن به ذهنیت دیکتاتور، لازم است خیابان بار دیگر صدای زندانیان محکوم به اعدام باشد در همین راستا، کژار نیز همصدا با تمام خلق‌های ایران، مبارزاتش را برای رسیدن به دموکراسی و آزادی گسترش خواهد داد.