بهاران لهیب

کابل - سازمان ملل متحد در امور افغانستان، در این روزها در پی تدارک نشستی به منظور صحبت در مورد وضعیت جاری و راه حل آن در دوحه می‌باشد. اگر به تاریخ هم‌چون نشست در افغانستان بپردازیم بسیار طولانی است که به خصوص با مسولیت سازمان ملل متحد راه انداری شده است و بعد هر نشست یکی از ناقضین حقوق بشر و جنایتکار را در قدرت سهیم ساخته‌اند. بعد شکست روس‌ها در افغانستان سازمان ملل متحد پا در میان نمود تا تنظیم‌های هشت ثوری را در قدرت سهیم سازند که در نتیجه افغانستان به خصوص کابل را به ویرانه تبدیل نمودند و در جریان بیست سال گذشته بارها برای آوردن «صلح» در دوحه و سایر کشورها تحت عنوان «صلح با طالبان» نشست‌های متعدد برگزار نمودند که باز هم مردم افغانستان شاهد هستند که کشور شان را دو دسته به طالبان سپردند. با حاکمیت دوباره طالبان  از این نوع نشست‌های فراوان در روسیه، دوحه و سایر کشور‌ها برگزار شده است که همه فریب بیش نیست.

یلدا احمد یکی از رونشناس افغانستان که در عرصه زنان فعالیت‌های فروانی دارد چنین بیان داشت: «این سومین نشست است که بعد روی کار آمدن طالبان، به رهبری سازمان ملل متحد در دوحه برگزار می‌شود، ما مردم افغانستان متاسفانه شاهد برگزاری همچون نشست‌های فراوانی بودیم که هیچ کدام نتیجه نداده اند نتهایی که درد مردم افغانستان را درمان نکرده که حاکمان مستبد کماکان به قدرت خود ادامه داده اند.»

نامبرده در مورد نشست که در شهر ویانا برگزار شد نیز اشاره‌ای دارد: «از طرف دیگر مشت از جنایکاران که دست شان در مدت ۴۰ سال به خون مردم افغانستان آغشته است اینان در شهر ویانا به اصطلاح در مخالف طالبان نشست را برگزار نمودند. اکثریت شرکت کنندگان این نشست بنیاگرایان و تکنوکرات‌های بودند، که در مدت ۲۰ سال قدرت را به دست داشتند. اینان هیچ کاری برای مردم افغانستان انجام ندادند. بلکه مصروف جمع‌آوری و پول‌اندوزی دالرهای که باداران شان در افغانستان سرازیر کردند بودند و به نظر من هیچ تفاوت از لحاظ دیدگاه، افکار و اندیشه با برادران طالب زن ستیز و جنایتکار شان ندارد.»

یلدا در مورد عدم شرکت زنان در نشست دوحه افزود: «نکته دیگر را که می‌خواهم یا‌دآور شوم. تعداد زیاد در شبکه‌های اجتماعی و سایر رسانه‌ها در این روزها در رابطه به عدم شرکت زنان در نشست دوحه سر و صدای به راه انداختند. سوالی که برای من و اکثریت مردم افغانستان پیش می‌آید این است که آیا زنانی مانند فوزیه کوفی، شاه‌گل رضایی، محبوبه سراج و دیگران که در نشست‌های قبلی شرکت کرده بودند واقعا آنان نماینده زنان افغانستان هستند؟ آیا آنان کسانی نبودند در مدت ۲۰ سال به شکلی در قدرت سهیم بودند؟»

یلدا به سخنانش چنین پایان می‌بخشد: «پس به نظر من و به نظر اکثریت مردم آگاه افغانستان یگانه راه که مردم افغانستان و زنان از بدبختی و سیاه روزی و جهل و جنایت طالبان و باداران شان رهایی پیدا می‌کنند همبستگی، اتحاد و قیام سرتاسری است به این اساس مردم می‌توانند این جنایتکاران را از قدرت پایین بیاورند و به زباله‌دان تاریخ بسپارند.»

خدیجه غرزنگ یکی دیگر از فعالین زن در افغانستان می‌باشد که در عرصه هنر نقاشی و رسامی دست بلند دارد. از زمانی که طالبان قدرت را به دست گرفتند، وی دختران بالاتر از صنف ششم را به تدریس هنر تشویق می‌نماید تا افکار شان را در قالب هنر بیان دارند. وی در مورد نشست دوحه برای ما گفت: «از نظر من این نشست‌ها فریب دادن مردم است ما شاهد هستیم که در طول سه سال حاکمیت طالبان هر روز در گوشه و کنار جهان کنفرانس و یا مجلس برگزار می‌شود تا گویا برای بهبود وضعیت زنان افغانستان اقدامی صورت بگیرد که تا حالی ما روی خوش بختی را ندیدیم و انتظار هم نداریم که کشورها برای ما صلح بیاورند و حقوق زنان را تامین بسازند.»

ش.ع معلم یکی از مکاتب خصوصی می‌باشد. وی با هزار یک چالش در طول سه سال حاکمیت طالبان به تدریس خود ادامه داده است، با لبخند تسمخر‌آمیزی در مورد نشست دوحه گفت: «به نظر من همچون نشست‌ها آن هم تحت عنوان حل بحران و یا جنایت که در حق زنان جریان دارد می‌باشد. پاشیدن نمک بر زخم ماست. من یک پسر و یک دختر دارم با هزار یک بدبختی اینان را بزرگ ساختنم اما دخترم باید فقط یگانه کار را که انجام بدهد حالا رسیدگی به امور خانه است و پسرم را در مکاتب به طالب بچه‌ای مبدل می‌نمایند. درد مرا و هزارن مادر دیگر را هیچگاه شرکت کنندگان این نشست درک نمی‌کنند. پس به نظر این نشست‌های باید به تمسخر گرفته شود بس.»

وحیده شمس، خبرنگار در یکی از رسانه‌های خصوصی در افغانستان می‌باشد. وقتی با وی در مورد نشست دوحه صحبت کردیم، بعد از سکوت طولانی پاسخ داد: «درد مرا فقط زنان درک می‌کنند که با عین سرنوشت رو به رو باشند نه نشست‌های مسخره که از طرف مردان و زنان غرب نشین برگزار شود. من و امثال من فقط به خاطر در رسانه‌های تحت پوشش طالبان کار می‌کنیم که نیاز به حقوق که برای ما پرداخت می‌شود داریم در غیر آن با این همه تحقیر و توهین که از سوی افراد امر به معروف طالبان می‌شویم که برای چک کردن پوشش به دفتر کار ما سر می‌زنند از تحمل بیرون است. شرکت کنندگان نشست هیچگاه ما زنان را در داخل افغانستان زندگی می‌کنیم درک نمی‌کنند. فقط یک مجلس است که برای فریب و مصروف نمودن ذهن مردم به آن سو می‌باشد تا مردم فقر، بیکاری، ناامنی، قتل و کشتار شان را فراموش نمایند و امید ببندند که نشست نتیجه بسزایی خواهد داشت.»

ف. و مادر که سه فرزند دارد و شوهرش ناپدید شده است. برای پیدا کردن لقمه نانی در کنار جاده‌ای دست به گدایی می‌زند وی با صدایی راسایی گفت‌: «هر دولت که در آن آدم کشان حاکم شوند، هر جلسه که گرفته شود فکر نمی‌کنم من از گدایی شغل بهتری پیدا کنم. من تنها با یک وعده نان خشک اشکم کودکانم را سیر می‌نمایم در وضعیت ما هیچ تغییر نمی‌آید تا زمانی که خود ما مردم افغانستان دست به کار نشویم.»

تمام مصاحبه شوندگان حرف‌شان این بود: «ما زمانی از بند این جنایتکاران رهایی پیدا می‌کنیم که رهبری را خود ما به دست بگیریم. طالبان، تنظیم‌های هشت ثوری، افراد فاسد دولت قبلی و همدستان شان را به زندان انداخته بعد حکومت مردمی را ایجاد کنیم که صدای ما را بشنوند و به دیدگاه ما احترام قایل شوند. آن زمان است که ما زندگی خوبی و انسانی می‌داشته باشیم.»