نارین‌ها؛ آینه تباهی برآمده از ذهنیت دولت-ملت
پیمان الوش، عضو کمیته هماهنگی کنگره ستار، تصریح کرد که نظام و ذهنیت دولت-ملت، با هدف تداوم بخشیدن به اضمحلال جامعه، زندگی نارین گوران و نارین عبدو را تباه ساخته است.
برچم جودی
کوبانی- در ٢١ آگوست ٢٠٢۴، نارین گوران، کودک ۸ ساله، در شهر آمَد در باکور کوردستان ناپدید گردید. نوزده روز بعد، پیکر بی‌جان او که وحشیانه به قتل رسیده بود، در رودخانه‌ای کشف شد. طبق تحقیقات دیرهنگام، نارین توسط خانواده خود کشته شده است. از سوی دیگر، دولت ترکیه در ١۶ مارس امسال، حومه شهر کوبانی در روژاوای کوردستان را به شدت توپ‌باران کرد. در این بمباران که با پهپاد انجام شد، یک خانواده از روستای گریک، شامل پدر، مادر و نه فرزندشان، همگی جان باختند و نارین، کودک نه ساله این خانواده، به شدت مجروح گشت.
این دو رویداد که دو کودک؛ دو نارین را قربانی ساخت و زندگی‌شان را تباه کرد، پرسش‌ها و تناقضات عمیقی در اذهان برمی‌انگیزد. در همین زمینه، پیمان الوش، عضو کمیته هماهنگی کنگره ستار در کانتون فرات، به ارزیابی این وقایع پرداخت و ذهنیت دولت‌های ملت را عامل بنیادین چنین رخدادهایی دانست.
دو نارین، یک ذهنیت
پیمان الوش در آغاز تحلیل خود، به چشم‌انداز جنگ سرد مدرنیته کاپیتالیستی اشاره نمود و گفت: «چندی پیش، نارین، کودک کورد در باکور کوردستان، توسط خانواده‌اش به قتل رسید و همزمان، دولت ترکیه در شهر کوبانی در روژاوای کوردستان دست به کشتار جمعی زد. در این واقعه، یک خانواده به طور کامل از هم پاشید و نارینِ کوچک یتیم ماند و روح و روان او نیز عمیقاً آسیب دید. زندگی هر دو نارین، قربانی استعمارگری در کوردستان و ذهنیت دولت-ملت حاکم بر خاورمیانه شد. جنگ‌های جهانی اول و دوم، نبردهایی آشکار بودند؛ اما جنگ سوم، که رهبر آپو آن را «جنگ سرد» می‌نامد، مستقیماً زنان، کودکان و نهاد خانواده را هدف گرفته است. دولت‌های ملت، اهدافی را که از طریق نسل‌کشی، کوچ اجباری و اشغالگری به دست نیاوردند، اکنون با توسل به جنگ روانی، جنگ ویژه و جنگ سرد، از طریق تهی‌سازی درونی جوامع دنبال می‌کنند. هر دو نارین، قربانیان این رویکرد و ذهنیت هستند.»
زن و خانواده در تنگنای بحران
پیمان الوش با اشاره به اینکه دولت ملت‌ها از زنان به عنوان ابزاری برای مقاصد خود بهره می‌برند، ادامه داد: «مدرنیته کاپیتالیستی در پی جا انداختن ذهنیتِ تجزیه و نابودیِ جوهره‌ی خانواده و جامعه است و از این رهگذر، مسیر فروپاشی ارزش‌ها و هنجارهای اجتماعی را هموار می‌سازد. قتل نارین در باکور کوردستان نیز در همین چارچوب رخ داد. تلاش شد بر این جنایت سرپوش گذاشته شود، زیرا دولت نیز در آن نقش داشت. از این رو، نمی‌توان خانواده را مقصر اصلی دانست؛ خانواده همچون ابزاری در دست ذهنیت دولتی به کار گرفته شد. در این فرآیند، شخصیت زن با ویژگی‌های آفرینندگی و فرهنگ صیانت و مشارکتی‌اش هدف قرار می‌گیرد. ذهنیت دولت-ملت می‌کوشد تا از طریق زنان، فرهنگ مادرانه و زندگی‌بخش را تحریف کرده و حقیقت آن را مدفون سازد.»
پیمان الوش در ادامه با ابراز خشم خود از قتل کودکان گفت: «دولت-ملت به جای فرهنگ زن، فرهنگ دولتی را بر جامعه تحمیل می‌کند که ماهیتاً ذهنیتی نسل‌کش، ویرانگر و انکارگر است. ماحصل این رویکرد، لگدمال شدن زندگی کودکی بود که از ابتدایی‌ترین حقوق خود یعنی حق حیات، تحصیل، بازی و بالندگی محروم گشت. از این منظر، پرونده قتل نارین به‌روشنی عمق نفوذ و تأثیر مخرب ذهنیت دولت‌های ملت بر جامعه و خانواده را آشکار می‌کند. این رویداد دهشتناک، همچنین، چهره واقعی و نیات پلید مدرنیته کاپیتالیستی حاکم در سده بیست و یکم را به نمایش می‌گذارد.»
نارین جسمی زنده، اما روحی مُرده
پیمان الوش با یادآوری تداوم چندین ساله حملات اشغالگرانه دولت ترکیه در روژاوای کوردستان، علاوه بر جنگ ویژه، اظهار داشت: «این حملات، به‌ویژه در دوره اخیر، شدت یافته و به وقوع فجایع بی‌شماری انجامیده است. دولت ترکیه در کوبانی مرتکب کشتار جمعی شد؛ در جریان این توپ‌باران، یازده عضو یک خانواده جان باختند و نارین، کودک این خانواده، مجروح گشت. امروز، نارین تنها و به دور از آغوش مادر، پدر، خواهران و برادرانش روزگار می‌گذراند. کودکی که در این سن و سال، شاهد قتل‌عام تمامی اعضای خانواده‌اش باشد، چه سرنوشت و آرامشی در انتظار اوست؟ آری، این همان ذهنیت و نظامی است که زندگی و رؤیاهای نارینِ کوبانی را بر باد داد.»
تعهد ما: بسیج تمام قوا برای صیانت از کودکان و زنان
پیمان الوش در پایان سخنانش، راهکار جلوگیری از تکرار فجایع مرتبط با قتل کودکان و زنان را در گرو اجرای اندیشه‌های رهبر خلق کورد، عبدالله اوجالان، دانست و افزود: «این نظام با تمام توان به ارزش‌ها و کیان جامعه یورش می‌برد. از این رو، رهایی از این ذهنیت سلطه‌گر تنها از یک مسیر امکان‌پذیر است. فراخوان رهبر آپو برای نیل به جامعه‌ای دموکراتیک و صلح‌آمیز، که بنیانگذار کنفدرالیسم دموکراتیک در کوردستان و خاورمیانه خواهد بود، راهگشای حل تمامی معضلات اجتماعی و ساختاری است. با تحقق ملت دموکراتیک، خانواده دموکراتیک نیز تضمین می‌شود و چنین خانواده‌ای، اساس جامعه و سرزمینی دموکراتیک خواهد بود. ما، به‌مثابه جنبش‌ها و سازمان‌های زنان، همین هدف و همین مبارزه را در پیش گرفته‌ایم. چنان تلاش خواهیم کرد تا از تکرار این وقایع دهشتناک جلوگیری کرده و دیگر شاهد تباهی زندگی کودکان و زنان نباشیم.»