مرکز خبر- بنیاد حفاظت از زنان (مور چاتی)  گزارشی با عنوان «زنان مهاجر و خشونت‌های علیه آنها در ترکیه» به کمیته حمایت از حقوق کارگران مهاجر و اعضای خانواده آنها (سازمان ملل متحد) ارائه کرد..

در این گزارش آمده است که در قوانین و دستورالعمل‌های تدوین شده در زمینه مهاجرت در ترکیه هیچ اشاره‌ای به زنان نشده و در « سند راهبردی انسجام و برنامه اقدام ملی »  در دوره ۵ ساله ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۳ هیچ اقدام قابل توجهی در راستای  هماهنگی و تقویت اجتماعی مهاجران به ویژه در حوزه خشونت علیه زنان انجام نشده است. همچنین طبق «مهاجرت و پناهندگی» کنوانسیون استانبول، تمامی زنان مهاجری که مورد خشونت قرار گرفته‌اند، نباید به کشورهای خود بازگردند، اما ترکیه از این توافقنامه خارج شد و بنابراین زنان با خطر دیپورت مواجه هستند.

در این گزارش آمده است که کمیته باید به داده‌هایی که انتظار می‌رود ترکیه در مورد زنان مهاجر تحت خشونت کوتاهی کرده، توجه داشته باشد. وقتی از برابری در قانون صحبت می‌کنیم مهم است که که این برابری در عمل چگونه محقق می‌شود، گزارش‌های منتشر شده  این وضعیت به وضوح نشان می دهد که هیچ تحقیق عمیقی در مورد نیازهای ویژه زنان مهاجر مورد خشونت انجام نشده است.

در این گزارش، مشکلاتی که زنان مهاجر با آن مواجه هستند، از جمله؛ مشکلات در زمینه‌های تبعیض، تعصب، عدم دسترسی به خدمات به زبان مادری، عدم دسترسی به اطلاعات، عدم ثبت رسمی، مالی، عدم دسترسی به خدمات بهداشتی و شرایط کار ذکر شده است.

در قسمت توصیه‌های گزارش آمده است که توافقنامه استانبول باید احیا شود. همچنین «سند راهبردی انسجام و برنامه اقدام ملی» از سال ۲۰۲۴ مجدداً تهیه می‌شود و حمایت از زنان و کودکان مهاجر باید تقویت شود. یک واحد چند زبانه و مؤثر باید در ریاست مدیریت مهاجرت ایجاد شود. پیشنهاد شد حمایت حقوقی و کمک مالی طولانی مدت و رایگان به زنان مهاجر ارائه شود. همچنین گفته شد که زنان باید در واحدهای حقوقی حمایت شوند.

ضمناً در این گزارش، نکته حائز اهمیتی که به آن اشاره شده حفاظت از داده‌های مربوط به زنان بوده و درخواست شده  که اطلاعات ذیر جمع‌آوری گردد:

چند زن مهاجر/پناهنده از خشونت مردان شکایت کرده‌اند؟

چه تعداد از زنان مهاجر/پناهنده برای محافظت از خود در برابر خشونت در چارچوب قانون شماره ۶۲۸۴ درخواست اقدامات حفاظتی و پیشگیری کردند؟ زنان مهاجر/پناهنده به چه اقداماتی روی آوردند و چه تعداد از زنان توانستند به اقداماتی که نیاز داشتند و برای چه مدت دسترسی داشته باشند.

تعداد تحقیقاتی که به دلیل رفتار تبعیض آمیز یا سهل انگاری نسبت به زنان مهاجر علیه مقامات دولتی انجام شده است چقدر بوده و نتایج بررسی‌ها چگونه بوده است؟