«دولت ترکیه باید بابت قتل جنین ۴ ماهه‌ام پاسخگو باشد»
نجوا احمد اهل یکی از روستاهای شهر زرگان که جنین ۴ ماهه‌اش را به دلیل حملات توپخانه‌ای دولت اشغالگر ترکیه به خانه‌شان، از دست داده است، تنها یکی از هزاران زنی است، که از جنگ و آواره شدن رنج می‌برند.
سورگل شخو
زرگان – زنان ساکن روستاهای شهر زرگان در برابر حملات روزانه با مشکلات بسیاری از جمله آسیب‌های جسمی و مشکلات روانی و سلامت مواجه هستند. زندگی زنان در زیر سایه حملات و سرکوب‌هایی که با آن روبه‌رو هستند، نه تنها در جلسات شورای امنیت و سازمان‌های حقوق بشر مطرح نمی‌شود، بلکه حتی در سازمان‌هایی که ادعای حمایت از حقوق کودکان را دارند نیز به آن توجهی نمی‌شود. زنان در میان حملات و سکوت چامعه‌ی بین‌المللی در حال مبارزه‌ای بی‌نظیر هستند.
«تا آن شب هنوز باردار بودم»
نجوا احمد یکی از این زنان است که هر روز رنج می‌کشد. نجوا اهل روستای تل الورد در جنوب شهر زرگان است. این روستا در خط آتش قرار دارد و هر روز تحت حملات توپخانه‌ای قرار می‌گیرد. نجوا در مصاحبه‌ای با خبرگزاری ما از جنایاتی که دولت ترکیه علیه آنها انجام داده است، صحبت کرد.
نجوا احمد که اکنون در نزدیکی روستای تل‌الورید در زرگان با همسر و چهار فرزندش زندگی می‌کند، گفت که زندگی پیش از مهاجرتشان همچون آرامش پیش از طوفان بود و افزود: «پیش از مهاجرت، زندگی ما آرام بود. از آن لحظه متوجه شدیم که ما نیز مهاجر شده‌ایم. در مسیر مهاجرت، درد و رنج زیادی کشیدیم، مانند اینکه چند خانواده در یک اتاق با هم زندگی می‌کردند، این چگونه ممکن است؟ شب که ما مهاجر شدیم، آن شب خانه‌مان هدف حملات توپخانه‌ای قرار گرفت. آن شب من هنوز درد داشتم، به دلیل حملات توپخانه‌ای جنینم که ۴ ماهه بود، از بین رفت. به همین دلیل به بیمارستان منتقل شدم. در زیر سایه حملات، ما گرسنه شدیم، سرما و بیماری هم به ما آسیب رساند، اما برای اینکه زنده بمانیم، هر چیزی را برای نجات خود انجام دادیم.»
«۳ ماه با مرگ دست و پنجه نرم کردم»
نجوا با اشارە بە اینکە سە ماە با مرگ حتمی دست و پنجە نرم کردە است، گفت: «دولت اشغالگر ترکیه باید بیشترین حساب را پس دهد. بزرگترین خواسته‌ام این است که اشغالگران ترکیه برای قتل فرزند ۴ ماهه‌ام پاسخگو باشند. به دلیل این حادثه ۳ ماه رنج کشیدم، روی زمین در میان مرگ زندگی کردم. امیدوارم که تمام جنایاتی که مرتکب شده‌اند، مورد پیگرد قانونی قرار گیرند.»
فرار، حملات توپخانه‌ای، مرگ خانواده‌ها و تأثیرات روانی بر روی کودکان
نجوا برخی از انواع پرندگان و حیوانات مانند مرغ، جوجه، خرگوش و بز را نیز نگهداری می‌کند. نجوا توضیح داد که هیچ‌چیز نمی‌تواند حقیقتی را که او دیده است، بیان کند و سپس صحبت‌های خود را اینگونه ادامه داد: «تل الورد... ما نمی‌توانیم به آنجا برگردیم. تحت حملات توپخانه‌ای ارتش اشغالگر ترکیه هر روز با مشکلات زیادی روبه‌رو می‌شویم. چطور می‌توانیم برگردیم؟ حتی اگر صحبت کنیم، هیچکس حقیقت و وضعیت زندگی ما را درک نخواهد کرد. اما ما به محل اسکان آوارگان نزدیک روستایمان برگشتیم، جایی که فقط می‌توانیم در آنجا زندگی کنیم. اما دوباره از توپ‌های مهاجمان نجات نیافتیم، زمین‌های کشاورزی‌مان هدف حملات توپخانه‌ای قرار گرفت و در نتیجه دو تا از بزهای من مردند. شب آن روز ما به زور خود را نجات دادیم، زمین‌های کشاورزی‌مان با ۷ گلوله توپ هدف قرار گرفتند. فرزندانم شوکه شدند، یکی از فرزندانم زمانی که صدای توپ‌ها را شنید، از ترس و وحشت به گوشه‌ای می‌دوید و من دخترم را بردم پیش پزشک تا درمانش کنم.»
راه مرگ!
نجوا احمد گفت که تنها راه حل بازگشت به روستا است و افزود: «اگرچه ممکن است بدون خانه، بدون آب و در وضعیت ویرانی بازگردیم، اما مهمترین چیز این است که به روستای خود برگردیم، این تنها راه‌حل است. خانه‌ها و زمین‌های ما همه در خط آتش هستند، وقتی که هر توپ به خانه‌هایمان می‌خورد، دلم می‌سوزد. اگر شب کسی از ما بیمار شود، هیچکس نمی‌تواند از مسیر تل تمر-زرگان عبور کند، این مسیر مرگ است، هدف قرار می‌گیرد و زندگی هر کسی در خطر است. چیزی که من می‌گویم هنوز اندکی است در برابر خطراتی که ما با آنها روبرو هستیم.»
خطرات زیست محیطی
نجوا احمد با وجود جنگ، حملات و سرکوب‌ها، تلاش می‌کند تا از محیط زیست محافظت کند. نجوا در مورد این وضعیت و نگهداری انواع پرندگان گفت: «بدون شک ما زندگی خواهیم کرد، زندگی نمی‌ایستد. ما نه تنها از مرغ، بلکه بزها را نیز نگهداری می‌کنیم. هیچ چیزی نمی‌تواند ما را از حفاظت از طبیعت و محیط زیست باز دارد. حتی با وجود سختی‌های حملات توپخانه‌ای، ما از محیط زیست و پرندگان محافظت خواهیم کرد و از مراقبت از آنها دست نخواهیم کشید.»
نجوا بیان کرد کە کوردها بسیار مقاوم هستند، بنابراین حملات زمینی و هوایی مداوم بر امید و اراده‌شان تأثیر نخواهد گذاشت. نجوا چنین گفت: «زمین زمین ماست و خانه‌ها نیز مال ما هستند، هرچه پیش بیاید، غیرممکن است که از آنها دست برداریم. ما مرغ‌ها و جوجه‌هایی از نوع مرغ‌های بومی نگهداری می‌کنیم که این مرغ‌ها از بزرگترین نوع مرغ‌ها در جهان هستند. ما از تخم‌مرغ و گوشت آنها بهره‌مند می‌شویم. اگر فرصتی پیش آید، من دوست دارم تمام انواع پرندگان را نگهداری کنم، زیرا علاقه من به نگهداری آنها علاقه‌ای قدیمی است. وقتی به خانه خود بازگردم، تعداد بیشتری از این پرندگان را نگهداری خواهم کرد.»
«باید دولت ترکیه و گروه‌های وابسته به آن در قبال جنایاتی که مرتکب شده‌اند، پاسخگو باشند»
نجوا احمد در پایان صحبت‌های خود خواستار محاکمه دولت ترکیه و گروه‌های وابسته به آن شد که در جنایات علیه آنها دست داشته‌ا‌‌ند و گفت: «ما می‌خواهیم که دولت ترکیه و گروه‌های وابسته به آن در قبال جنایاتی که علیه ما مرتکب شده‌اند، پاسخگو باشند و در دادگاه‌ها محاکمه شوند. این مهاجمان و گروه‌ها خانه‌های ما را هدف قرار داده‌اند، برخی افراد را کشته‌اند، زنان را کشته‌اند و کودکان بی‌گناه را مجروح کرده‌اند. تمام چیزهایی که امروز شاهد آن هستیم نتیجه حملات ترکیه است. چه کسی اکنون می‌تواند زیر حملات توپخانه‌ای زنده بماند و خانه‌اش را دوباره بسازد؟»