مدینه مامداغلو

آمد - پس از حادثه تلخ مرگ زرن ارتاش، دانشجوی ٢١ ساله در آسانسور خوابگاه دانشجویی آیدین، دانشجویان دانشگاه‌های سراسر ترکیه و کوردستان دیروز با برپایی تجمعات اعتراضی، خواستار فراهم شدن شرایط مطمئن و ایمن در خوابگاه‌های تحت مدیریت بنیاد اعتبار خوابگاه‌های دانشجویی (KYK) شدند.

مشکل آزار و اذیت جنسی دانشجویان زن در دانشگاه دجله همچنان ادامه دارد.  این مشکل که سالیان سال است در این دانشگاه وجود داشته، تاکنون راه حلی از سوی مسئولین نیافته است. تا پارسال، دانشجویان زن در خوابگاه صلاح‌الدین ایوبی خارج از محوطه دانشگاه ساکن بودند اما امسال به خوابگاه ایاز بن گانم در داخل دانشگاه منتقل شده‌اند.

مشکل اصلی نبود وسیله نقلیه در ساعات شب است که دانشجویان مجبور می‌شوند مسیر طولانی بین خوابگاه و دانشگاه را پیاده و در معرض خطر طی کنند. دانشجویان خواستار رسیدگی جدی مسئولین به این معضل و فراهم کردن امکانات حمل و نقل ایمن و روشنایی کافی در مسیرهای پیاده‌روی شده‌اند.

 

یک دانشجوی زن مورد آزار و اذیت جنسی قرار گرفت!

علیرغم انتقال اخیر دانشجویان زن به خوابگاه جدید، همچنان مشکل آزار جنسی در دانشگاه دجله ادامه دارد. به گزارش خبرنگار ما، شب ٢۶ اکتبر یک دانشجوی زن پس از پیاده شدن از اتوبوس در ورودی دانشگاه، در حین طی مسیر ٣٠ دقیقه‌ای تا خوابگاه، مورد آزار کلامی از سوی گروهی از مردان ناشناس قرار گرفته است.

گفته می‌شود این دانشجو پس از رسیدن به خوابگاه بر اثر واکنش به این حادثه، دچار شوک شده و در ورودی خوابگاه بیهوش شده است. دیگر دانشجویان با شعار «نه به آزار جنسی» به این اتفاق اعتراض کرده و خواستار رسیدگی جدی مسئولان به این موضوع شده‌اند.

 

«هرگز احساس امنیت نمی‌کنم»

یکی از دانشجویان زن دانشگاه دجله در گفت‌وگو با خبرنگار ما، وضعیت ناامن خوابگاه و مسیر آن را تشریح کرد.

این دانشجو که به دلایل امنیتی نمی‌تواند نامش فاش شود، بیان کرد: من هرگز در این خوابگاه احساس امنیت نمی‌کنم. اتوبوس‌های شهری حدود ساعت ٧ تا ٨ شب در ورودی دانشگاه متوقف می‌شوند و ما را در همانجا پیاده می‌کنند. مسیر بین ورودی دانشگاه و خوابگاه بسیار طولانی و خلوت است و روشنایی کافی ندارد. وی افزود: متاسفانه دانشجویان زن باید ٢۵ تا ٣٠ دقیقه این مسیر خطرناک را تا خوابگاه پیاده طی کنند در حالی که هیچ دوربین مداربسته یا اقدام امنیتی دیگری در این مسیر وجود ندارد.

 

«تلاش می‌کنیم مسیر را به صورت گروهی طی کنیم» 

این دانشجوی سال سوم دانشگاه دجله در ادامه صحبت‌هایش گفت: متاسفانه این شرایط سال‌هاست که وجود دارد و ما هر شب مجبوریم مسیر طولانی و خلوت بین دانشگاه و خوابگاه را پیاده و در معرض آزار قرار بگیریم.

 وی افزود: معمولا سعی می‌کنیم این مسیر را به صورت گروهی برویم تا از یکدیگر حمایت کنیم. حتی اگر یکدیگر را نشناسیم وقتی دانشجوی دیگری را در مسیر می‌بینیم منتظرش می‌مانیم. اما متاسفانه هیچ تغییری در این شرایط ایجاد نشده است.

این دانشجوی در ادامه سخنانش مشکلات خوابگاه جدید این دانشگاه را نیز مورد اشاره قرار داد.

وی بیان کرد: خوابگاه جدید ما که دو هفته پیش افتتاح شد، هنوز در حال ساخت است و آسانسورهای آن کار نمی‌کنند. درهای یکی از آسانسورها حتی با وجود اینکه کار نمی‌کند، همیشه باز است که بسیار خطرناک است.

 

«در خوابگاه دوربین مداربسته وجود ندارد، هر روز مسمومیت غذایی داریم»

این دانشجو اظهار کرد: در این خوابگاه که هنوز در حال ساخت است، نه در مسیر و نه در ورودی آن دوربین مداربسته‌ای نصب نشده است.

وی افزود: به دلیل اینکه هنوز در حال ساخت است، کارهای عمرانی در آن انجام می‌شود. طی دو هفته اخیر هر کسی می‌تواند به راحتی وارد و خارج خوابگاه شود. این دانشجو گفت: من قبلا در خوابگاه صلاح‌الدین ایوبی ساکن بودم. قبل از اتمام ساخت این خوابگاه، ما را به اینجا منتقل کردند. در این خوابگاه دانشجویان پسر هم ساکن هستند. ایشان با بیان اینکه مسمومیت ناشی از غذای خوابگاه، معضل بزرگ دیگری است که با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، تصریح کردند: تقریباً هر هفته تعدادی از دوستان ما بە علت غذای ناسالم مسموم می‌شوند. غذا از خوابگاه پسران آورده می‌شود و به بهانه‌ی احتمال ریزش ساختمان، در اینجا پخته نمی‌شود. با وجود این همه مشکل، هیچکس مسئولیتی برعهده نمی‌گیرد.

 

دانشجویان خواستار توجه به مطالباتشان شدند

این  دانشجوی ساکن خوابگاه دانشگاه در گفت‌وگو با خبرنگار ما با تأکید بر اینکه مشکلات آنها باید فوراً حل شود، بیان کرد: ما می‌خواهیم جدی گرفته شویم. وی افزود: مشکلات امنیتی ما بسیار زیاد است و اصلاً جدی گرفته نمی‌شویم. حتی وقتی ساعت ١٠ شب به خوابگاه می‌رویم، الگوی «زن معقول» را به ما تحمیل می‌کنند، در حالی که باید امنیت ما را تأمین کنند. این دانشجو تأکید کرد: تنها چیزی که ما می‌خواهیم بهبود شرایط زندگیمان است. ما دانشجو هستیم و افرادی که در این خوابگاه زندگی می‌کنند انسانند.