مرکز خبر- امروز ١ ژوئن برابر با ١١ خرداد ماه، برابر است با چهل و دومین سالگرد کشتار مردم عرب توسط نیروی دریایی ایران با همکاری شبه نظامیان طرفدار رژیم جمهوری اسلامی است که در میان خلق عرب به چهارشنبه سیاه محمره معروف است.

این کشتار در سال ١٣۵٨، با تایید خمینی و به فرماندهی احمد مدنی با همراهی سپاه پاسداران، همچنین با مداخله مستقیم استاندار خوزستان که دست نشانده دولت بازرگان بود و با دخالت ارتش و نیروهای مسلح طرفدار خمینی رخ داد. تعداد دقیق کشته شدگان مشخص نیست اما تعداد کشته شدگان پرشمار اعلام شده است که کودکان، بزرگسالان، زنان و مردان زیادی را در بر گرفت.

در این عملیات بسیاری از نیروهای مسلح نزدیک به خمینی چهره خود را به سبک نژادپرستان کو کلاکس کلن آمریکا پوشانده بودند. از این رو، نظامیان نقابدار طرفدار دولت ایران، مرکز فرهنگی و نظامی خرمشهر با فرماندهی محمد جهان آرا، با انتشار اطلاعات غلط و همدستی با دست اندر کاران نظامی، مستقیماً در قتل‌عام خلق عرب نقش داشتند.

خلق عرب همچون سایر خلق‌های ایران منجمله خلق کورد و بلوچ، در اوایل انقلاب همواره بر مذاکره، بیان مطالبات و واداشتن حاکمیت به خواست و حقوقشان تاکید داشتند و راهکارهایی برای اداره‌ی فدرال عربستان (خوزستان کنونی) تدوین کردند.

درنتیجه، کشتار خلق عرب در پی خواسته‌های مشخصشان از همان اسفند ١٣۵٧ در خصوص حقوق اتنیک‌های غیرفارس صورت گرفت و درحالی که دولت بازرگان اعلام مذاکره کرده بود و نمایندگان قوم عرب و تشکل‌های سیاسی لیست مطالباتشان را که شامل تحصیل به زبان مادری بود، به دولت عرضه کرده بودند؛ اما دولت وقت که زیر نظر بازرگان بود و از خمینی تبعیت داشت، با تحریف و مخالفت با این خواست‌ها و با تکیه بر مراکز مرکزگرای ضدعرب، زمینه‌ی سرکوب مردم عرب را فراهم کردند.

از جمله تحریف‌ها و تبلیغاتی که  زمینه ساز سرکوبی چنین خونین شد این بود که همراهان محمد جهان آرا که مسئول مرکز فرهنگی و نظامی خرمشهر بود، کشتار شهروندان را بر گردن خلق عرب انداختند و حتی با توهین به رهبر مذهبی‌شان، آیت الله شبیر خاقانی که مدافع حقوق عرب‌ها بود و با ربودن او به قم (بعدها حکومت نامەای به نام او در عذرخواهی از خمینی در دهه شصت منتشر کرد)، احساسات مردم را تحریک و مطالباتشان را نفی کردند.  

مستندات موجود از آن دوران نشان می‌دهد که معترضان عرب، در واکنش به تغییر نام عربستان به خوزستان اعتراض کرده و حقوق اتنیکی-ملی‌شان را خواستار شده و اعلام می‌کنند: تا لحظه مرگ عرب می‌مانم و در برابر اشغالگران می‌ایستم.

سرکوب خلق عرب، در طی بیش از چهل سال حاکمیت جمهوری اسلامی و پیش از آن نیز همچنان ادامه داشته است و دولت ایران با سیاست‌های خاص خود سعی داشته اهداف شوم خود را پیش ببرد و مانع از هماهنگی و اتحاد مردم عرب به ویژه در خوزستان شود؛ با اینحال مردم عرب همچنان اتحاد خود را نگه داشته و همواره به مبارزه علیه دولت جمهوری اسلامی ادامه داده‌اند.