شبنم توکلی  

تهران-  نمایشگاه آثار آناهیتا قاسم‌خانی با عنوان برجامانده از تاریخ ١٧ الی ٢٨ فروردین، در گالری طراحان آزاد برگزار شد.

آناهیتا قاسم‌خانی متولد ١٣۵٩ دارای مدرک کارشناسی مجسمه‎سازی و ارشد پژوهش هنر است. عضو انجمن مجسمه‎سازان ایران است و در نمایشگاه گروهی و انفرادی زیادی شرکت و جوایز متعددی را دریافت کرده است.

استیتمنت نمایشگاه اینگونه شروع می‌شود؛ افرادی این اشیاء را در مکان‌هایی جا گذاشته‌اند، این اشیای اینجا همان اشیاء است. به نظر می‌رسد که این اشیاء جان دارند و زنده‌اند، آنها هیچ وقت منفعل نبوده‌اند. بعضی از آنها رشد کرده‌اند و تغییر شکل داده‌اند و برخی قصد عزیمت دارند. زمان در این اشیاء اعواجی ایجاد کرده و حالت هزل آمیز آمیخته با استیصالی برا آنها حاکم است.

اینجا قوانین خاص خود را دارد که منشاء آن زمان و گذر ناهمگون آن است. عنصر «زمان» و «مکان» و بازی با این دو، دستاویز این مجموعه بوده است.

گرچه بسیاری درباره‌ی اهمیت لحظه‌ی حال سخن رانده‌اند، اما در واقعیت این است که لحظه‌ی حال چنان کوتاه و فرار است که به چنگ نمی‌آید. ما مدام میان گذشته‌ی رفته و آینده نیامده به سر می‌بریم، به زبان دیگر ما هرگز نمی‌توانیم لحظه‌ی حال را درک کنیم. زمان مفهوم ذهنی است و ما اغلب آن را به واسطه‌ی مفهوم عینی به نام فضا-مکان‌ها و اجسام، درک می‌کنیم. یک مکان یا یک جسم قدیمی، هرچقدر هم که سالم و دست‌نخورده مانده باشد، باز اثر زمان بر آن برجا مانده است. به همین ترتیب ما درک خود، یا خواست خود از آینده را اغلب در قالب اجسام و مکان‌ها می‌ریزیم. گلخانه‌ی کوچکی در کنج یک آپارتمان شهری، درک یا آرزوی انسانی است از آینده‌ی یک باغ. مکان اکنون ما همان‌قدر که یاد و اثر گذشته را در خود نگه‌داشته، خیال و خواست آینده را تصویر می‌کند. اما همان‌طور که درک ما از گذشته به دلایل بسیار کامل و یکدست نیست، یا با واقعیت یکی نیست و تصویر مخدوش و کج‌گونه‌ای از آن است، در ما از آینده نیز تصویری ناراست و غیر واقعی است. بدین ترتیب، حال ما یا آنچه از مفهوم زمان در نمی‌یابیم، ترکیبی از دوتصویر مخدوش و ناراست از زمان است که درمی‌یابیم و اینجا که هستیم تصویر درهم رفته‌ای از آنجاست که بوده‌ایم و آنجا که می‌خواهیم به آن برسیم.