«این اقدامات جمهوری اسلامی تنها ضعیف‌تر کردن پایه‌های پوسیده حکومتش است»
شماری از زنان مهاباد در اعتراض به صدور حکم اعدام علیه پخشان عزیزی و شریفه محمدی، می‌گویند: رژیم ضد زن ایران از طریق صدور احکام سنگین می‌خواهد زنان را بترساند یا آنها را از مبارزه منصرف کند، اما ما زنان بیشتر از قبل به مبارزه ادامه می دهیم.
سارا کریمی
مهاباد- با شروع انقلاب «ژن ژیان آزادی» زنانی که در جامعه، خانواده و حتی توسط حکومت به عنوان جنس دوم یا جنس ضعیف تلقی می‌شدند، پررنگ‌ترین نقش را در مبارزه علیه ساختار و جنایات رژیم جمهوری اسلامی ایفا کردند. در طول خیزش انقلابی در ایران بسیاری از زنان آموختند که می‌توانند بدون اطاعت از حکومت و نظام مردسالاری از قدرت زنانه خود برای سازندگی و تحقق عدالت استفاده کنند.
تاریخ مبارزات سیاسی، اجتماعی و زنان در ایران بعد اعتراضات مردم به قتل حکومتی ژینا امینی وارد مرحله‌ای جدیدی شد و این بار حکومت در سرکوب زنان ناکام ماند. بازداشت، حبسهای طولانی مدت و احکام بغی نه تنها زنان را از خواسته‌هایشان دور نکرد، بلکه مصمم‌تر از هر زمانی برای برابری و احکام عادلانه در ایران تلاش کردند. نافرمانی مسالمت‌آمیز زنان، علیه عرف و هنجارهای دیکته شده از سوی حاکمیت تغییرات را ملموس‌تر کرد و بخشی از زنان با پوشش مدنظر خود به خیابان رفتند و به حاکمیت این پیام را دادند که ما مالک بدن، ذهن و کنش‌های جمعی خود هستیم. در مبارزات سیاسی، اجتماعی زنان در صنف اول هستند و نقش مؤثری در شکل گیری جنبش‌های اجتماعی در ایران دارند و بدنه اصلی جریانات تاریخ ساز هستند.
زنان امروز در ایران با پوشش اجباری و قوانین زن‌ستیز مواجه هستند، اما تسلیم نشده و با اشکال مختلف در حال مبارزه هستند و همین امر باعث شده است که جمهوری اسلامی زنان مبارز و الگو را با ابزارهایی چون شکنجه، زندان و احکام سنگینی چون اعدام روبرو کند.
پخشان عزیزی یک کنشگر عملکرا، فعال دانشجویی و مددکار اجتماعی است که نقش مؤثری در جامعه داشته است. در دوران دانشجوی در اعتراض به اعدام احسان فتاحیان به خیابان می‌آید و بازداشت و شکنجه می‌شود. تنها جرم پخشان، زن بودن و کورد بودن است. اینجا هیچ تریبونی برای پخشان، شریفه، وریشه، نسیم و دیگر زنان محبوس در زندان‌های ایران وجود ندارد.
زنان در زندان رشت و اوین علیه حکم‌های ناعادلانه اعتراض و اعتصاب غذا کرده‌اند. اگر این فشار و تهدیدها علیه زنان ادامه پیدا کند اعتصاب و اعتراض زندانیان سراسری می شود و موج گسترده‌ای از اعتراض علیه حکم بغی برای زنان شکل می‌گیرد.
روزنامه‌نگاران، فعالین رسانه‌ای و زنان در سراسر ایران و روژهلات کوردستان خواهان متوقف کردن این حکم‌های ناعادلانه هستند. همان‌طور که پخشان گفته است این قافله متوقف نمی‌شود. با سرکوب و سانسور و حذف زنان و تاریخ مبارزات سیاسی این فضای دگم سیاسی باز نمی‌شود بلکه راهکارش قبول و شناسایی حق و حقوق زنان و تمام جامعه از کورد وبلوچ است.
دلنیا کریم‌پور، دانشجوی کورد از مهاباد است و در مورد این اقدام جمهوری اسلامی علیه زنان مبارز می‌گوید: «زنان مبارز در ایران همچون نرگس محمدی، زینب جلالیان و صدها زن دیگر به علت مبارزه علیه آپارتاید جنسیتی توسط جمهوری اسلامی زندانی شده‌اند اما با زندانی کردن آنها مبارزه زنان نه تنها پایان نیافت بلکه قوی‌تر از قبل ادامه پیدا کرد، به نظر می‌رسد رژیم ضد زن ایران از طریق صدور احکام سنگین برای پخشان عزیزی و شریفه محمدی می‌خواهد زنان را بترساند یا آنها را از مبارزه منصرف کند، اما واقعیت این است که ما برای خنثی کردن این احکام سنگین بیشتر از قبل مبارزه می‌کنیم و و این حکومت باید بداند زنان بسیار آگاهانه‌تر از قبل در حال مبارزه هستند و این اقدامات جمهوری اسلامی تنها ضعیف‌تر کردن پایه‌های پوسیده حکومتش است.»
سانا.م ، کنشگر اجتماعی و فعال زنان نیز به نوبه خود می‌گوید:«هدف حکومت متلاشی کردن تجمعات و فعالیتهای گروهی است. جامعه به شکل ذره‌ای در آمده است و بیشتر اقشار از هم فاصله گرفته‌اند و هدف حکومت هم سوق دادن جامعه به سمت فردگرایی است و از کارهای گروهی زنان واهمه دارد، چون می‌داند آگاهی زنان بیشتر شده و پایه‌های حکومت را متزلزل می‌کند. به همین دلیل بعد خیزش انقلابی «ژن ژیان آزادی» حکم‌های سنگین علیه زنان صادر می‌کند و هدف آن ساکت کردن اعتراضات زنان است ولی بدنه جامعه به سمت آگاهی رفته است و با سرکوب و سانسور فضای خفقان بر جامعه حاکم نمی‌شود و جامعه پویایی خود را دارد».