اتحاد زنان از افغانستان تا روژاوا؛ درد مشترک، مقاومت مشترک
شهلا می‌گوید: «این صحنه‌ها برایم بسیار دردناک است، زیرا من در سرزمینی زندگی می‌کنم که بیش از چهل سال است مردمش با خنجر دموکراسی و اسلام سياسی دروغین به گلوله بسته شده‌اند.»
بهاران لهیب
تخار- کشورهای امپریالیستی برای فروش اسلحه‌های خود و گسترش قلمرو قدرت‌شان در نقاط مختلف جهان، آتش جنگ را شعله‌ور ساخته‌اند. در خاورمیانه، از ذهنیت فاشیستی پشتیبانی کرده و در سوریه، از بنیادگرایان برای پیشبرد اهداف‌شان بهره برده‌اند. در کشورهایی که جنگ به‌طور مستقیم جریان ندارد، از حکومت‌های مانند طالبان در افغانستان حمایت می‌کنند.
در حال حاضر، دولت ترکیه به روژاوا حمله کرده و از زمین و آسمان این منطقه را مورد هجوم قرار داده است تا آن را به زیر سلطه خود درآورد و حاکمیت آن را با دستان قبضه کند. حملات مداوم این دولت به مناطق مسکونی، زنان و کودکان بی‌گناه را در معرض خطر قرار داده است. زنان روژاوا که سال‌ها در برابر داعش و دیگر نیروهای اشغالگر و مزدور مقاومت کرده‌اند، اکنون با تجاوزی دیگر روبه‌رو هستند.
در واکنش به این حملات، زنان افغان نیز صدای اعتراض خود را بلند کرده، این تجاوز را محکوم نموده و از درد و رنج مشترک‌شان سخن گفته‌اند. آنان با تأکید بر همبستگی میان زنان منطقه، خواستار وحدت برای مقابله با ظلم و ستم شده‌اند.
شهلا شهباز، یکی از فعالان حقوق زن و از زنان معترض در ولایت تخار افغانستان، در پیامی چنین گفته است: «من اخبار حمله دولت ترکیه به روژاوا، سقوط مناطق سوریه به دست نیروهای داعش و چگونگی قتل کودکان و زنان فلسطینی در مکاتب و مساجد بر اثر بمباران‌های اسرائیل را دنبال می‌کنم. من به‌عنوان یک زن، درد این مردم را با پوست و استخوان خود احساس می‌کنم.»
او در ادامه افزود: «این صحنه‌ها برایم بسیار دردناک است، زیرا من در سرزمینی زندگی می‌کنم که بیش از چهل سال است مردمش با خنجر دموکراسی و اسلام دروغین به گلوله بسته شده‌اند. جنایاتی که امروز در کشورهای دیگر جریان دارد، مردم کشور من در گوشه‌وکنار این خاک تجربه کرده و هنوز هم تجربه می‌کنند. درد بی‌عدالتی، قتل، تجاوز و خیانت برای ما تازه نیست. زنان افغانستان در طول این چهار دهه شاهد همه این مصیبت‌ها بوده‌اند.»
شهلا در پایان گفت: «ما زنان خاورمیانه باید با هم متحد شویم و از مردان باوجدان سرزمین‌های‌مان نیز بخواهیم که در کنار ما بایستند. آنان باید سلاح برداشته و شانه‌به‌شانه ما، مانند مردم کوبانی و روژاوا، بجنگند. در غیر آن، هر روز شاهد جنایتی تازه و خیانتی دیگر در کشورهای همجوار خود خواهیم بود. پس بلند کردن صدا حق مشترک همه ماست. باید مبارزه کنیم تا به پیروزی برسیم. زنان باید به این آگاهی برسند که مبارزه برای عدالت، حق و آزادی تنها راه رهایی از زنجیر ستمگران است.»