امید در تبعید؛ مقاومت و زندگی آوارگان پس از پنج سال
در پنجمین سالگرد اشغال سرزمینشان، آوارگان شهر گری‌سپی تأکید کردند که از مبارزه برای آزادسازی شهرشان دست نخواهند کشید.
برچم جودی
عین عیسی - پنج سال از اشغال شهرهای گری‌سپی و سری کانی توسط دولت ترکیه و مزدورانش می‌گذرد. این شهرها که همزمان با سالگرد توطئه بین‌المللی علیه رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان، اشغال شدند، از آن زمان تاکنون با اقدامات خطرناک دولت ترکیه روبرو هستند.
در ٩ اکتبر ٢٠١٩، دولت ترکیه و مزدورانش با حمله‌ای گسترده، شهرهای سری کانی و گری‌سپی را بمباران و اشغال کردند. این دو شهر، مانند دیگر مناطق اشغال شده سوریه توسط ترکیه، اکنون به مراکز ترور و فعالیت گروه‌های تبهکار تبدیل شده‌اند. بخصوص شهر گری‌سپی یکی از مراکز اصلی ترور است. این شهر پیش از این نیز انواع حملات را تجربه کرده و مدتی اشغال شده بود، در سال ٢٠١۵ توسط نیروهای YPJ/YPG آزاد شد، اما دوباره به اشغال درآمد.
در پنجمین سالگرد اشغال گری‌سپی، خبرنگار ما از عین عیسی و اردوگاه آوارگان تل السمین بازدید و وضعیت را از نزدیک بررسی کرد.
فاضله محمد، ریاست مشترک شورای گری‌سپی، درباره وضعیت شهر و مقاومت آوارگان سخن گفت.
«اشغال، طرحی برای نابودی و حذف انقلاب است»
فاضله محمد با اشاره به وضعیت گری‌سپی و حملات دولت ترکیه گفت: «پنج سال پیش، چهار جامعه عرب، کورد، ترکمن و ارمنی در کنار هم به شکلی دموکراتیک و صلح‌آمیز زندگی می‌کردند. گری‌سپی منطقه‌ای کوچک است که با حملات بسیاری از گروه‌های شبه‌نظامی مانند ارتش آزاد، جبهه النصره و داعش روبرو شد. با این حال، توانستیم خود را نجات دهیم و سیستم خودمان را بسازیم. پس از آن، به دلیل موقعیت مرزی گری‌سپی، روزانه با تهدید و بمباران دولت ترکیه مواجه بودیم. در واقع، دولت ترکیه پس از انقلاب ١٩ ژوئیه که به تمام مناطق شمال و شرق سوریه گسترش یافت، طرح اشغال و نابودی خود را آغاز کرد و اولین گام آن، اشغال عفرین بود.»
«ما با تمام توان در برابر اشغال ایستادیم»
فاضله محمد مقاومت مردم و زنان در برابر حملات را چنین توصیف کرد: «پس از اشغال عفرین، دولت ترکیه تهدیدات خود را به مناطق دیگر گسترش داد و در سال ٢٠١٩ حملات را آغاز کرد. برای اشغال گری‌سپی و سری کانی، که مناطقی کوچک هستند، ترکیه تمام قدرت خود را به کار گرفت. از یک سو ارتش و حملات هوایی با جنگنده‌ها و سلاح‌های ممنوعه، و از سوی دیگر شبه‌نظامیان را به خدمت گرفت. شدت حملات آنقدر زیاد بود که توصیف آن دشوار است. اما به همان اندازه، مقاومت مردم برای دفاع از سرزمینشان نیز قوی بود. حتی در زمان عملیات‌ها، کودکان، زنان، مردان و سالمندان نیز به میدان می‌آمدند و حاضر به ترک خانه و کاشانه خود نبودند.»
«زندگی در گری‌سپی به تباهی کشیده شده است»
فاضله محمد با اشاره به آگاهی از وضعیت گری‌سپی، ادامه داد: «گرچه ما دور از گری‌سپی هستیم، اما اوضاع آنجا را پیگیری می‌کنیم. از زمان اشغال، زندگی واقعی در آنجا از بین رفته است. مردم باقی‌مانده با بدترین رفتارها روبرو هستند: شکنجه، آدم‌ربایی، دستگیری، تجاوز، قتل و غارت. علاوه بر این اعمال غیرانسانی، مردم از ابتدایی‌ترین امکانات زندگی مانند آب، برق، گاز، سوخت و نان محروم‌اند. افرادی که با ما در تماس هستند، می‌گویند با حسرت روزهای قبل از اشغال زندگی می‌کنند و منتظر آزادی هستند. زنان به‌ویژه چشم به راه نیروهای دموکراتیک سوریه و اداره خودمختار هستند، زیرا بیشترین آسیب را از اشغال دیده‌اند.»
«با مقاومت مشترک، سرزمین‌مان را آزاد خواهیم کرد»
فاضله محمد سخنانش را این‌گونه به پایان رساند: «بار دیگر به روزی نزدیک می‌شویم که زخم‌هایمان را تازه می‌کند. از مردم تحت اشغال می‌خواهیم همان‌طور که ما از بیرون بی‌وقفه مبارزه می‌کنیم، آنها نیز در داخل نقش خود را ایفا کنند. باید در عفرین، الباب، اعزاز، جرابلس، سری کانی و گری‌سپی مقاومتی مشترک نشان دهیم تا به اشغال پایان دهیم. ما آوارگان گری‌سپی همیشه می‌گوییم: کلیدهای خانه‌هایمان هرگز زنگ نخواهد زد. تمام شهرهایمان را آزاد خواهیم کرد و دوباره با عزت در آنها زندگی خواهیم کرد.»
با تشدید حملات ترکیه به گری‌سپی، بسیاری از خانواده‌ها به جای زندگی تحت اشغال، آوارگی را انتخاب کردند. اداره خودگردانی شمال و شرق سوریە چندین اردوگاه برای آوارگان ایجاد کرد. اردوگاه تل السمین در سال ٢٠١٩ بین عین عیسی و رقه تأسیس شد. اکنون ١٢۶١ خانواده کورد، عرب و ترکمن در این اردوگاه زندگی می‌کنند که شامل ١٨٣١ زن و ٣۵۵١ کودک است. اردوگاه مجهز به امکانات زندگی، خدمات آموزشی و بهداشتی است و دارای ٣ مرکز بهداشتی، مرکز حمایت روانی، ٣ مدرسه و دفاتر حمایت از کودکان و زنان است. اردوگاه به ۶ بخش تقسیم شده و با سیستم ۵٨ کمون با مدیریت مشترک اداره می‌شود.
«سرزمین‌مان را به اشغالگران نخواهیم داد»
جواهر عیسی، اهل روستای سلوک گری‌سپی، با اشاره به اینکه امید به آزادی، تحمل شرایط سخت اردوگاه را آسان‌تر می‌کند، گفت: «پنج سال است که به دلیل اشغالگری ترکیه آواره شده‌ایم. در اکتبر ٢٠١٩ با حمله‌ای مواجه شدیم که همه چیز را ویران کرد. ناچار به اردوگاه پناه آوردیم. زندگی اینجا بسیار دشوار است؛ تابستان‌ها گرم و زمستان‌ها سرد. فرزندانمان روزمرگی را تجربه می‌کنند و آینده‌ای نامعلوم پیش رو دارند. با این حال، ما امیدمان را حفظ می‌کنیم. می‌دانیم که گری سپی برای همیشه در دست اشغالگران نخواهد ماند و همین باور، ما را در تحمل این شرایط سخت یاری می‌کند.»
«سرزمین‌مان را غارت و ویران کردند»
رحیمه رمو، اهل روستای حجازی، که به همراه دیگر ساکنان کورد مجبور به ترک روستایشان شدند، گفت: «از ١٠ اکتبر که روستا را ترک کردیم، در حسرت بوی خانه زندگی می‌کنیم. اکنون فقط مزدوران در روستا هستند و اموال ما را تصاحب کرده‌اند. خانه‌های ما را انگار ارث پدری‌شان است، استفاده می‌کنند. زمین‌هایمان را می‌فروشند و خانه‌ها را ویران می‌کنند. به‌ویژه در روستاهای کورد دسترنج سال‌های ما را به تاراج می‌برند. شنیدن این اخبار قلبم را به درد می‌آورد. اما آنچه به من قوت قلب می‌دهد، این است که ما ساکنان اردوگاه، سرنوشت، درد، دلتنگی، مقاومت و رؤیاهای مشترکی داریم. با به اشتراک گذاشتن احساساتمان، بار یکدیگر را سبک می‌کنیم و امیدمان را زنده نگه می‌داریم.»