الجزایر؛ ٧٧ درصد از آسیب‌دیدگان تجاوز کودکان هستند
فهرست طولانی از اسامی کودکانی که در چند سال گذشته در الجزایر مورد خشونت جنسی قرار گرفته‌اند، وجود دارد. برخی از آنها در سنین دو تا سه سال و برخی در سنین نوجوانی یا کوچک‌تر هستند. مکان‌های وقوع جرم نیز متفاوت است.
نجوی راهم
الجزایر – واحد پزشکی قانونی در بیمارستان دانشگاه مصطفی پاشا در الجزایر فاش کرد که ٧٧ درصد از آسیب‌دیدگان تجاوز و خشونت جنسی در الجزایر در سال ٢٠٢٣ کودکان هستند، این کودکان قرار است تحت حمایت خانواده و دولت باشند. براساس این گزارش وجه مشترک پرونده‌ها این است که عاملان جنایت افراد نزدیک به خانواده یا بخشی از آن هستند.
جمیله عزوز پزشک قانونی تأیید کرده است که در کمتر از چهار سال، ٢٧٩ قربانی از جمله ٢٠٠ کودک، در ده روز اول ثبت شده است. در این گزارش تاکید شده است در طول سه ماه اول قرنطینه در سال ٢٠٢٠، به ویژه در زمان تعطیلی مدارس، تعداد قربانیان در ماه‌های مارس و آوریل به میزان قابل توجهی کاهش یافت و در ماه می روند افزایشی خود را از سر گرفت.
وی افزود: ٣٠.۶ درصد از آسیب‌دیدگان ثبت شده در سال ٢٠٢٠ دستکم ١٠ ساله بوده‌اند. پس از آنها افراد بین ١٣ تا ١۶ سال و سپس بین ١۶ تا ١٨ سال به ترتیب با نرخ ٢٩ و ٢۵ درصد از جملە سنین ثبت شدە بودەاند. در ۴٩.٢ درصد موارد فرد آسیب‌دیدە فقط لمس شده است و در یک سوم موارد یا ٢١.٧٧ درصد تجاوز جنسی رخ داده است و این درصدها تقریباً در طول سال‌ها ثابت مانده است.
وی در مورد کودک آزارها گفت: ٩٣.۵ درصد کودک آزارها، مرد هستند و آسیب‌دیدگان در ٧۵ درصد موارد آنها را می‌شناسند و در ٧٣.۴ درصد از اعضای اطرافیان کودک هستند. در حالی که ٩.۶٨ درصد موارد مربوط به اعضای خانواده (زنای محارم) بوده و در خصوص محل وقوع حادثه، ٧۶.۶١ درصد موارد در مکان عمومی خلوت و ١٣.٧١ درصد موارد در منزل عامل رخ داده است.
وی افزود: «آسیب‌دیدگان کم صحبت می‌کنند یا حتی یک کلمه در مورد آنچه برایشان اتفاق افتاده است نمی‌گویند. آمارها نشان می‌دهد که از هر ١٠ نفر فقط یک نفر به مادر خود اعتماد دارد. بیشتر مادران قرار گرفتن فرزندان خود در معرض خشونت جنسی یا پیامدهای آن را پنهان می‌کنند، به خصوص اگر این خشونت منجر بە بارداری شدە باشد.»
وی ادامە داد: حمله به کودکان تحت تاثیر مواد مخدر ۴.٨٨ درصد از موارد خشونت جنسی و تحت تهدید یا بدون اطلاع قربانیان، ٢.۴۴ درصد موارد را تشکیل می‌دهد. با این حال، آمارهای رسمی تعداد واقعی را نشان نمی‌دهد که این مسئلە نهادهای دولتی، سازمان‌های بشردوستانه و همچنین کارکنان بهداشتی را که برای مراقبت از قربانیان فراخوانده شده‌اند، با چالش جدی مواجه می‌کند.»
جمیله عزوز توضیح داد که با استفاده از ابزارهای فنی در تشخیص، مشکل اعتبار شهادت کودکان برطرف شده است و توضیح داد: ما تیمی از روانپزشکان متخصص داریم که در صورت عدم وجود آثار خشونت، با استفاده از روش‌های مرسوم می‌توانند تشخیص دهند که آیا کودک مورد آزار جنسی قرار گرفته است یا خیر. علاوه بر این، قانون حمایت از کودک امکان ضبط صوتی و تصویری در حین سخن گفتن کودک را با حضور روانپزشک فراهم می‌کند، این اقدامات باعث می‌شود از تکرار جلسه که گاهی اوقات برای قربانی دردناک است، جلوگیری شود.
قرد نور الهدی روانشناس نیز به نوبه خود گفت: اغلب کودک مستقیماً در مورد آنچه که از سر گذرانده است، صحبت نمی‌کند. بنابراین ما با نقاشی، داستان و عکس شروع می‌کنیم تا به او اعتماد به نفس بدهیم. این ممکن است زمان بر باشد، اما می‌دانیم که چه روش‌هایی ما را قادر می‌سازد تا کودک را به حرف زدن وادار کنیم، و مهمتر از همه، ما باید پیامدهای خشونت را بر وضعیت روانی آنها ارزیابی کنیم.
وی در خصوص کودکانی که از تجاوز جنسی آسیب دیدەاند، گفت: آنها جوان‌تر هستند، اما بیشترین هدف آنها بین ٨ تا ١٢ سال قرار دارند و درصد زیادی از آنها توسط بزرگسالانی مورد آزار قرار گرفتەاند که آنها را می‌شناسند یا از اطرافیانشان هستند و بر سلامت روانی آنها تاثیر شدید دارد. بدون پیگیری، آنها این آسیب را در طول زندگی خود بە همراە خواهند داشت زیرا اثرات بعدی بر سلامت روان آنها غیرقابل برگشت است.
وی با بیان اینکه سهل انگاری و عدم گزارش دهی به پلیس یکی از بارزترین دلایلی است که می تواند آثار منفی و عواقب ناگواری را بر کودکانی که مورد تجاوز جنسی یا آزار جنسی قرار گرفته اند بر جای بگذارد، تاکید کرد: گسترش فرهنگ گزارش دهی در برابر آزاردهنده ها و مجرمان است. یک تعهد قانونی که همه والدین باید از آن پیروی کنند.