شهلا محمدی

مرکز خبر – در ‌‌آستانە روز جهانی مبارزه با خشونت علیە زنان، خشونت علیە زنان در ایران روزبەروز در حال افزایش است. زن‌کشی با عناوین مختلف و توسط مردان خانوادە ادامە دارد و قوانین و حاکمیت نیز از سویی این خشونت‌ها را مشروعیت می‌دهند.

خشونت دولتی از خیابان تا زندان علیە زنان ادامە دارد و در مقابل زنان نیز خیابان و زندان را بە سنگر مقاومت تبدیل کردەاند. زندانیان سیاسی زن در سخت‌ترین شرایط با اتحاد خود علیە حاکمیت و خشونت‌های دولتی مبارزە می‌کنند.

کانی کرم‌پور فعال سیاسی با اشارە بە پیشینە بیش از چهل سال حکمرانی دولت ایران در مقابل زنان، می‌گوید: از همان ابتدا کە رژیم سر کار آمد حملاتش علیە زنان را آغاز کرد، هر جا از جمهوری اسلامی نامی بردە شود این در ذهن طرف تداعی می‌شود کە یک ژیم ضد زن است.

وی با اشارە بە سیستم حاکم برجهان و مقایسە وضعیت زنان در کشورهای مختلف می‌گوید: سیستم مسلط بر تمام دنیا سیستم سرمایەداری است و در کشورهای اروپایی با نگاهی بە وضعیت زنان متوجە می‌شویم کە آنطور کە باید زنان با مردان برابر نیستند و روزانە ما در خبرها می‌بینیم کە آنها هم بە شیوەهای مختلف مورد خشونت قرار می‌گیرند اما با خاورمیانە و یا کشور اسلام‌زدەای مثل ایران قابل مقایسە نیست و بمراتب بیشتر است.

او می‌گوید: در ایران با توجە بە اینکە رژیم تمام قوانینش از دین اسلام و مذهب گرفتە شدە و همە می‌دانیم کە دین زنان را نصف مردان تعریف کردە است و زنان در کلیە حقوق سیاسی و اجتماعی و ... نصف مردان هستند، بە همین دلیل قانون خود عامل خشونت علیە زنان است. 

 او تاکید می‌کند: این حکومت است کە قوانین را ایجاد کردە و دست مردان را برای بیشتر خشونت‌ها باز کردە و عرف و سنت هم بخشی از این مسئلە است. اما این قوانین است کە دست مردان را باز کردە و چون هیچ قانون بازدارندەای نیست کە از زنان حمایت کند به همین دلیل، مردان جامعە می‌توانند هر نوع رفتاری را با زنان داشتە باشند.

کانی کرم‌پور با اشارە بە خیزش انقلابی ژن ژیان آزادی زنان و مبارزات آنها در این دورە می‌گوید: زنان رهبری خیزش را برعهدە گرفتند، همە دنیا صدای زنان در ایران را شنید و از مبارزات آنها الهام گرفتند.

او همچنین با اشارە بە قتل پنج زن در طول یک هفتە در تهران می‌گوید: قتل زنان دلایل مختلفی دارد اما این واقعیت تلخی است کە باید قبول کنیم کە این رژیم هستش کە دست تمام این مردان را باز گذاشتە و خود رژیم است کە روزانە بە شیوەهای مختلف خشونت‌ها را تولید و بازتولید می‌کند. خشونت‌های دولتی کە ما در زندان‌ها، مدارس و ارگان‌های مختلف شاهد آن هستیم، عامل عادی‌سازی خشونت در خانوادە و جامعە است و متاسفانە ما شاهد این هستیم کە روزانە زنان قربانی این خشونت‌ها می‌شوند کە سیستماتیک است.

او همچنین ادامە می‌دهد کە «در تمام نیم قرن گذشتە شاهد مبارزات زنان بودەایم و جمهوری اسلامی بە خوبی پی بردە کە زنان بە عنوان نیمی از جامعە اگر بخواهند و متحد باشند نیرویی هستند کە خیلی راحت می‌توانند با آن مقابلە کنند برای همین در تمام این سال‌ها با قوانین مختلف و همچنین با ارزش دادن بە یک سری ابزار مثل مردسالاری و با تولید این خشونت‌ها خواستە کە هرچە بیشتر زنان را بە عقب براند و بعد از خیزش آبان ماە ٩٨ سران حکومت اعلام کردند کە رهبری اعتراضات را زنان برعهدە گرفتەاند و این ادامە داشت تا انقلاب ژن ژیان آزادی کە با قتل حکومتی ژینا امینی همراە بود و همە دنیا دیدند کە زنان چگونە در صف اول هستند و بە طور عملی رهبری این انقلاب را زنان بە دست گرفتند برای همین حاکمیت بر زنان تمرکز کرد و آنها را بیشتر تحت فشار قرار داد. »

او تاکید می‌کند کە رژیم رهبران این انقلاب را شناسایی کرد و نوک حملاتش رو بە زنان بود چون می‌دانست کە زنان این بار با قدرت بیشتری بە مقابلە با آن پرداختەاند و دست بە بازداشت و کشتار زنان زد.

این فعال سیاسی با اشارە بە اینکە زندان‌های ایران پر از زنان مبارزی شدند کە رهبران این جنبش بودند، گفت: پس از این خیزش جنبش‌های مختلف داشتند با هم متحد می‌شدند چیزی کە سال‌هاست جمهوری اسلامی از آن می‌ترسد و با تفرقە انداختن بین جنبش‌ها و ملیت‌های مختلف خواست کە حکومت خود را دامە دهد اما وقتی دید کە این اتحاد دارد شکل می‌گیرد حملاتش را بی‌رحمانەتر آغاز کرد و شریفە محمدی کە از رهبران کارگری بود را بە بهانەهای واهی محکوم بە اعدام کرد کە خوشبختانە با مبارزات و اعتراضاتی کە شد فعلا حکمش لغو شدە است.

او همچنین با اشارە بە صدور حکم اعدام علیە دو زندانی کورد وریشە مردای و پخشان عزیزی و با تاکید بر اینکە چنین حکم‌هایی از قدرت نیست بلکە از سر استیصال رژیم است، گفت: وریشە و پخشان علیە داعش مبارزە کردەاند کە مایە افتخار جهانیان بودند، اما همان زنانی کە علیە سیاەترین و ارتجاعی‌ترین نیروی دنیا مبارزە کردند اکنون برای این مبارزە آنها را محکوم بە اعدام کردەاند در نتیجە می‌دانیم کە ترس آنها از خود زنان است مخصوصا زنان مبارزی کە تا سطح رهبری جنبش زنان آمدند و شاهد مبارزە و مقاومت هم هستیم.

او تاکید می‌کند: تا زمانی کە رژیم جمهوری اسلامی برسرکار هستش ما نمی‌توانیم شاهد آزادی و برابری واقعی زنان و مردان در جامعە باشیم و زنان هیچ وقت بە جایگاە واقعی و انسانی خودشان نخواهند رسید چون می‌دانیم کە مسئلە زنان پاشنە آشیل رژیم است و  بارها این را اذعان کردەاند کە یکی از مهمترین خاکریزهای ما است و اگر آن را از دست دهیم بە آسانی خاکریزهای دیگر را نیز از دست می‌دهیم، اما نباید دست رو دست گذاشت و شاهد ادامە خشونت باشیم بلکە باید مبارزە کنیم و در نتیجە مبارزاتمان بتوانیم رژیم را سرنگون سازیم.

او سخنان خود را چنین ادامە می‌دهد: برای اینکە صدای زندانیان سیاسی باشیم مبارزە خستگی‌ناپذیر می‌خواهد و راە طولانی در پیش داریم اما انسان‌های مبارز چون هدفمند هستند، هیچ وقت خستە نمی‌شوند.

او با تاکید بر اینکە اکنون زندان صدای مردم و خیابان است: گفت: وریشە و پخشان اخیرا چند نامە بە بیرون از زندان فرستادند و زندانیان زن در بند زندان اوین بیانیەهای مختلفی بە بیرون از زندان فرستادند و حتی سەشنبەهای نە بە اعدام همچنان در زندان ادامە دارد و زندانیان در حیاط زندان تحصن کردند و صدای مرگ بر دیکتاتور از دیوارهای زندان اوین کە یکی از مخوف‌ترین زندانهای رژیم می‌باشد بە گوش همە دنیا رسید.

کانی در تداوم سخنان خود در مورد وظایف افرادی کە بیرون از زندان هستند در حمایت از زندانیان سیاسی، گفت: وظیفە ما این است کە بازتاب این صدا باشیم ما هم از آنها دفاع کنیم همە ما می‌توانیم از طریق رسانەها و سوشیال مدیا صدای این زندانیان باشیم.

او برگزاری تجمع‌های اعتراضی و حمایت از زندانیان سیاسی را از دیگری مواردی دانست کە می‌تواند صدای زندانیان باشد و ادامە می‌دهد: قبل از جنبش ژن ژیان آزادی ما کمتر می‌دیدیم کە جنبش‌های مختلف و اصناف در اعتراضات خود شعارها و خواستەهای عمومی داشتە باشند و خیلی بە ندرت پیش می‌آمد کە کارگران بازنشستگان و معلمان شعار همگانی داشتە باشنداما پس از جنبش ژن ژیان آزادی این رویە تغییر کرد و حتی بعد از دستگیری آهو دریایی بازنشستگان عکس او را در دست گرفتند و خواستار آزادی او شدند. 

او در پایان با اشارە بە سکوت کشورهای جهان در قبال آنچە در زندان‌های ایران می‌گذرد می‌گوید: ما باید امیدمان بە خودمان باشد و با اعتراضات خود مردم کشورهای دیگر را با خود همراە سازیم تا از این طریق بر دولت‌ها فشار وارد کنیم.