باران سجادی متولد مشهد-ایران است. پدر و مادرش افغانی هستند.

دوران مهاجرت و فقر و محرومیت اکثر آوارگان در ایران، این دختر را در هفت‌سالگی‌اش به بلوغ زودرس عقلی می‌کشاند. دوران تحصیل ابتدایی و متوسطه شاگرد ممتاز و برجسته به‌شمار می‌رفت. پدر را در یازده‌سالگی برای همیشه از دست می‌دهد و رفتن پدر این دختر یازده‌ساله را بیست سال سیاه‌پوش می‌کند. هنجارشکنی‌اش از همان سنین پایین برایش مشکل خلق می‌کرد، چیزی که بی‌قرارش می‌ساخت. در کنکور سراسری ایران با رتبه‌ی ١١٢ جغرافیا گرایش برنامه‌ریزی شهری وارد دانشگاه فردوسی مشهد می‌شود. اولین شعرهایش را در سنین پایین سروده بوده و ظاهرا خودش نمی‌دانسته این حس چه نام دارد.
 

در دانشگاه در شب‌شعرهای دانشجویی دانشکده ادبیات به فروغ شهرت پیدا کرده بود.
چند بار به‌خاطر برهنه‌سرایی از سوی مسولان مورد بازخاست قرار گرفت. بازخاست به حکم تعلیق از تحصیل منجر شد و او که عصیان‌گر بود، خود انصراف از تحصیل را امضا کرده و به تنهایی عازم کانادا شد.
قلم او برای ده‌سال به کما رفت و بار دیگر قلمش در بهار جوانه زد.

باران سجادی، یکی از شاعران متفاوت است که نه کتاب چاپ کرده و نه با امکانات چاپ و پخش مسلح است. اما وبلاگی در اینترنت و خانه‌ای مجازی در فیسبوک دارد. از شاخص‌های برجسته‌ی این شاعر، این است که حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. من در این نوشته‌ی کوتاه، نگاهی می‌اندازم به برخی از سوژه‌هایی که در اشعار او مطرح شده است.

از او تاکنون یک مجموعه شعر به نام سنگباران از سوی انتشارات تاک در کابل منتشر شده است.