کرماشان - هشتمین فستیوال منطقه‌ای تئاتر معلولین «زاگرس» به میزبانی شهر کرماشان و با شرکت گروه‌ها و هنرمندانی از پنج استان از استان‌های زاگرس یعنی ایلام، سنه، همدان، لرستان و کرماشان از ۱۶ تا ۱۹ آذرماه برگزار شد. در پاسخ به فراخوان از پیش منتشر شدەی این فستیوال، در مجموع ۸۷ متن نمایشی به دبیرخانه این فستیوال ارسال شد که ۴۹ متن بازخوانی و مورد تایید قرار گرفت و در نهایت پس از بازبینی ۱۴ گروه نمایشی مجوز حضور در این فستیوال را پیدا کردند.

 

از این تعداد پنج گروه از استان کرماشان، چهار گروه از استان سنه، سه گروه از استان ایلام، یک گروه از استان همدان و یک گروه نیز از استان لرستان از روز ۱۶ تا ۱۸ آذرماه در سالن انتظار کرمانشاه نمایش‌های خود را اجرا نمودند. در نهایت ۱۹ آذرماه در آیین اختتامیه این فستیوال گروەها و هنرمندان شرکت کننده مورد تقدیر قرار گرفتند. در این فستیوال از همەی هنرمندان شرکت‌کننده تقدیر شد و از رویکرد رقابتی که در اغلب فستیوال‌ها دیده می‌شود اجتناب شد.

 

این فستیوال در زمینەهای تئاتر صحنەای، خیابانی، محیطی، کودک و نوجوان، عروسکی، نمایشنامه نویسی برگزار و همه افراد دارای معلولیت‌های جسمی حرکتی، بینایی، شنوایی، اختلال ذهنی، بیماران روان و سالمندان در آن حضور داشتند. همچنین همزمان با برگزاری این فستیوال، کارگاەها و نشست‌های تخصصی و آموزشی نیز برای شرکت‌کنندگان برگزار شد.

 

یکی از جاذبەهای این فستیوال هنرنمایی زوج جوانی از شهر سنه بود که علیرغم معلولیت هردو تن، چند سالی است زندگی مشترک را آغاز کرده و همزمان حرفه و زندگی هنری خود را نیز دنبال می‌کنند. با این دو هنرمند خوش درخشیده در این فستیوال، گفتگوی کوتاهی داشتەایم.

 

همەی اعضای گروه ما دارای معلولیت هستند

اولین گفتگوی ما با سودابه گلنما بود که وی در خصوص گروه تئاترشان، معلولیت همەی اعضای گروه و موضوع تئاتری که اجرا نمودند، توضیحاتی ارائه داد: «من سودابه گلنما هستم، ۲٨ سال دارم، حدود دو سال است که در هنر تئاتر کار می‌کنم. صفر تا صد اعضای گروه ما دارای معلولیت هستند. ما تقریبا چهار نفر بودیم که در این جشنواره شرکت کردیم که همانطور که گفتم تمام افراد تیم دارای معلولیت بودند. موضوع تئاتر ما داستان زوجی بود که در اوایل زندگی خود تصمیم دارند به آمریکا مهاجرت کنند، اما مجموعەای از مشکلات برایشان پیش می‌آید و هر بار دلشان نمی‌آید و منصرف می‌شوند که بروند.»

 

مشکلات باعث نشده است که ما گوشەگیر شویم

زانیار خیرآبادی نیز همچون همسر هنرمندش مقابل دوربین ما قرار گرفته و به شرایط زندگی معلولین و نگاه جامعه به آنان پرداخت و عنوان کرد: «زانیار خیرآبادی هستم، از سال ۱۳٨۷ کار تئاتر را آغاز کردم. در تئاتر معلولین و سایر تئاترها کار کردەام. ما می‌خواهیم به خودمان، به جامعه و هر کسی که کارهایمان را می‌بیند ثابت کنیم که ما درست است که مشکل قد یا مشکل جسمی داریم، اما این مشکلات باعث نشده است که ما گوشەگیر شویم و در گوشەای ایستاده [و منفعل باشیم]، فعالیت داشتەایم که در جامعه دیده شویم و جامعه هم ما را قبول کند. جامعه باید درک کند که واقعا این شرایط ماست، درست است بعضی چیزها را نداریم اما بعضی چیزها را هم داریم و می‌توانیم در جامعه فعال باشیم و خودمان را نشان دهیم. خواهشی که دارم این است که مردم به ما انرژی بدهند که بتوانیم به فعالیت‌هایمان ادامه بدهیم.»