در افغانستان، به صورت خاص در دو دهه‌ی اخیر، با استفاده از فرصت پیش‌آمده پس از جنگ و ویرانی، هنرمندان دست به خلق آثاری زده‌ و وقایعی از زندگی مردم افغانستان را روایت می‌کنند که یکی از این هنرمندان شمسیه حسنی است.

 

مرکز خبر- شمسیه حسنی  هنرمند گرافیتی افغان که در سال ۱۹٨٨ در ایران به دنیا آمد.

شمسیه حسنی به هنر علاقه‌ی زیادی داشت اما به کلاس‌های هنری دسترسی نداشت، زیرا در ایران برای افغان‌ها شرکت در کلاس‌ها مجاز نبود.

او پس از بازگشت به کابل در سال ۲۰۰۵، مدرک خود را در دانشگاه کابل در رشته‌ی هنر ادامه داد. شمسیه دارای مدرک لیسانس در نقاشی و مدرک کارشناسی ارشد در هنرهای تجسمی از دانشگاه کابل در افغانستان است.

همچنین مدرس هنرهای زیبا و دانشیار طراحی و طراحی آناتومی در دانشگاه کابل است.

او هنر خیابانی را در خیابان‌های کابل رواج داده است و آثار خود را در چندین کشور از جمله هند، ایران، آلمان، ایالات متحده‌ی آمریکا، سوئیس، ویتنام، نروژ، دانمارک، ترکیه، ایتالیا، کانادا، و در نمایندگی‌های دیپلماتیک کابل به نمایش گذاشته است.

شمسیه حسنی هنرهای خود را بر روی دیوارهای شهرش بە تصویر می‌کشد. تصویر زنانی با چشم‌ها و دهان بسته که گیتارهای دست‌شان آرزوهای آنها را نمایان کرده است. تصویر زنانی که در جامعه‌ی مردسالار به دنبال آرزها و اهداف خود در تلاشند.

شمسیه حسنی عمدتاً تصاویر سبک شده و یادبودی از زنانی که برقع پوشیده‌اند را به تصویر می‌کشد، تا نشان دهد، زنان با شکلی جدید و قوی‌تر به جامعه‌ی افغانستان بازگشته‌اند.

شمسیه حسنی در مصاحبه‌ای گفته است: «من معتقدم بسیاری هستند که تمام تراژدی‌هایی را که زنان در افغانستان با آن مواجه هستند فراموش می‌کنند؛ به همین دلیل است که من از نقاشی‌هایم به عنوان وسیله‌ای برای یادآوری مردم استفاده می‌کنم.

شمسیه حسنی می‌خواهد موضوع را در جامعه برجسته کند و با نقاشی‌هایش زنان افغانستان با برقع‌ و چشم‌های بسته را در همه جا منعکس کند.

او سعی می‌کند آنها را بزرگتر از آنچه در واقعیت هستند نشان بدهد، و به شکل‌های مدرن و قویتر آنها را بر روی دیوارها به تصویر می‌کشد.

او همیشه می‌ترسد نقاشی‌هایی را با زحمت بر روی خرابه‌های شهرش می‌کشد پاک کنند و کسی درد و رنج زنان دیارش را نبیند.

شمسیه حسنی به‌عنوان یک زن هنرمند خیابانی اغلب مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرد به خصوص بعد از به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان که زنان از حقوق اندکی هم که داشتند محروم شده‌اند.

شمسیه حسنی در دل معماری‌های جراحت‌دیده و در دل سازه‌های ویران‌شده‌ی جنگ، با نت‌ها بازی می‌کند و می‌نوازد، نوایی از جنس اعتراض، اعتراض به گذشته، به حال، به آینده، به جنگ، به ویرانی که به نظر می‌رسد سرنوشت محتومی برای زنان افغانستان رقم زده است.