میشل فوکو می‌گوید "هرجا قدرت هست مقاومت هم هست" می‌شود این گذاره را اینگونه نیز بسط داد، هرجا قدرتی مردسالارانه هست مقاومتی زنانه هم وجود خواهد داشت.

 

مرکز خبر - به هر میزان فشار و اعمال قدرت طالبان بر محدودتر کردن زنان بیشتر می‌شود به همان میزان انگیزه و خواست زنان برای پس زدن این سیستم بیشتر شده و نارضایتی‌، فعالیت و اعتراض‌ها در اشکال جدید و گاه پنهان بروز پیدا می‌کند.

آواز خواندن زنان فقط نقض یکی از قوانین طالبان نیست، بلکه شکستن و دهن‌کجی به یکی از اصول و عرفی است که گروهای رادیکالی چون طالبان بر اساس آن موجودیت گرفته و قوانینشان در راستای تحمیل و تحکیم این عادت به عنوان ارزش و هنجار اجتماعی بر تمام زنان زیر سلطه‌ی حکومتشان است. یاسمین و نازنین (اسم مستعار) دو خواهر افغان است که از پستوی خانه‌شان در قلب افغانستان و با آوازهایشان به مبارزه دگمیت و جزم‌‌گرایی برخاسته‌اند.

آنها که تنها سلاحشان دوربین گوشی آیفون۷ است تاکنون چهار ترانه ضبط و پخش کرده‌اند و درد و رنج خود و هم‌نسلی‌هایشان را در قالب این ترانه‌ها به همه‌ی دنیا می‌رسانند.

برقع که نمادی از حجاب ایده‌آل و مورد تایید طالبان است حالا برای یاسمین و نازنین پوششی شده برای استتار و همچنین نمادی برای اعتراض، که به صورت سمبلیک در ویدیوی ترانه‌ها از آن استفاده می‌کنند.

در هنگام ورود نیروهای طالبان به شهرشان نازنین در هیبت این مردان چیزی جز خشونت عریان نمی‌دید. آنها با لطافت هنر و دنیای زنانه سخت بیگانه بودند، خصم خالص بودند در برابر مدرنیته شرقی، او دو روز کامل حتی یک دقیقه هم نتوانست بخوابد. یاسمین ۲۶ساله در مصاحبه با رسانه‌ی رخشانه گفت "خواهرم پیشنهاد کرد که از صدایمان به‌عنوان مقاومت استفاده کنیم. صدای ما، صدای زنانی است که نمی‌توانند حرف بزنند و اعتراض کنند."

با اینکه این دو خواهر خوانندگی را مانند یک حرفه و به صورت دائمی انتخاب نکرده بودند و فقط گاهی از طرف دوستان و آشنایان تشویق می‌شدند که در برنامه‌ی "ستاره‌ی افغان" از تلویزیون "طلوع" پخش می‌شد شرکت کنند.

براساس گزارش کمیته‌ی مصونیت خبرنگاران افغانستان (AJSC)، پیش از این، طالبان نشر موسیقی و نمایش چهره و صدای زنان را در رادیو و تلویزیون این کشور ممنوع کرده است و احتمالا حالا دیگر برنامه‌ی ستاره‌ی افغان هم بدلیل مغایرت با اسلام ممنوع شده باشد.

طالبان در کارنامه‌ی کاری پنج‌ساله‌ی قبلی خود زنان را از کار، تحصیل، موسیقی، رقص و هنر منع کرده بود و یاسمین، نازنین و مردم افغانستان تقریبا می‌دانستند با چه چیزی روبرو هستند.

یاسمین گفت: ما رویاهای بزرگ‌تری داشتیم که دنبال کنیم، اما از زمانی که طالبان آمدند، آوازخواندن تنها سلاح ما بود که می‌توانست خشم ما را از بین ببرد. ما می‌خواهیم طالبان این واقعیت را بدانند که نمی‌توانند ما را متوقف کنند. ما با صدای خود می‌جنگیم و وقتی کسی به جنگ می‌رود نیازی به اجازه ندارد. هیچ یک از اقوام ما نمی‌دانند که ما آواز می‌خوانیم. این مبارزه‌ی پنهانی ماست.

او همچنین امیدوار است که همه‌ی زنان و دختران افغانستان به آنها بپیوندند و یک صدا به این گروهی که حقوق بشر را و آزادیهای مدنی زنان را باور ندارد نه بگویند و امیدوار است این اقدام آنها قدمی باشد تا زنان دیگر را تشویق کند و به آنان الهام ببخشد تا در مقابل بی‌عدالتی بایستند و صدایشان را بلند کنند.

نازنین ۲۵ ساله، به رسانه‌ی رخشانه گفت: من برای محافظت از هویتم برقع می‌پوشم و برای این که بگویم زنان افغانستان در ۲۰ سال گذشته تغییر کرده‌اند، می‌توانند از زیر برقع نیز نه بگویند. ما برقع می‌پوشیم تا نشان دهیم که حتی اگر طالبان و مردان هم‌فکرشان زنان را مجبور به پوشیدن برقع کنند، هرگز نمی‌توانند ذهنیت و افکار ما را تغییر دهند یا صدای همه‌ی زنان را ساکت کنند.

نازنین هم از دوران حکومت اول طالبان خاطراتی در ذهن دارد، دورانی که با جنگ و گلوله و ترس از انفجارها و حملات انتحاری گذشت، و می‌گوید حالا طالبان بازگشته تا جوانی ما را تباه کند و ما را مجبور کند طبق میل و اراده‌ی آنها زندگی کنیم اما ما مقاومت خواهیم کرد و هرگز تسلیم آنها نخواهیم شد.

یاسمین و نازنین می‌گویند که از مادرشان الهام گرفته‌اند و شجاعت را از او به ارث برده‌اند که در دهه‌ی ۷۰ و دوران قبلی طالبان یک مکتب مخفیانه‌ی دختران را اراده می‌کرد، یاسمین می‌گوید مادرم به تنهایی با جهل می‌جنگید.