رفیف اسلیم

غزه- آتلیه غزه با مشارکت تعدادی از هنرمندان تجسمی زن با هدف یافتن خانه‌ای به دور از سلطه مردی که دستاوردهایی را به خود نسبت می‌دهد و همچنین ایجاد مکانی که زنان جوان را پناە دادە و به آنها کمک کند تا توانایی‌های خود را توسعه دهند ایجاد شد تا در درجه اول مسائل زنان که در مورد آنها صحبت نمی‌شود را بیان کنند زیرا هنر ابزاری برای تغییر در جامعه است.

دالیا عبدالرحمن، هماهنگ‌کننده و آغازگر ایده آتلیه غزه، توضیح داد: موضوع از زمانی آغاز شد که او متوجه شد در نوار غزه مکان خاصی برای هنرمندان تجسمی زن وجود ندارد. بنابراین تصمیم گرفت با ارائه این ایده به تعدادی از مؤسسات که هیچ حمایتی جز از طرف انجمن مسیحی زنان جوان در غزه نداشتند، آن مکان را پیدا کند، به او یک استودیو داده شد که نیاز به بازسازی داشت تا بتواند از آن بە عنوان دفتر مرکزی برای رساندن پیامش کمک کند.

دالیا عبدالرحمن می‌خواست جایگاه ویژه‌ای برای زنان وجود داشته باشد تا بتوانند با ایده‌هایی که بیانگر واقعیت زنان و رنج آنها باشد، به جامعه بروند بدون اینکه کسی آن رنج را زیبا کند یا شخصیتی مردانه بر آن بچسباند، بنابراین او با همراهی ٧ هنرمند زن با هزینه شخصی شروع به بازسازی استودیو کرد و برای دعوت از زنان جوان و بهرەمندی و  انتقال تجربیات مختلف تلاش کردند.

او گفت: تعدادی از زنان جوان که اخیراً از دانشکده هنر فارغ‌التحصیل شده بودند، به این استودیو پیوستند و یک سال تمام را صرف انتقال تجربیات و توسعه ایده‌ها کردند تا بە خوبی آنها  را در ابتدا روی کاغذ و بعد لوحە و مجموعه‌ای از تغییرات مورد توافق بیان کنند، بسیاری از آنها بعداً در مسابقات بین‌المللی جوایزی را دریافت کردند.

او ابراز خوشحالی کرد که اینها شاگردان و دوستانش هستند که با شرکت در فعالیت‌ها و نمایشگاه‌ها از هیچ تلاشی برای ادغام آنها در ورود به دنیای هنر دریغ نمی‌کند.

به گفته دالیا عبدالرحمن، تعدادی از زنان عاشق هنر از این آتلیه بازدید کردند، بنابراین او نیز به نوبه خود تصمیم گرفت هنر را با روان درمانی از طریق دورەهای مجسمه‌سازی، سرامیک و طراحی ترکیب کند تا این آموزش‌ها رواج پیدا کند. او به دنبال همزمانی این فعالیت‌ها با مناسبت‌های ویژه برای زنان مانند روز جهانی زن بود. او همچنین به دنبال نقاشی دیواری با مشارکت این زنان و فرزندانشان بود تا آنها نیز در موفقیت و شادی او سهیم باشند.

وی افزود: با گذشت زمان، علاقه زنان به این جلسات افزایش یافت، اما به دلیل کمبود بودجه و ناتوانی در تامین هزینه مواد اولیه گران قیمت، نتوانستند پیش بروند. وی خاطرنشان کرد که درخواست پول از زنانی که از خشونت و فشارهای اجتماعی رنج می‌برند برای او دشوار است، بنابراین ترجیح داد تا زمانی که سرمایه‌داری را پیدا کند که به ایده او ایمان داشته باشد، به تأمین مالی این فعالیت‌ها ادامه دهد.

او توضیح داد: این آتلیه در نمایشگاه‌های مختلفی از جمله خارج از دایره ١ و ٢ در مورد زنان و میراث و نمایشگاه "ذات" که به بیان مسائل زنان و حقوق پایمال شدە آنها در غیاب قوانین تنظیم‌کننده که بار چالش‌ها را کاهش می‌دهد، برای اثبات خود شرکت کرده است  که طی آن برخی از نقاشی‌ها به بهانه اینکه بدن را برجسته می‌کنند، با نادیده گرفتن ایده‌ای که قرار است مطرح شود، ممنوع شد و اشاره کرد که « أصوات من المحيط» بر تأثیر زنان بر جامعه و آماده شدن برای نمایشگاه جدید نظارت داشتە است.

 

 

فداء الحسنات هنرمند به نوبه خود توضیح داد: به آتلیه غزه پیوسته است زیرا از طریق آن فضایی برای ابراز احساسات خود به عنوان یک زن فلسطینی که شخصیتش در نتیجه جنگ‌های مداوم با جامعه و تمایل به سلب حق زندگی عادی از او شکل گرفت، در نقاشی‌های مختلف پیدا کرده است. او اضافه کرد کە در انتشار نقاشی‌هایش به دلیل اینکە برخی از منتقدان آنها را نامناسب توصیف می‌کردند، با مشکلاتی مواجه شد، بنابراین او آن‌ها را در سایت‌های شبکه‌های اجتماعی منتشر کرد و از حمایت زیادی برخوردار شد، به طوری که این نقاشی در خارج از فلسطین فروخته شد.

او با اشاره به اینکه یکی از مزایای جمع‌آوری آنها در یک مکان طی ٨ جلسه در ماه، ایده‌پردازی، طراحی طرح‌ها و بحث‌های فراوان در مورد مواد اولیه و تکنیک‌های مناسب برای کاربرد است، توضیح داد: فضای ارائه شده توسط آتلیه همان چیزی بود که به او کمک کرد تا در هنگام اعمال ایده‌ها در نقاشی رشد کند، همه هنرمندان از یکدیگر حمایت کردە و توصیه می‌کنند تا اثر به بهترین شکل ممکن ظاهر شود.

او خاطرنشان کرد: زنان جوان می‌خواهند با کار خود، خود را بیان کنند و عقاید خود را محدود به یک نقطه معین نکنند و از محدودیت‌های جامعه که خلاقیت زنان را محدود و تحقیر می‌کند یا تحت انواع خشونت قرار می‌دهد و یا محروم کردن آنها از هدفی که فقط به خاطر دختر بودن آرزوی دستیابی به آن را دارند و حق خروج از دایره‌ای را ندارند کە برای او ترسیم شده بود، رها یابند.

 

 

لمیس الشریف نیز با ابراز خوشحالی از این ایدە کە بعد از چندین سال، دوستان دانشگاه جایی برای گردهم آوردن دوباره پیدا کنند، به دور از مردانگی و تمایل مرد به نسبت دادن دستاوردها به خود، بدون در نظر گرفتن اینکه زنان خلاق هستند و می‌توانند در مورد آنها صحبت کنند گفت: موضوعات مختلف از طریق نقاشی‌هایی که چشم‌ها را به خود جذب می‌کنند و با محدود کردن تداخل آن و دادن فرصت به جامعه پیام می‌دهد تا آثارشان بە نمایش بگذارند.

وی با تأکید بر اینکه وجود مکانی که هنرمندان زن را گرد هم می‌آورد تا ایده‌های خود را توسعه دهند و سعی در یافتن روش‌های مختلف برای یادگیری مهارت‌های مختلف داشته باشند مهم است، خاطرنشان کرد: یکی از برجسته‌ترین مشکلاتی که با آن روبرو هستند جامعه‌ای است که آنها را مجبور به تسلیم‌شدن در برابر محدودیت‌ها می‌كند، با توجە به اینکه زنان و شهر عامل مشترکی در مواجهه با فشار هستند، بنابراین آنها را از طریق نقاشی‌ کاکتوس‌ها و ساختمان‌های اطراف آنها بیان می‌کند.

وی با اشاره به اینکه همواره عناصر موسیقی را در نقاشی‌های خود گنجانده است تا به هنر خود نشاط بخشد، تأکید کرد: ادغام هنرمندان زن جوان با نسل آینده از طریق سازوکارهای آموزش و یادگیری از آنها بسیار مهم است. این شکاف را پر کنیم زیرا این نسل‌ها هستند که بعداً مسائل زنان را از طریق هنر بیان می‌کنند و از آنها حمایت می‌کنند تا در مراکز مختلف قدرت نمایان شوند.