«زاگروسانه»؛ کارزار محیطزیستی برای حفاظت از زمین و هویت
کارزار «زاگروسانه» با هدف کاشت دوبارهی جنگلها در کوههای کوردستان و حفاظت از آنها در برابر تخریب و تعرض شکل گرفته است. این کارزار به تدریج به یک فرهنگ جمعی تبدیل شده تا زمین و هویت مردم را حفظ کند و آیندهای سبزتر و سالمتر برای نسلهای آینده بسازد.
هلین احمد
سلیمانی - در ماههای اکتبر و نوامبر ۲۰۱۸، پس از اینکه چند نفر از فعالان محیطزیست در کوههای زاگروس جان خود را از دست دادند و تجاوزهای بیشتری نسبت به طبیعت رخ داد، ابتکار جمعی برای ایجاد حس مسئولیت نسبت به زمین و محیطزیست شکل گرفت. از همین ابتکار بود که کارزار «زاگروسانه» شکل گرفت.
در طول هفت سال فعالیت، این کارزار گستردهتر شد و بیش از ۱۲۰ سازمان در شرق کوردستان و ایران را دربر گرفت. بعدها به باکور کوردستان هم رسید و با مشارکت فعالان محیطزیست و گروههای مردمی، جنگلکاری در کوهها انجام شد. در ۵ ژانویهی سال گذشته، کارزار وارد اقلیم کوردستان شد و در شهرهایی مثل سلیمانی، هولیر، قلادزه و پنجوین، سازمانهای زیادی در آن شرکت کردند.
امروز که کارزار وارد هفتهی سوم خود شده، مردم با شور و اشتیاق زیادی در کاشت درخت در کوهها شرکت میکنند و تلاش میکنند زمین را از تجاوزگران حفظ کنند. این کار تبدیل به نمادی از مقاومت و امید به آیندهای سبز و امن شده است.
گُوار عثمان ابوبکر، پزشک متخصص خون در بیمارستان هیوا که در این کارزار حضور دارد، میگوید هدف این ابتکار بازسازی جنگلهای کوردستان و حفاظت از آنهاست. او میگوید: «کوردها بدون کوهها نمیتوانند زندگی کنند، اما کوهها میتوانند بدون ما بمانند؛ بنابراین کاشت درخت یک مسئولیت اساسی برای هر شهروند است.» او اضافه میکند که بهعنوان پزشک، به این کارزار پیوسته تا سلامت جامعه را نیز ارتقا دهد.
او توضیح میدهد که امسال تمرکز کارزار بر ترویج فرهنگ درختکاری از طریق گروههای داوطلب و ایجاد ارتباط بین مناطق مختلف است. فعالیتها در کوههای روژهلات، باکور و باشور کوردستان ادامه دارد تا همهی مناطق کوردستان سبزتر شوند.
او میگوید تبدیل این کارزار به یک سنت فرهنگی بسیار مهم است، بهگونهای که هر ساله، مانند جشنهای کوردی، مردم و خانوادهها در کوههای کوردستان درخت بکارند تا در برابر تخریبگرها بایستند و به محیطی سالمتر و آیندهای روشنتر برسند.
او همچنین گفت که مردم با شوق بسیار از کارزار استقبال میکنند و اقشار مختلف جامعه در آن شرکت دارند. زنان نقش مهمی در بازسازی جنگلها ایفا میکنند و ساکنان مناطق میزبان با تهیهی غذا و نوشیدنی از داوطلبان حمایت میکنند و سپس خود نیز به کاشت درخت میپردازند.
شرکتکنندگان درختها را با عشق به زمین و محیطزیست میکارند و اعضای کارزار بعداً به آن مناطق بازمیگردند تا از رشد و سبزی درختان مطمئن شوند. با این روحیهی جمعی، کارزار تبدیل به یک مقاومت زیستمحیطی و فرهنگی شده که پیوند عمیق مردم با سرزمینشان را نشان میدهد و آرزوی آنها برای آیندهای سبزتر را منعکس میکند.
او همچنین گفت که محیطزیست کوردستان سالهاست با تهدیدهای جدی بهویژه تلاش با هدف نابودی زمین و هویت کوردها روبهرو است. او افزود: «کشورهای اشغالگر بهطور مستقیم کوهها و درختان کوردستان را هدف قرار میدهند؛ درختان قطع میشوند، به وسایل خانگی تبدیل میشوند یا فروخته میشوند، و گاهی هم بهطور کامل سوزانده میشوند، مثل اتفاقی که برای درختان زیتون در مناطق روژاوا در سوریه افتاد.»
او تأکید کرد که کارزار «زاگروسانه» برای بازسازی طبیعت کوردستان و حفاظت از آن در برابر این سیاستهای ویرانگر شکل گرفته است و میخواهد سد محکمی در برابر دشمنان باشد. به گفتهی او، تجاوزات ترکیه به محیطزیست منطقه باعث تغییرات خطرناک اقلیمی شده و این کارزار برای احیای کوههای زاگروس که قلب کوردستان هستند، ضروری است. هدف این کارزار فقط کاشت درخت نیست، بلکه حفاظت از زمینهای مرزی و حفظ آنها در برابر تهدیدهاست تا کوردستان همیشه سبز و پرتوان بماند.
او بر مسئولیت فردی و جمعی در حفاظت از محیطزیست تأکید کرد و از همه دعوت کرد که فعالانه در حفظ طبیعت وطنشان مشارکت کنند، چون فواید آن نهتنها برای زمین، بلکه برای سلامت انسان و جامعه نیز است. او گفت: «بهعنوان یک پزشک همیشه بعد از بهبودی به بیمارانم توصیه میکنم به طبیعت بروند و با آن ارتباط برقرار کنند تا سلامت جسم و روحشان بهتر شود.» او امیدوار است مشارکت مردم بیشتر شود و خانوادهها از کودکی فرهنگ مراقبت از طبیعت را به فرزندانشان بیاموزند تا آنها نیز مسئولیت حفاظت از زمینشان را بر دوش بگیرند. او در پایان گفت: «با کاشت درخت امروز، فردایی سبزتر و سالمتر میسازیم و زندگی را برای نسلهای آینده در کوردستان تضمین میکنیم.»