رفیف اسلیم

غزه – امروزه، زنان سودان در میانه‌ی نزاعی خونین، شرایط سخت معیشتی و انسانی‌ای را تجربه می‌کنند که ساده‌ترین حق آنان برای زندگی را از آنها گرفته است. زنان غزه نیز تجربه‌ای مشابه را پشت سر گذاشته‌اند و جنگی که بیش از دو سال به طول انجامید را پشت سر گذاشتند. از همین‌رو، با امید پایان یافتن این درگیری خونین و بازگشت زندگی امن برای زنان سودانی، همبستگی کامل خود را با آنان اعلام می‌کنند.

 

زنان نیرومند و مستقل

عطاف القصاص، از ساکنان غزه، با اشاره به اینکه تعداد زیادی از ویدئوهای منتشرشده زنان سودانی را در شبکه‌های اجتماعی دیده و همچنان می‌بیند، گفت: زنان سودانی از انسان‌هایی قوی، مستقل و برخوردار از زندگی‌ای آرام، به زنانی محروم و ستمدیده تبدیل شده‌اند؛ زنانی که هر روز در نتیجه‌ی جنایت‌های ارتکاب‌یافته علیه آنان انواع دردهای جسمی و روانی را تحمل می‌کنند، تا جایی که دیگر نمی‌توانند غذا بخورند، آب بنوشند یا حتی بخوابند، اگر اصلاً چنین چیزی ممکن باشد.

وی توضیح می‌دهد که زنان سودانی، خواهران آنان هستند و به همین دلیل از رنج‌شان دلشکسته و اندوهگین می‌شود؛ چرا که خود نیز در غزه‌ی آسیب‌دیده، محاصره، گرسنگی، بی‌سرپناهی و فقدان امکانات اولیه‌ی زندگی را تجربه کرده است. وی در ادامه افزود: برای زنی که به سبک خاصی از زندگی آرام و مرفه عادت داشته، ایستادگی در برابر جنگ بسیار دشوار است، زیرا جنگ او را وادار به نوعی زندگی سخت و آزاردهنده می‌کند که بر همه‌ی جنبه‌های جسمی و روحی تأثیر می‌گذارد.

عطاف القصاص، با تأکید بر اینکه زنان، فارغ از ملیت، رنگ پوست، دین یا نژادشان، حق کامل برای داشتن زندگی شایسته که تمامی نیازهای آنها از جمله خوراک، نوشیدنی و سرپناه را تامین کند، را دارند، با شگفتی و انتقاد می‌پرسد چرا این‌همه ظلم علیه زنان روا داشته می‌شود و نهادهای بین‌المللی که همواره از حفظ حقوق و آزادی‌های زنان سخن می‌گویند، سکوت کرده‌اند؟ نهادهایی که باید با فراهم‌کردن حمایت و انتقال زنان از مناطق درگیری به مناطق امن‌تر؛ حتی اگر در همان کشور باشد و نه لزوماً خارج از آن، از آنها محافظت کنند.

عطاف القصاص با ابراز امیدواری از اینکه نهادهای حقوقی هرچه سریع‌تر و جدی‌تر برای نجات زنان سودان وارد عمل شوند و خدمات ضروری را که آنان را زنده نگه می‌دارد در اختیارشان قرار دهند؛ خدماتی که بتواند در نبود خانه، فرزند، و شاید کار و بسیاری از عزیزان، پشتیبانشان باشد، سخنان خود را با یک پیام خطاب به زنان سودان به اتمام می‌رساند: صبور باشید، زیرا شما زنانی نیرومند هستید و تاریخ گواه مبارزات شما زنان سودانی است که از گذشته‌های دور پشت سر گذاشته‌اید.

 

 

رنج زنان یکی است

نایفه احمد با ابراز درد و اندوه فراوان از دیدن ویدئوهایی که در آنها زنان سودانی از نیروهای پشتیبانی سریع التماس می‌کنند که آن‌ها را نکشند و خونشان را بی‌گناه نریزند، اما این نیروها با خونسردی کامل آنها را به قتل می‌رسانند، گفت: در صحنه‌ای، زنی با طناب بسته شده و مجبور است ارابه‌ای را که چهار مرد در آن نشسته‌اند بکشد. همچنین تصاویر بسیاری وجود دارد که مجال ذکر همه‌ی آنها نیست. این تصاویر و ویدئوها روان هر انسانی را به درد می‌آورد.

وی با آرزوی اینکه این ظلم و بی‌عدالتی علیه زنان سودانی، روزی پایان یابد و آنان به رفتاری درخور زنانی دست یابند که همواره بازوی نیرومند پیشرفت جامعه بوده‌اند، گفت: رنجِ زن سودانی و زن غزه‌ای یکی است؛ زیرا تنها زنی است که طعمِ گریه‌ی کودک خود را تا نیمه‌های شب چشیده، در حالی که لقمه‌ای برای سیر کردن گرسنگی او پیدا نمی‌کند، چه برسد به گرسنگی خودش که شاید چندین روز ادامه یابد. او همان زنی است که درد آوارگی را هر بار که گروه‌های قاتل و شبه‌نظامیان به سمتش پیشروی می‌کنند تجربه کرده است؛ گاه در حالی می‌گریزد که وسایلش را بر دوش دارد و از ترس جنایت‌هایی که هر روز می‌بیند و درباره‌شان می‌شنود، پابرهنه می‌دود.

نايفه احمد تأکید می‌کند که زنان سودانی و زنان سراسر جهان از آنچه بر زنان غزه گذشت رنج کشیدند و با آنان همدردی کردند، و اگر می‌توانستند کاری بیش از این انجام دهند، دریغ نمی‌کردند. از این رو، او بر این باور است که این همبستگی معنوی کمترین کاری است که زنانِ این شهرِ مصیبت‌زده می‌توانند ارائه دهند، به این امید که خواهرانش در سودان خود را با امید و نیرویی که برای عبور از این روزهای سخت نیاز دارند، مسلح کنند.

 

 

نبودِ پوشش رسانه‌ای

سكینه صلاح با اشاره به اینکه لحظه‌ای از دعا کردن برای زنان سودانی دست نمی‌کشد و از خدا می‌خواهد که آتش جنگ و ویرانی را هرچه زودتر از آنان دور کند؛ گفت: امروز رنج زن سودانی از رنج خواهرش در غزه بیشتر است، به‌ویژه به دلیل نبودِ پوشش رسانه‌ای درباره‌ی جنایت‌های ارتکاب‌یافته؛ جنایت‌هایی که در مقابل، در غزه با پوشش گسترده رسانه‌ها همراه بود و همین امر یکی از دلایل اصلی همبستگی جهانی با زنان غزه شد.

وی می‌گوید که زنان با یکدیگر همدردی می‌کنند، درد مشترکی دارند و دشواری عظیم ماندن در سرزمینی که با کشتار و محرومیت ویران شده است را درک می‌کنند. چنین رنجی غیرقابل تحمل است و در برهه‌ای، یک زن خود را غرق در اندوه و ناتوانی در مقابله با این بار خواهد یافت. او به عنوان یک زن در غزه، امیدوار است که بی‌عدالتی علیه خواهران سودانی‌اش پایان یابد و این مصیبت به زودی با آتش‌بس در سودان به پایان برسد.