زغال سنگ، دلیلی برای کشتار مردم بلخاب
زینب محمدی از اهالی بلخاب می‌گوید: «هیچ نهاد امدادرسان بدون اجازه‌ی طالبان به مناطق بیجاشدگان رفته نمی‌تواند. باید از مقامات طالبان در بامیان اجازه گرفته شود که به سادگی حاضر نمی‌شوند اجازه بدهند.»
بهاران لهیب
کابل - بلخاب یکی از بزرگترین ولسوالی‌های ولایت سرپل افغانستان می‌باشد که نسبتا در مرکز کشور واقع شده است. در این ولسوالی ۹۴ مکتب دخترانه و پسرانه موجود بوده و مردم بیشتر وابسته به کشاورزی بخصوص کشت گندم‌اند. افزون بر این، ولسوالی نامبرده بزرگترین معدن مس و ذغال سنگ را در خود جا داده است. هنگ، گیاه دارویی است که به گونه خودرو در کوه‌های این منطقه می‌روید و در بازارهای خارج به بهای گران به فروش می‌رسد.
اما طبق معمول، منفعت اصلی این سرمایه‌های زیرزمینی به جیب حاکمان و زورمندان می‌رود. سید سعادت منصور نادری، وزیر شهرسازی و مسکن حکومت اشرف غنی شرکت خصوصی خویش جهت استخراج، معادن را تاسیس کرده بود و در شراکت شرکت محلی دیگر کار استخراج و انتقال زغال سنگ در این ولسوالی را به پیش می‌برد. شایان یادآوری‌ست که فرد مذکور پسر سید منصور نادری، رهبر خودخوانده اسماعیلیان در افغانستان می‌باشد که با استفاده از نفوذ مذهبی خود متحد هر رژیم دیکتاتور و فاسد در افغانستان بوده است و مردم اغلب اسماعیلیه مذهبان افغانستان را همچون برده‌های خود به نام دین و مذهب استثمار می‌کند و خواهرش، فرخنده زهرا نادری با استفاده از نفوذ پدرش به پارلمان راه یافته بود.
حال که حاکمان و زورمندان به طالبان جا خالی کرده‌اند، باید منفعت هم به جیب حاکمان جدید برود و از اینروست که در بلخاب بر سر تسلط معدن زغال سنگ میان طالبان جنگ در گرفته است، به‌ویژه که در وضعیت کنونی دولت پاکستان به وارد کردن زغال سنگ جهت تامین برق اشد ضرورت پیدا کرده است.
مهدی یکی از اوباشان مربوط به محمد محقق، یکی از رهبران تندرو شیعه، در ولسوالی بلخاب بود که به جرم آدم‌ربایی زندان شده بود و در داخل زندان به طالبان پیوست و پس از رهایی به مولوی مهدی مجاهد مسما گردید و فرمانده‌ی هزاره و شیعه طالبان به شمار می‌رفت. با حاکمیت طالبان بر افغانستان، نامبرده رئیس استخبارات طالبان در ولایت بامیان مقرر شد و پس از چندی از سمت‌اش برکنار گردید. مهدی با این ادعا که در حکومت طالبان علیه اقلیت‌ها تبعیض وجود دارد به زادگاه‌اش برگشت و سمت جدید طالبان را نپذیرفت.
چندین گروه گفت‌وگو‌کننده و میانجی نزد مهدی رفتند و همه بی‌نتیجه مانده و سرانجام در اول سرطان (تیر) ۱۴۰۱، جنگ میان طالبان حکومتی و مهدی آغاز شد که قربانیان مردم بی‌گناه این منطقه اند.
به گزارش رسانه‌های مختلف، ۱۴ غیرنظامی در این جنگ توسط طالبان کشته شده‌اند و به صدها خانواده از طریق کوه‌ها دشوار گذر به ولایت بامیان پناه آورده‌‌اند که از در منطقه پیتاب و هزار‌چشمه ولسوالی یکاولنگ این ولایت مستقر شده‌اند که ۸ تا ۱۰ ساعت راه پیاده‌روی از نزدیکترین جاده دارد.
«وضعیت بیجاشدگان در بلخاب خوب نبوده، تعداد کمی خیمه و غذا برای خوردن دارند»
زینب محمدی (نام مستعار)، یکی از فعالان امور مهاجرین در مصاحبه با «خبرگزاری زن» می‌گوید: «هیچ نهاد امدادرسان بدون اجازه‌ی طالبان به مناطق بیجاشدگان رفته نمی‌تواند. باید از مقامات طالبان در بامیان اجازه گرفته شود که به سادگی حاضر نمی‌شوند اجازه بدهند. اگر اجازه هم دادند که به منطقه حضور پیدا کنید تمام وقت تحت کنترل شان می‌باشید. که چه حرف‌های بین دوطرف رد و بدل می‌شود و همچنان طالبان تلاش می‌نمایند که از عکاسی و فیلمبرداری جلوگیری کنند. بیشتر هدف طالبان این است که بیجاشدگان در مورد جنایاتی که در مقابل شان اتفاق افتاده آزادانه صحبت نکنند.»
وی می‌افزاید: «در کنار این که طالبان کنترل عام و تام دارند، انتقال مواد غذایی و هر مواد دیگر مشکل است، چون برای رسیدن به نزد بیجاشدگان باید حداقل ۸ الی ۱۰ ساعت در کوه‌ها پای پیاده رفته شود که دو پوسته‌ی طالبان در جر خشک و قبر افغان در مسیر راه موجود است، سوالات و چک مواد و حتا گرفتن مواد از طرف شان صورت می‌گیرد.»
زینب در ادامه‌ی سخنان خود از وضعیت بیجاشدگان در منطقه می‌گوید: «وضعیت بیجاشدگان در خود منطقه هم خوب نیست، تعداد کمی خیمه و غذا برای خوردن دارند. آب آشامیدنی حداقل نیم الی یک ساعت از محل شان فاصله دارد از طرف شب، هوا سرد ولی روزها بسیار گرم و سوزان است. گاه هم قابل تحمل نیست. به همین خاطر اکثریت کودکان و پیران بیمار اند و نیاز به تداوی عاجل دارند.»
«از هر ده زن یکی به گروه‌های طالبان باید تعلق گیرد»
«خبرگزاری زن» درمورد درستی یا عدم درستی گزارش پخش‌شده‌ی رسانه‌ها پیرامون فرمان طالبان در منطقه که از هر ده زن یکی به آنان تعلق می‌گیرد، پرسید. وی سکوت طولانی نموده بعد با درد جواب داد: «آیا ممکن نیست گروه‌های افراطی همچون خواهشات داشته باشند؟ واضح است که دارند به دو دلیل یکی برای دامن زدن مسایل ملیتی، دوم افکار ضد زن شان، باعث می‌شود چنین جنایتی را انجام دهند. ولی بیجاشدگان بلخاب بنابر کنترل طالبان در ساحه، هیچ‌گاه در این مورد سخنی نمی‌زنند که حقیقت بودن این مسئله برای ما روشن شود.»