تبعیض جنسی و دستمزد کم، زنان کارگر را با مشکلات مضاعف روبرو می‌سازد
پروین آزاد با اشاره به تداوم ذهنیت اقتدارگرای دولت‌های دیکتاتور بر قشر کارگر افزود: «بعد از ۱۳۶ سال هنوز در سرتاسر جهان کارگران در اقشار مختلف با نقض حقوق و بی‌عدالتی‌های چشمگیری روبرو هستند.»
سمیرا صلواتی
مرکز خبر – اولین روزی که تمام کارگران برای کسب حقوق برابر و ساعت کار کمتر دست به اعتصاب سراسری زدند، ۱۳۶ سال می‌گذرد. دولت‌های دیکتاتور و سرکوبگر همیشه در راستای تداوم اقتدار خود به نیروهای کاری کارگران نیازمند بوده و نیروی کار آنها را مورد استثمار قرار می‌دهند. زحمت و رنج زیاد، اما در مقابل دستمزد ناچیز، عدم امنیت کاری، نبود بیمه و حقوق کافی در زمان بازنشستگی دغدغه‌ی تمام کارگران از اقشار مختلف می‌باشد. حال این کارگر اگر زن باشد، با مشکلات و مصائب مضاعف روبرو می‌شود. هم کار در خانه و هم بیرون از خانه و با حقوق کم، دو برابر رنج و سختی را متحمل می‌شوند. همزمان روبرو شدن با تبعیض جنسیتی و پایمال کردن حقوق اولیه‌ی زنان کارگر نیز از دیگر مشکلاتی‌ست که باعث بحران و فشار بر این قشر از جامعه شده است.
پروین آزاد، فعال حقوق کودکان و زنان، به مناسبت روز جهانی کارگر، به مسائل و مشکلات جنبش کارگری در ایران و همچنین اعتراضات و تجمعات معلمان، بازنشستگان، اصناف کارگری و دیگر اقشار زحمت‌کش جامعه پرداخت و نظرات خویش را با خبرگزاری زن در میان گذاشت.
«اساسی‌ترین مطالبات کارگران و دیگر جنبش‌ها، دستمزد کافی، زندگی بهتر و نبود فقر اقتصادی و طبقاتی است»
وی در ادامه‌ی سخنانش می‌گوید: «جنبش کارگری جنبش خیلی وسیعی بوده و ما هر روز شاهد اعتراضات و اعتصابات گسترده‌ی کارگران هستیم. اعتراضات کارگران را می‌توان به بقیه‌ی پیوندهای اعتراضی معلمان، بازنشستگان، مادران دادخواه، پرستاران و کشاورزان معترض پیوند داد و نمی‌توان آنها را از هم تفکیک کرد. همبستگی‌ای که مابین کارگران و دیگر اقشار همچون معلمین و بازنشستگان وجود دارد، برای این است که دارای یک درد مشترک هستند، این همبستگی و حمایت آنها از همدیگر البته قابل ستایش است. همه‌ی مردم دارای یک خواسته‌ی مشترک هستند و حکومت اسلامی را به هیچ وجه قبول ندارند. زیرا این حکومت باعث بیکاری، فقر، رکورد اقتصادی، تبعیض، بازتولید کودک کار، فحشا، ضد کارگری و ... شده است. اصلی‌ترین مطالبات کارگران و دیگر جنبش‌ها که هر روز در حال گسترش است، دستمزد کافی، زندگی بهتر، نبود فقر و فاصله‌ی طبقاتی می‌باشد. همگی نیک می‌دانند باعث و بانی فقر و تورم در سیستم فاسد اقتصادی، حکومت جمهوری اسلامی می‌باشد که ۴۲ ساله خون مردم را در شیشه کرده است.»
پروین آزاد همچنان افزود که، تمام این نابرابری تاثیراتش را بر خانواده و جامعه می‌گذارد. هم در جامعه‌ی سرمایه‌داری و هم دیگر جوامع مانند ایران زنان از تبعیض‌های گوناگون رنج می‌برند، که یکی از این تبعیض‌ها تفاوت میزان کار که شامل زنان کارگر هم می‌شود. زنان هم در بیرون از خانه و هم در منزل نقش دارند. وی در ادامه گفت: «یکی از سیاست‌های جمهوری اسلامی این است که با قوانین ارتجاعی و سنتی همیشه جایگاه زن را به منزل و خانه‌داری و فرزند‌پروری محدود و اختصاص دهد. طبیعتا وقتی دستمزد مابین زنان و مردان کارگر نابرابر باشد، تاثیرش این است که اقتصاد خانواده بیشتر در معرض نابسامانی قرار می‌گیرد. زنان کارگر داریم که سرپرست و نان‌آور خانواده هستند، دستمزد کمتر در این صورت باعث می‌شود که کودکان از تغذیه و بهداشت کمتری برخوردار باشند و علاوه بر آن، کودکان به دلیل فقر اقتصادی نمی‌توانند به تحصیل بپردازند، وارد عرصه‌ی کار شده و کودک کار بازتولید می‌شود. این یکی از تاثیرات تبعیض‌آمیز بر روی خانواده است.»
«خیلی از زنان کارگر از طرف صاحبان کار مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرند»
وی با اشاره به مشکلات زنان کارگر خاطر نشان کرد: «بیشتر کارفرماها زنانی که بچه دارند را به کار نمی‌گیرند و حتی مهد کودک در اختیار آنها قرار نمی‌دهند، در این صورت زنان نمی‌توانند وارد بازار کار شوند. یا زنانی که از رده‌ی قوانین وزارت کارو بیمه خارج هستند، کارگاه‌هایی که زیر ده نفر هستند شامل حق کار و حق بیمه‌ی بازنشستگی نمی‌شوند و این زنان در دوران بازنشستگی بدون حقوق هستند.
هستند زنانی که روزی ۱۲ ساعت به کار قالی‌بافی مشغول هستند و حتی از نظر سلامتی بسیار آسیب می‌بینند. شرکت‌هایی هستند که این زنان را استخدام می‌کنند، خانواده‌های نیازمند که به خدمات نظافتی می‌پردازند و برخی از این صاحبان کار حتی از آنها درخواست ارتباط جنسی می‌کنند و اگر تمایل نشان ندهند، از کار اخراج می‌شوند.»
آسیب‌هایی که به روحیه‌ی کودکان کار وارد می‌شود، جبران‌ناپذیر هستند
پروین آزاد شهرداری را عامل سوءاستفاده از کودکان کار می‌داند. وی می‌گوید خیلی اوقات این کودکان را به شرکت‌های با قیمت ارزان می‌فروشند تا خدمات انجام دهند. وقتی ماموران دولتی که در روز روشن کارگر را برای مطالبه‌ی حقوق عقب‌مانده‌اش شلاق می‌زند، چه انتظاری از این دولت می‌توان داشت. یا وقتی بازنشستگان و معلمان و مادران دادخواه مورد ظلم قرار می‌گیرند تنها در ازای مطالبه‌ی معیشت و دریافت حقوق عقب‌مانده‌شان، آنها چه انتظاری دارند بغیر از کاهش تورم. دولت وقتی به فکر کارگران نیست، معلمین را تنها به خاطر رفاه و تدریس با کیفیت برای دانش‌آموزان از حقوق خود محروم و به زندان می‌اندازند، چه انتظاری از این دولت می‌توان داشت. خیلی از این کارگران و کودکان به خاطر عدم تحمل این شرایط دست به خودکشی می‌زنند. همه‌ی اینها نشان می‌دهد که این حکومت تنها به فکر پر کردن جیب و رفاه خودش است و تنها راه رهایی براندازی این حکومت است.
وی متذکر شد: «در کوتاه مدت باید این کودکان کار و خانواده‌ی آنها شناسایی و تامین شوند. خانواده‌ای که پدرش معتاد و مادرش خانه‌دار و یا اعضای والدین از کار افتاده هستند، کودکان آنها نان‌آور خانواده هستند. اگر دولت این خانواده‌ها را شناسایی کند و برای آنها امکانات رفاهی و حتی برای کودکان امکانات تحصیل فراهم کند، معضلات و مشکلات اینچنینی در جامعه باقی نمی‌ماند.»
پروین آزاد با توجه به سیاست‌های حکومت ایران می‌افزاید: «در اروپا کودکان زیر ۱۶ سال به کار نمی‌پردازند و کودکان بالای ۱۶ سال هم برای یادگیری کار آینده وارد عمل می‌شوند و حتی حالت سرگرمی برای آنها دارد. اما ما چون با یک حکومت سرکوبگر روبرو هستیم و امکانات ایران را برای مسلح کردن حزب‌الله لبنان و سپاه پاسداران جهت سرکوب اعتراضات و اعتصابات مردم بکار می‌گیرند، از این حکومت نمی‌توان انتظار داشت که در جهت رفاه کل اقشار جامعه اقدام نماید.»
وی در خاتمه افزود: «جنبش کارگری، جنبش زنان، جنبش دادخواهی و بازنشستگان به هم وصلند و همه یک مطالبه دارند، آزادی و حقوق برابر. پشتیبانی و حمایت این جنبش‌ها از همدیگر در تمام موارد مطرح است. همه‌ی این جنبش‌ها با همدیگر همبسته هستند. بنابراین با اتحاد و همبستگی می‌توان به این خواسته‌ها جامه‌ی عمل پوشانده تا یک جامعه‌ی انسانی وایده‌آل، شایسته‌ی انسان را بوجود بیاوریم.»