آیه ابراهیم

سودان - بسیاری از زنان سودانی در حین فرار از مناطق درگیری و رفتن به مناطق امن آسیب دیده‌اند و برخلاف گذشته برخی از سفرها که بیشتر از چند ساعت طول نمی‌کشید، سفر از یک منطقه به منطقه‌ی دیگر چندین روز طول می‌کشد و زنان در راه رسیدن به مناطق امن با خطرات بسیاری مواجه هستند.

با ادامه‌ی نبردهای بین ارتش سودان و نیروهای پشتیبانی سریع که در اواسط آوریل سال گذشته آغاز شده است، بسیاری از ایالت‌های امن سودان در میان شرایط پیچیده و رنج‌های فراوان، شاهد ورود تعداد زیادی از افراد آواره هستند. اغلب این افراد کسانی هستند که وسیله‌ی نقلیه برای نقل مکان از منطقه‌ای به منطقه‌ی دیگر را پیدا نمی‌کنند و مجبور می‌شوند ساعت‌ها پیاده روی کنند تا به مقصد برسند یا به سختی موفق به تهیه‌ی وسیله نقلیه برای جابجایی خود می‌شوند.

شادیه محمد احمد، یکی از معلمانی که در منطقه دروشاب در محله‌ی بحری، در شمال خارطوم زندگی می‌کرد، می‌گوید : «وقتی جنگ شروع شد، قصد نداشتم خانه‌ام را ترک کنم و علیرغم تداوم جنگ و درگیری در آنجا ماندم. زمانی که آنجا بودم با رنج و عذاب زیادی روبرو شدم، بنابراین تصمیم گرفتم که شهر را ترک کنم و به شهرودند مدنی در ایالت الجزیره در مرکز کشور بروم تا اینکه نیروهای پشتیبانی سریع کنترل آن شهر را نیز به دست گرفتند.»

شادیه محمد احمد با اشاره به اینکه پس از تسلط نیروهای پشتیبانی سریع بر شهر ود مدنی، به منطقه‌ای نه چندان دور به نام الحوش نقل مکان کرده است، گفت: با وجود اینکه شهر الحوش فاصله‌ی زیادی با شهر ود مدنی نداشت، اما هیچ وسیله‌ی نقلیه‌ای برای رفتن به آنجا پیدا نکردم و به همین دلیل مجبور شدم آن مسیر را با پای پیاده طی کنیم.

وی در مورد رنج سفر آوارگی خود می‌گوید: «ما از منطقه الحوش به ایالت سنار رفتیم. هرچند مسافت این دو شهر یک ساعت و نیم بیشتر نبود، در عرض هفت ساعت به مقصد رسیدیم و از آنجا به ایالت‌های قضارف و کسلا رسیدیم. یک هفته ماندیم تا استراحت کنیم سپس مقصد نهایی ما بندر بورتسودان، در ایالت دریای سرخ، در شرق کشور بود، که به دلیل شرایط سخت زندگی که در آن زندگی می‌کنیم، بسیار رنج می‌بریم.»

رنجی که از روزهای اول جنگ برای کسانی که پایتخت خارطوم را ترک کردند با رنج کسانی که بعد از ماه‌ها آنجا را ترک کردند متفاوت بود، زیرا در ابتدای جنگ و درگیری جاده‌ها قابل تردد بودند و دسترسی آوارگان به مقصد مورد نظر راحت بود و قیمت بلیت نیز همانند الان افزایش نیافته بود. اما پس از گذشت سه ماه از جنگ، رنج‌ها تشدید شد، به ویژه پس از بسته شدن پل‌ها، مسافران مجبور شدند به دنبال راه‌های دیگری برای خروج باشند و به این دلیل رفتن از مکانی به مکانی دیگر روزها به طول می‌انجامد.

 

 

سوهندا علی، پرستار نیز سفر آوارگی خود را از خارطوم به ایالت قضارف در شرق کشور بسیار سخت توصیف کرد و گفت: «چیزی که رنج ما را بیشتر کرد، این بود که بچه‌ها را با خود آوردیم. علاوه بر این که بدون پول رفتیم که تا حدودی حرکت ما را تسهیل می‌کرد و با رسیدن به مقصدی که در نظر داشتیم، اوضاع خوب بود.»

 

 

حکمه عبدالرحمن که از گذشته‌ی زندگی قبل از شروع جنگ پشیمان است، درباره‌ی تجربه آوارگی خود می‌گوید: «من با خانواده‌ام که متشکل از ٧ نفر است، خارطوم را ترک کردم و قبل از اینکه نیروهای پشتیبانی سریع بر شهروند مدنی مسلط شود، همگی به سمت شهر ود مدنی در مرکز کشور حرکت کردیم». وی با اشاره به اینکه شهر ود مدنی را به مقصد شهر قضارف ترک کرده‌اند تا اینکه در یکی از مدارس اسکان آوارگان مستقر شدند، گفت: «امیدوارم وضعیت کشور بهبود یابد و همه به خانه‌های خود بازگردند.»

 

 

کوثر احمد که از منطقه بری در مرکز خارطوم پایتخت سودان، به ایالت قضارف آمده است، می‌گوید که از طریق خیرین به این منطقه رسیده و هیچ پولی نداشته و از ماشینی به ماشین دیگر نقل مکان کرده است تا به یکی از مدارس اسکان آوارگان رسیده است:«من اکنون در یکی از مدارسی زندگی می‌کنم که به آوارگان پناه می‌دهد و با ادامه‌ی جنگ از شرایط بسیار سختی رنج می‌بریم.»

در جریان بازدید خبرگزاری ما از یکی از مدارس ایالت قضارف، که تعداد زیادی از زنان آواره از خارطوم پایتخت سودان را در خود جای داده است، هر یک از آن‌ها داستانی سخت و متفاوت از دیگری را در سفر آوارگی خود برای جستجوی امنیت با توجه به تداوم درگیری‌ها بین ارتش سودان و نیروهای پشتیبانی سریع، تجربه کرده‌اند و با شرایط سخت و سرنوشت نامعلومی مواجه شده‌اند.